Ik vond van mezelf dat ik goed bezig was de voorbije maanden/jaren. Op vlak van social media had ik een complete transformatie doorgemaakt, van zwaar verslaafde blogger die op elk moment moest kunnen posten, lezen en reageren, en dat niet alleen op de blog zelf, maar ook op Facebook, twitter, instagram en ga zo maar door, tot …. de stekker uit alles!!! Mijn blog waar ik zo trots op was en waar ik op twee en een half jaar tijd honderdduizend views had en net geen duizend volgers: stekker er uit. Facebook: van mijn feun gezwierd, twitter: wat was dat ook alweer? In de plaats van scrollen door Facebook en lezen van blogposts leerde ik Italiaans, reageerde ik enkel nog in de familie app en had ik tijd om boeken te lezen en te mediteren. Heerlijk toch.
Nu en dan stak het wel eens. Als ik weer eens in een hilarische of hemeltergende situatie terecht kwam en ik bij mezelf de bedenking maakte dat ik daar toch wel een heerlijke blogpost had kunnen over schrijven. Of als ik hoorde via via dat een vriendin die ver weg woonde dit of dat had gepost, en ik dat had gemist…Maar ik volhardde.
Maar je voelt me al komen op mijn warme kerstsokjes…. het bleef niet duren.
Voor mijn verjaardag, kerstmis en nieuwjaar kreeg ik een fitbit cadeau van mijn lief. Leuk ding om je gezondheid en activiteiten te tracken, alleen…. niet compatibel met mijn feun… Helaas driewerf helaas diende ik ook op zoek te gaan naar een nieuw instrument om mijn cadeau volledig tot zijn recht te laten komen. Alsof het lot het zo had voorbeschikt, kreeg ik via een vriend van een familielid de kans om voor een sterk gereduceerde prijs de gsm van mijn dromen te kopen: een Samsung A70 black met zoveel Gigabyte dat zelfs de meest verstokte app verzamelaar er jaren zoet zou mee zijn. Ik kocht en was meteen verkocht.
Mocht ik x aantal jaren later geboren zijn zou ik zonder twijfel iets gestudeerd hebben met informatica. Het interesseert me mateloos en ik kan uren zoet zijn met het uitzoeken hoe ik een probleem kan oplossen. Je begrijpt dat ik meer dan uren, dagen dus zoet kan zijn met het uitzoeken hoe de nieuwe feun werkt, met het personaliseren tot hij (of is het zij? ) helemaal naar mijn hand staat… En in al die fixatie op het nieuwe precious ding, vergat ik warempel mijn Italiaanse les… .Zeshonderd dagen onafgebroken op duolingo…. down the drain 😦
Mediteren? Gone with the wind… In de plaats er van zat ik tot middernacht driftig te zoeken hoe ik dit of dat op mijn feun kon krijgen, hoe snel dit werkte, hoe goed dat wel niet was…
Mijn slaap leed er onder, mijn aandacht leed er onder.. Ik voel me als Gollem die zijn Precious terug heeft. Erg goed was dat niet voor zijn gezondheid, maar het maakte hem wel gelukkig 😉
Positief is dat ik het bloggen weer te pakken heb, bijna geen volgers meer, en bijna geen views, maar het voelt heerlijk om weer te schrijven.
Nu nog een nieuw evenwicht vinden, zodat ik niet helemaal het lot van Gollem onderga.
Ik hou jullie op de hoogte.
Lola
