Tag: CORONA

Geplaatst op

Een coronaatje voor jou?

Foto door CDC op Pexels.com

Zou ik nog eens durven schrijven over corona? Wel ja zeker, het is geen onderwerp meer dat straatgevechten uitlokt, of vrienden en familieleden uit elkaar drijft. Dat was het jammer genoeg wel tijdens de eerste, let’s say, vier golven. En ik beken schuld: ik heb me ook laten meeslepen in het vuur van mijn overtuiging. Let wel, ik was, en ben nog steeds, zeker van de meerwaarde van een vaccinatie. Maar nu de angst om ernstig ziek te worden en /of mensen te verliezen door dit klote virus wat minder is geworden, zie ik ook wel in dat het geen zwart/wit verhaal is. Dus mocht ik mensen geschoffeerd hebben door mijn radicale overtuigingen op provaccinatie vlak dan bied ik daarvoor mijn verontschuldigingen aan. 🙂

Foto door Vie Studio op Pexels.com

Vandaag ging ik mijn vierde vaccinatie halen. De uitnodiging voor deze vaccinatie kreeg ik al een hele tijd geleden via een vijftal verschillende kanalen toegestuurd. Op vlak van efficiëntie kan er nog iets verbeteren lijkt me. In de brievenbus, per SMS, via DOCCLE, via mail, van de Vlaamse overheid… Wie dan nog vergeet zich te laten vaccineren is zwaar dementerend 🙂 Gezien ik een vrij grote verkoudheid had ten tijde van de uitnodiging, en vaccinatie in dat geval niet aangewezen lijkt, werd de prik uitgesteld tot vandaag. Vanmorgen gekeken op de website en er was nog plaats vrij: joepie!

Zoals vele mede Gentenaars kon ik het beschermende spuitje gaan halen in Flanders Expo. Ik ken daar al goed mijn weg, en zoals steeds verliep alles op wieltjes. Van het prikje zelf voelde ik niets. Nu hopelijk ook verder geen symptomen ontwikkelen. Maar ik ben er vrij gerust in, want heb nog nooit last gehad van het vaccin.

Foto door Karolina Grabowska op Pexels.com

Na vier vaccinaties en drie coronabesmettingen mag ik wel zeggen dat ik een beetje een connaisseur ben. 😉 Al zou ik liever een echte wijnkenner zijn…. Wat jullie?

Geplaatst op

PEEK AT MY WEEK

De quarantaine ligt nu zo’n tien dagen achter ons. In vergelijking met een paar collega’s mag ik niet klagen over de gevolgen voor mijn gezondheid, veroorzaakt door de invasie van het beestje wiens naam begint met een C. Hoe ik dat organisme haat, er zijn geen woorden voor. Ik weet dat ik er niet alleen in sta.

Ik was een depressie nabij, maar de bevrijding kwam net op tijd. Hoe zalig is het om terug naar het werk te kunnen, de deur van mijn appartement te kunnen uitstappen, zomaar, omdat het kan, omdat het mag.

Op zaterdag 3 april trokken we naar de Bourgoyen. Ik schreef er een blog over trouwens, voor het geval je nog eens wil gaan kijken hoe het er daar uitziet? Ik voelde mij er als een jong veulen dat voor het eerst weer buiten mag na een lang verblijf in één of andere donkere stal. Het weer was niet om over naar huis te schrijven maar de verse lucht deed zo een deugd. ZALIG!!!

Op zondag 4 april mocht ons moeder nog eens buiten. Het mensje is 92, volledig gevaccineerd, maar het vergde mails en telefoontjes om mogelijk te maken dat ze nog eens buiten de WZC muren mocht komen. Ik ga er niet dieper op in want dat brengt me te ver. Laat me volstaan met te zeggen dat ik alle begrip heb voor de maatregelen, absoluut, maar dat het niet de bedoeling kan zijn dat elk individueel rusthuis dan ook nog eens persoonlijke strengere maatregelen gaat hanteren…. Erg. Echt héél erg. Ze moet na elke stap buiten de grenzen van het WZC ook een week in quarantaine… Echt waar. Enfin die zondag heb ik haar meegenomen naar huis, waar ze ook nog eens mijn kinderen kon zien, alles op gepaste afstand en mét mondmasker natuurlijk.

