Jan Van der Borght – LOLA LOVES CHAMPAGNE

Enkele keren per jaar kriebelt het. De zee. Ik wil ze zien en ruiken, en eventueel bij goed weer ook voelen.

Eigenlijk ben ik meer een bos of bergmens. Maar de zilte lokroep van het grote golvende diep krijgt ook mij soms te pakken.

Dat was vorige zondag ook het geval. Het weer zag er belabberd uit, maar in ons kot blijven was niet de goede optie. Aan zee was de kans op opklaringen reëel. Onze normale Ollandse zee- pleisterplaatsen waren niet aan de orde wegens dringende vraag om NIET naar het buitenland te trekken. (Ja, wij houden ons aan de regels…) Het werd dus noodgedwongen de Belgische kust…. bekend om zijn gruwelijke skyline, zijn absolute afkeer van het behoud van natuurschoon. Het zicht dat je hebt als je naar de zee kijkt, kunnen ze gelukkig niet kapot maken…

We reden naar Oostende, vonden vlot parkeerplaats, en stapten richting water. Samen met duizenden andere mensen. Mondmasker op, natuurlijk. Maar! Dat mondmasker moest overal gedragen worden tijdens de kerstvakantie (die nog niet voorbij was 😦 )

Ik had ontzettend veel zin om onmiddellijk terug te draaien, maar we waren er nu. Dus we stapten een aantal kilometertjes. Heerlijk hoor, mét mondmasker, en aandampende bril. Echt de gezonde zeelucht opsnuiven door een mondmasker is onmogelijk.

Toch heeft het deugd gedaan. Even in de frisse zeebries, de beentjes strekken, en genieten van het eindeloos aan en afrollen van de golven. De wolken waren ook de moeite waard. En en passant nog een mooie fototentoonstelling (van stadsfotograaf Jan Van der Borght) meegenomen in de Venetiaanse of Koninklijke Gaanderijen. Al bij al een positief gevoel. Al zullen ze mij tijdens de coronaperiode niet snel meer terugzien.

Enjoy de foto’s.