Oostende – LOLA LOVES CHAMPAGNE

Dochterlief werkt in Nieuwpoort stad. Niet bij de deur, maar wel de job die ze graag doet, dus daar heeft een mens iets voor over. Iets vind ik in haar geval véél: 25 uren per week onderweg met het openbaar vervoer om 25 uren te werken. Meer uren kon ze op het moment van aanwerving niet krijgen, en met het loon van 25 uren is een appartementje huren in Nieuwpoort niet echt een optie. (Iemand die een kamer of studio verhuurt in Nieuwpoort aan een redelijke prijs? 😉 ) Een beetje een vicieuze cirkel is het: meer uren kan niet wegens te lang onderweg, minder lang onderweg kan niet wegens niet meer uren. Maar zelf is ze vooral blij met de kans om de job te doen die ze supergraag doet, bij hele toffe collega’s, waar ze ook veel ervaring opdoet.

Ik wou toch eens een dagje of twee naar tzeitje (zeetje voor de niet-Westvlamingen onder ons) om haar werkplek te bekijken, en wat qualitytime door te brengen samen.

Enkele weekends geleden was het zover. Ik had een hotel geboekt in Oostende, en vertrok met de trein (10.90€ heen en terug door hotelaanbieding ism NMBS = HAPPYTRIP), zodat ik daar rond drie uur aankwam. Alle tijd om in te checken, even naar het strand te wandelen en een tram te nemen naar Nieuwpoort.

Het strand van Oostende. Die wolken, die zee, die kalmte… Love it.

Na een pannenkoek (vrijwel koud) en een warme chocomelk (bijna koud) op een terrasje met zicht op die prachtige Noordzee, nam ik de tram naar Nieuwpoort Stad en wandelde ik door de vrijwel uitgestorven stadskern naar het centrum voor ambulante revalidatie waar dochter werkt.

Ik mocht getuige zijn, van een afstand natuurlijk, van de manier waarop ze met de ouders van één van de aan haar zorgen toevertrouwde kindjes praatte, en ik kan zeggen: Wat ben ik trots op haar. Ze is helemaal op haar plek, merk ik wel. Dat is fijn om te zien.

Terug de tram op en naar hotel Prado op de Leopold II laan in Oostende. Goed gelegen, zij het niet met zicht op zee, maar wel vlakbij het restaurant waar ik boekte voor die avond. Het hotel is netjes, de mensen zijn er vriendelijk en het ontbijt is prima. Meer hebben we niet nodig.

Van Bistro Mathilda, gelegen op een boogscheut daar vandaan verwachtte ik meer, en dat kreeg ik ook. Verrukkelijke kalfszwezeriken als voorgerecht en verse garnalen als hoofdgerecht. Man dat was smullen. Voor een dessert was er geen plaats meer. Zeker eens proberen als je in Oostende bent. Een absolute aanrader voor de lekkerbek.

Na een fijne nachtrust (voor mij) en een minder fijne nachtrust (voor het kind) was het tijd voor een frisse neus. De regen van die nacht en ochtend was gestopt, en de temperatuur was aangenaam. We zetten koers naar de VENETIAANSE GAANDERIJEN, waar altijd wel een fototentoonstelling wordt gehouden. Zoals je weet ben ik dol op knappe foto’s, dus zo een kans laat ik niet passeren. Ook nu waren er enkele goeie foto’s te bewonderen, al was de tentoonstelling IN de gaanderijen op dat moment gesloten wegens middagpauze.

Affiche voor de op dat moment gesloten tentoonstelling.

Natuurlijk wilden we nog even tot aan het water, waar ik met mijn feun nog enkele fotootjes maakte. La mer….

Langs de pier en het kunstwerk van ARNE QUINZE: ROCK STRANGERS (sorry, ik kan dit absoluut niet smaken, maar dat is mijn persoonlijke mening) gingen we richting centrum, voor een warme pannenkoek en een chai latte bij Cappucino. Daar hebben ze trouwens ook een rooftopbar, maar daar zijn we niet geraakt. Jammer achteraf bekeken.

Nog wat sightseeing (de kerk was gesloten) en geshopt in de veel te drukke centrumstraten van Oostende, en tegen de avond met het treintje terug richting Gent. Dat het gezellig was.

Have a great saturday!

Myriam

Enkele keren per jaar kriebelt het. De zee. Ik wil ze zien en ruiken, en eventueel bij goed weer ook voelen.

Eigenlijk ben ik meer een bos of bergmens. Maar de zilte lokroep van het grote golvende diep krijgt ook mij soms te pakken.

Dat was vorige zondag ook het geval. Het weer zag er belabberd uit, maar in ons kot blijven was niet de goede optie. Aan zee was de kans op opklaringen reëel. Onze normale Ollandse zee- pleisterplaatsen waren niet aan de orde wegens dringende vraag om NIET naar het buitenland te trekken. (Ja, wij houden ons aan de regels…) Het werd dus noodgedwongen de Belgische kust…. bekend om zijn gruwelijke skyline, zijn absolute afkeer van het behoud van natuurschoon. Het zicht dat je hebt als je naar de zee kijkt, kunnen ze gelukkig niet kapot maken…

We reden naar Oostende, vonden vlot parkeerplaats, en stapten richting water. Samen met duizenden andere mensen. Mondmasker op, natuurlijk. Maar! Dat mondmasker moest overal gedragen worden tijdens de kerstvakantie (die nog niet voorbij was 😦 )

Ik had ontzettend veel zin om onmiddellijk terug te draaien, maar we waren er nu. Dus we stapten een aantal kilometertjes. Heerlijk hoor, mét mondmasker, en aandampende bril. Echt de gezonde zeelucht opsnuiven door een mondmasker is onmogelijk.

Toch heeft het deugd gedaan. Even in de frisse zeebries, de beentjes strekken, en genieten van het eindeloos aan en afrollen van de golven. De wolken waren ook de moeite waard. En en passant nog een mooie fototentoonstelling (van stadsfotograaf Jan Van der Borght) meegenomen in de Venetiaanse of Koninklijke Gaanderijen. Al bij al een positief gevoel. Al zullen ze mij tijdens de coronaperiode niet snel meer terugzien.

Enjoy de foto’s.