Taart gemaakt voor bezoek van oma

De werkweek vliegt voorbij, en geeft geen aanleiding tot buitengewone blogonderwerpen. Of misschien wel, maar de tijd ontbreekt mij gewoon.

Tot de vrijdag 9 april. We trokken er weer op uit voor een wandeling rond Doel. Ook daar blogde ik over. Heerlijk ook, fris maar zo deugddoend.

Op zaterdag ging ik voor het eerst shoppen op afspraak met mijn dochter. Ik had consumptiecheques ontvangen, als werknemer in de gezondheidszorg, en die wou ik in geen geval over tijd laten gaan. Dus trokken wij naar twee winkels, op afspraak. Eerst zoeken waar die cheques worden aanvaard, en dan een afspraak maken. Het ging allemaal vlot. We togen naar Lovendegem, bij Antes, en naar Merelbeke, bij Les femmes heureuses. En inderdaad, ik werd er helemaal heureuse van. Al kan ik niet geloven dat de winkeliers dit ook zo ervaren. Voor de klant is het een luxe: in alle rust kiezen en passen. Ik vond mijn gading, de cheques zijn op.

Tijdens de voorbije week werd ik voor de tweede keer gevaccineerd. Joepie!!!!

Mijn moeder viel en brak haar arm. 😦 Het duurde twee dagen voor ze doorhad dat het misschien toch iets meer was dan een kneuzing. Je kan nog een té hoge pijngrens hebben ook. Nu zit ze in de plaaster voor een hele tijd…

Ik kreeg een scan van de lever, omdat ik de laatste tijd graag minstens één keer per maand een scan heb… Duhhhh. De huisarts belde dat ik toch verder moest naar een specialist. Wel ja, deze kan er ook nog wel bij natuurlijk. Het houdt niet op de laatste tijd hier.

Gisteren gingen we nog eens een grote fietstocht maken. Veel wind, ijzig koud en in my face: ik raakte na een dertig kilometer bijna niet meer vooruit. Totaal uitgeput, zelfs met de elektrische fiets..Zou het C beestje toch iets hebben nagelaten?

Vreugde en verdriet, het zijn twee kanten van de medaille die het leven is. We krijgen van elk ons deel.

Keep the spirit up!! Doe ik ook!

LOLA

Geplaatst op

ME TOO

Niet #METOO want dat gaat ergens anders over.

Maar wel METOO want ondanks het als een zot volgen van alle maatregelen, tot in het absurde toe mag ik wel zeggen, heeft het coronabeest me in zijn greep gekregen. Ik ben er niet blij mee. En dat is een understatement.

Ik zie nauwelijks mensen. Ik knuffel enkel mijn knuffelcontact en mijn partner. Ik ga niet funshoppen, of naar feestjes. Ik ga enkel naar mijn werk en wandelen op rustige plekken. En toch, toch heb ik het zitten.

Geluk bij een ongeluk: ik heb één vaccinatie gehad. Ik vermoed dat de symptomen daardoor minder ernstig zijn. Alhoewel toch nog best pittig: erg kortademig, overal pijn, geen smaak meer… De pijn is ondertussen verdwenen. Ik vermoed dat de kortademigheid nog lang zal blijven. Als je al beschadigde longen hebt én astma, dan denk ik dat er wel wat tijd overheen gaat voor je weer de oude bent. If ever?

Ik geef toe dat ik de moed heb laten zakken toen ik het nieuws kreeg. Het is ook niet niets op ons bordje de laatste tijd. Ik ga er niet aan beginnen om het hier allemaal op te schrijven. Het is niet opwekkend. En deze tik was een tik teveel. Gelukkig is guitarman er. Ik mag hem enkel nog zien op gepaste afstand en mét mondmasker, want God verhoede dat hij ook besmet raakt. Maar hij slaagt er in om me toch nu en dan aan het lachen te brengen en om me uit de verraderlijke valkuil van zelfmedelijden te halen. Merci daarvoor.

