Ccccccuuueeeeeeeeeeeeee…. uche uche corona. Het is eruit. Ik doe het toch, er een blog over schrijven . Ik was het niet van plan, wegens teveel informatie, en het gevoel niets nieuws te kunnen bijdragen. Dat is nog steeds het overheersende gevoel, maar ik kan mijn bek nooit houden, dus hier ben ik.
Ik heb IT eerst afgedaan als een nieuw soort griep. Gevaarlijk zeker, maar enkel voor ouderen en verzwakte mensen. Ik was trouwens gevaccineerd dus misschien zou die IT zich wel twee keer bedenken vooraleer mijn vege lijf te attaqueren? (Griep en corona hebben echter geen enkele andere verwantschap dan dat zij twee virussen zijn, en jammer genoeg werken de afweerstoffen tegen het ene virus niet tegen het andere…. )
Tenslotte zat IT ook in China, wat behoorlijk ver van mijn bed is. Die Chinezen namen behoorlijk straffe maatregelen dus zo een vaart zou het wel niet lopen. Dacht ik.
Fout dus. Het liep een sneltreinvaart, en dan zitten we nog maar aan het begin van de crisis.
Italie bijvoorbeeld is ook nog redelijk ver, maar in tijden waarin mensen het vliegtuig nemen zoals ze vroeger op de fiets stapten zijn die afstanden erg relatief . Wat ook bleek na de krokusvakantie waarin heel wat landgenoten samen met ITje terugkeerden uit het sterk getroffen Noord Italie. Ik snap nog altijd niet waarom deze mensen niet onmiddellijk in quarantaine werden geplaatst, gezien het toen al duidelijk was dat de impact van IT veel groter was dan vooraf werd ingeschat. Maar goed, het zal een moeilijke opdracht zijn om de juiste beslissingen te nemen in deze zaak. Niet teveel, niet te weinig, niet te vroeg en niet te laat. Moeilijk. Je moet het maar doen als beleidsmaker.
Zelf was ik nogal overstuur toen ik hoorde van de maatregelen die werden genomen in de rusthuisssector. Géén bezoek meer, niets nada noppes. Ik begrijp het met mijn verstand, maar toch niet helemaal. Waarom kan er niet één persoon per familie toegelaten worden bij de hoogbejaarde ouder? Ok, die kan het coronavirus binnenbrengen, maar dat kan het personeel ook. Eén vertrouwd gezicht dat nu en dan eens van op anderhalve meter komt kijken en een babbeltje komt slaan, maakt een wereld van verschil. Maar ook daar heb ik me bij neergelegd. Het is niet anders. Al mag ik er niet aan denken dat mijn moeder tijdens deze lange quarantaine ernstig ziek wordt of sterft zonder dat ik er bij aanwezig kan zijn.
Zoals zovele mensen volg ik het nieuws betreffende IT op de voet. Elke dag zijn er nieuwe richtlijnen, dus het is belangrijk om een beetje mee te blijven. Zo las ik vandaag <a href="http://<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fwim.derave.12%2Fposts%2F1549060331936345&width=500" width="500" height="790" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowTransparency="true" allow="encrypted-media">deze brief van professor Wim Derave. Een must read vind ik het, om te begrijpen dat wat we doen en vooral laten, er voor mmoet zorgen dat ons gezondheidssysteem niet crasht zoals dat in Italie is gebeurd.
Het heeft wel tot gevolg dat ik schrik begin te krijgen. Voor mezelf, want op mijn ‘gezegende’v 😉 leeftijd heb ik al enkele ouderdomskwaaltjes die me gevoeliger maken voor het stoute IT. Maar vooral voor de mensen die ik graag zie: mijn dochter die ver weg zit in een land waar IT ook aanwezig is, mijn zoon die toen ie jong was astma had, en voor wie ik schrik heb dat zijn luchtwegen nog steeds gevoeliger zijn dan die van een ander, mijn pleegzoon die een zeer verzwakte weerstand heeft, mijn nichtje, mijn bebro, mijn mama, mijn broers,….
Ik beken het, ik ben bang, voor hen, voor mezelf maar ook voor jullie.
Wees voorzichtig en zorg voor elkaar.
Dan kunnen we hopelijk binnen enkele weken, als de IT invasie is bezworen, samen het glas heffen, in een dieper besef van de relativiteit van alles waar we ons zo vaak druk om maken, en in een grote dankbaarheid voor elkaars aanwezigheid.
Lola loves you all.
