
Ik rij regelmatig met de fiets en dat doe ik graag, zeker nu ik een elektrische fiets heb en het elke dag meewind lijkt.
Ik word dagelijks geconfronteerd met tweewielers in alle vormen en maten. Laat ik ze even aan u voorstellen:
Zo heb je de fietsende student: zijn vehikel is meestal roestig, en wordt enkel nog door een rammelende ketting bij elkaar gehouden. Niet alleen de ketting knarst, elk onderdeel produceert geluid en lijkt ieder moment op de grond terecht te komen. Verlichting is een onbetaalbare optie, en in sommige gevallen is de geldnood zo groot dat ook de remmen gesupprimeerd zijn. Charmante medeweggebruikers, die ik een beetje beschaamd voorbij zoef op mijn elektrisch rijtuig.
Daarnaast heb je de fietsende jonge ouder, met voor of achteraan op zijn (soms elektrische) fiets een enorme bak. Je kent ze zeker: de bakfietser. Superhandig om baby’s en peuters in mee te nemen veronderstel ik, al heb ik het zelf nooit geprobeerd. Ik heb er veel sympathie voor, zeker voor diegenen die dit huzarenstukje volbrengen zonder ondersteuning van een stevige batterij. Chapeau beste mensen, oprecht!!! Naast mijn bewondering, is er ook een zekere vrees . Vooral als ik een bakfietser zie met zijn kroost in de bak vooraan. Hoe moet dat aan een druk kruispunt, vraag ik me angstig af? Is er geen risico dat de bak wordt meegesleept door een voor de fietsende ouder onzichtbare wagen? Die bak steekt minstens een meter voor de fiets uit! Maar tot nog toe lees ik niets over grote aantallen ongelukken met dit vervoermiddel dus het risico zal eerder beperkt zijn?
Er is de elektrische fietser, zoals ondergetekende. Ik rij zo veel mogelijk aan minimale ondersteuning om toch nog enige oefening te hebben. Minachtend word ik voorbijgestoken door vele anderen op een gelijkaardig vervoermiddel. But who cares 🙂 Dank zij mijn batterij kan ik veel verder fietsen dan ik anders zou doen. Jeeeuuuuuujjj
Zo kom ik bij de pedelec-er. Deze fietser schijnt in een andere realiteit te rijden dan de gewone sterveling in het verkeer. Op een fietspad mag je naar mijn bescheiden mening niet meer dan 25 km per uur. Zo niet de pedelec berijder. Die zoeft je met ware doodsverachting voorbij, waardoor je net niet van je fiets kukelt van de schrik, of zelfs gewoon van de luchtverplaatsing. Vanmorgen was er zo een held die me aan maximale snelheid voorbij vloog via het voetpad, wegens onvoldoende ruimte op het fietspad om vol gas te kunnen geven. Een eindje verder gebruikte hij zijn scheepshoorn, ik bedoel bel, waardoor de dame voor mij ook bijna in de coulissen belandde. Waarom treedt men daar niet tegen op vraag ik me af. Maar ook hier mag niet iedere pedelec gebruiker over dezelfde kam geschoren worden natuurlijk.
Last but not least: de racende fietser. Ik ben er dol op, natuurlijk omdat guitarman tot deze categorie behoort. Deze mannen en vrouwen met hun sexy pakjes waarin hun strakke lijven perfect tot hun recht komen: zij geven extra glans aan de dag van de gewone fietser, die zich kan verlustigen in spectaculaire spierbundels en ander schoons. Bekoor ons verder o racende medemens. Dat is goed voor zowel ons als jullie. Win win dus. 😉
Tot hier mijn beschouwingen over de fietsende mens. Zonder twijfel verder aan te vullen en te verfijnen. Ga gerust jullie gang, lieve lezer.
Fijne maandagavond,
Myriam