Dus nu we over de helft zijn van de isolatieperiode, worstel ik me weer naar de oppervlakte. En bid ik dat er vanaf nu enkel nog goed nieuws onze kant opkomt.

Nog vier en een halve volle dag, en ik mag weer buiten. Ondertussen heb ik al gelezen tot ik scheel zag, Netflixseries bekeken, geslapen, en gerepeat.

Om af te sluiten met een beetje goede vibes:

Heb ik al honderden keren bekeken, en iedere keer lig ik slap van het lachen. Stom ik weet het maar goed, voor mij werkt het!!!

Gegroet, LOLA

Geplaatst op

PEEK AT MY WEEK Part who knows?

  • Ik startte opnieuw op mijn werkje, na twee weken uit te zijn geweest. Het minder goede gezondheidsnieuws betreffende guitarman, in combinatie met de aanslepende coronashit en de toch wel stressvolle momenten op het werk blokkeerden dit meisje. Een stapje terug was nodig en bracht de nodige tijd om alles min of meer op een rijtje te krijgen. Mission accomplished. De start was heftig maar deed ook deugd. Wat een schatten op mijn werk. Iedereen leeft zo mee, en er is veel begrip en warmte. Wat een wereld van verschil met alle vorige werkplekken die ik al had. Ik kan er niets aan doen maar soms denk ik: Hoe fijn zou het geweest zijn mocht ik als jonge vrouw in zo’n werkplek terecht gekomen zijn van bij de start? Achteruit kijken is geen optie, dus ik ben gewoon blij dat ik mijn laatste werkervaring op zo’n plek mag doorbrengen. Maar toch, waarom kan het niet overal zo zijn?
  • Er was ook positief gezondheidsnieuws: botscan en lymfeklieren zijn zo zuiver als het zieltje van een pasgeborene. Het beste nieuws in de gegeven omstandigheden. Oef. Er viel een betonblok van onze schouders. De behandeling zal niet om mee te lachen zijn, maar het kon ook veel slechter.
  • Ik kreeg EINDELIJK de uitnodiging voor de vaccinatie in mijn mailbox. En in mijn doccle bus. Naar het schijnt volgen er ook nog een brief én smsen. Hoe kan het dat er mensen zijn die hun uitnodiging niet ontvangen? Geen idee. Maar ik mag! Eindelijjk!!! Pfizer op 11/3 en op 30/3. Er is licht aan het einde van de tunnel. Vind ik dat iedereen zich moet laten vaccineren? Zeker weten! Vind ik dat het vaccin moet verplicht worden? ABSOLUUT. Poliovaccin is ook verplicht. Maakt iemand daar problemen van? Ik dacht het niet. De enige weg uit de crisis is de weg van de vaccinatie. Al dat gelul over persoonlijke vrijheid. Ik heb het er mee gehad. Persoonlijke vrijheid eindigt op het punt waar de vrijheid van anderen in het gedrang komt. Maar dat laatste stukje raakt vaak vergeten. Wordt het niet verplicht, en laat je je niet vaccineren? Nou, dan mag dat voor mij best wat consequenties hebben. Ik probeer beleefd te blijven en ga er dus niet verder op in hier.
Foto door Andre Furtado op Pexels.com
  • We aten de hele week dingen uit onze diepvries. ZALIG!! Geen enkele avond gekookt, en toch gezond gegeten. Restjes van een linzenstoofpotje, een aantal soorten pasta, en heerlijk ouderwetse hutsepot. Enkel op woensdag kookte ik voor de kids en guitarman zoals elke woensdag. Het werd witlof met balletjes gehakt en witte saus, met een patatje. Gewone dagdagelijkse kost dus. Lekkerrrrr.
  • Komende dagen schakelen we weer over naar Jeroen Meus. De boodschappen zijn al gedaan. Bakken en braden. MMMMMMM
  • Niet meteen te combineren met het voorgaande, maar ik startte deze ochtend voor de honderdduizendste keer met YAZIO. In de hoop de stijgende cijfers op de weegschaal naar beneden om te buigen. Moeilijk moeiljk moeilijk. Ik eet zo graag…
  • We wandelden in het weekend op een prachtige plek, de meetjeslandse kreken. Ik schreef er over in een vorige blog: PEACE AND QUIET.
  • De zon scheen en schijnt weer vandaag. Dat geeft een mens een boost. Ik begin aan het weekend met een big smile en geloof in de toekomst. We can do this.

Geniet van jullie weekend!!

Liefs LOLA

Geplaatst op

Walk the line.

Wandelen is altijd mijn lang leven geweest. Toen ik een tweetal jaren geleden door een hernia een half verlamde voet moest meeslepen, drong het nog meer dan anders tot mij door wat stappen voor mij betekent, en wat voor een impact het zou hebben mocht ik dat niet meer kunnen. Gelukkig brachten drie injecties, verspreid over enkele weken, soelaas, en kon ik verder vlot bewegen met mijn pootjes. Enige onderbrekingen door een astma opstoot daar gelaten 🙂

Het slechte nieuws dat guitarman vorige week ontving aangaande zijn gezondheid, zette ons leven op losse schroeven. Dit is geen blog over gezondheidsperikelen, dus echt diep zal ik er niet op ingaan. Maar niets zeggen lukt me ook niet. Ons hoofd leeg maken is nu extra nodig, door de bitch genaamd kanker, en gelukkig is er dan de wandelmogelijkheid. Want al het andere is zo goed als weggevallen door die andere bitch genaamd CORONA.

Het nieuws was slecht, maar van alle slechte nieuwsberichten die je kan ontvangen, toch nog één van de betere. Daar houden we ons aan vast. Aan dat én aan het wandelen.

Zo trokken we vrijdag de wijde natuur in, bij ongelofelijk koude temperaturen. Gewapend met thermisch ondergoed, muts en dikke dikke wanten, snowboots… Iemand die in het Noorden woont lacht zich een breuk met onze ongelofelijk koude temperaturen, maar voor ons is min acht toch echt berekoud.

De tocht leidde ons naar het kasteelpark van Berlare, waar de wandeling begon. En na 16000 stappen ook weer eindigde. Ook een stukje van de Kalkense Meersen hoorde bij deze route. Een heerlijke wandeling met prachtige zichten, extra mooi door de sneeuw die nog overal terug te vinden was. Hier en daar stapten we door bebouwd gebied, en dat is nooit onze favoriet. Ook nu niet. Maar de natuur buiten de bebouwde kom was zo indrukwekkend mooi dat we de korte stukjes tussen de huizen er graag bijnamen.

Zoals steeds laat ik de foto’s spreken. Geniet er van. Dat hebben wij ook gedaan.

En geniet van elke dag!!

LOLA

Geplaatst op

STEP BY STEP

Goeie avond alweer! Hoe gaat het ermee? Hebben jullie fijne kerstdagen doorgebracht in jullie kleine bubbel? En viel dat wat mee?

Hier was het toppie 😉

Er werd een bijzondere constructie opgezet om zoveel mogelijk in orde te zijn met de coronamaatregelen. Dat betekende dat ik kerstmis vierde met mijn kinderen in hun huis (zij leven in één huis) en dat mijn guitarman kerstmis in ons appartementje vierde met zijn knuffelcontact, zijn zoon.

Foto door Karolina Grabowska op Pexels.com

Voor het eerst sinds mijn geboorte, als ik er zo eens bij stil sta, vierde ik kerst zonder mijn moeder en mijn broers. Kerst is immers altijd een groot familiegebeuren, sinds zo lang ik me kan herinneren. We vierden het lange tijd in het ouderlijke huis, maar nu dat is verkocht en mijn moeder in een woonzorgcentrum verblijft, feestten we de laatste jaren op verplaatsing, in een zaaltje, dat voor de gelegenheid kerstsfeerderig wordt aangekleed. Daar konden we dan samenkomen met de in totaal 30 mensen die onze familie telt.

Dit jaar is alles anders, dus ook dit. Oma mag haar WZC niet uit. En wij allen moeten in kleine bubbels vieren. Anders, maar we maken er het beste van.

Op het kerstmenu met de kids stond:

Dat het erg lekker was. Al werd het ene wat meer gesmaakt dan het andere. De open ravioli met krab werd minder geapprecieerd. Dat komt er van als je gerechtjes klaarmaakt, zonder ze eerst uit te proberen. Maar al bij al hebben we smakelijk gegeten. Het dessertje van de hand van dochterlief was verrukkelijk!!!

Cadeautjes uitpakken hoort er ook bij natuurlijk, en om af te sluiten een fijne film: Harry Potter II, die ik niet kon uitkijken omwille van de avondklok. 😉

Wat een vreemde tijden zijn dit toch.

Hopelijk hadden jullie ondanks alle beperkingen ook een fijne kerst.

O ja, nog dit: gisteren negen kilometer gewandeld, zonder noemenswaardige longklachten. Dat zit dus wel snor!! De wandeling op zich was niet buitengewoon dus ik wijd er geen aparte blogpost aan. Wel hebben wij het geografische middelpunt van Vlaanderen gevisiteerd (zie foto met vlaggenstok en guitarman 😉 ) Er was ook een niet onaantrekkelijk maar privé kasteel te bewonderen: Hof Te Melis. De wandeling zelf draagt de naam LIPPELOBOS WANDELING. Al is de naam bos wat overtrokken in dit geval. Leuk om te doen, maar niet uitnodigend tot herhaling.

Bye

Lola

Geplaatst op

BALEN ALS EEN STEKKER

Balen als een stekker
https://www.taaluilen.nl/ik-baal-als-een-stekker

Ik weet niet wat jullie hierover denken, maar ik vind dat een geniale uitdrukking: BALEN ALS EEN STEKKER. Het slaat nergens op (zoals je kan lezen wanneer je de link hierboven volgt naar http://www.taaluilen.nl) maar ik vind het geniaal. Het bekt ook zo geweldig, én het laat perfect zien hoe ik me voel eind 2020.

Ik schreef eerder dat ik me perfect kan vinden in de huidige situatie, al zal ook ik natuurlijk helemaal door het dolle heen zijn als we eindelijk weer onbezorgd kunnen knuffelen en feesten.

Maar de laatste weken is het gevoel van mij perfect kunnen vinden in wat ons momenteel overkomt wat verdwenen. Tot enkele weken geleden was ik namelijk in een vrij goede algemene gezondheid, een paar mindere dagjes daar gelaten. Ik kon wandelen en fietsen zoveel en zo ver als ik maar wou, en laat dat nu net mijn houvast zijn in deze droeve tijden. Zolang dat nog lukte, kon ik deze kutsituatie overleven.

Jammer genoeg heeft december wat extra gezondheidsklachten gebracht, niets ernstigs in vergelijking met wat ik soms lees bij bevriende bloggers, maar wel genoeg om mijn lichamelijke activiteit serieus in te perken. Ernstige astma opstoot, die moeilijk onder controle geraakt.

Bij de minste inspanning verander ik in een fluitende blaasbalg, of zo je wilt in een muis verwikkeld in een angstaanjagende doodsstrijd. Dat geluid op zich is nog het minste, ik geraak ook nauwelijks vooruit. Lola die anders gemakkelijk vijftien kilometer stapt, moet nu na één kilometer toegeven dat alsnog gaan wandelen geen goed idee was. Hijgend stop ik na elke honderd meter, en mijn hart bonkt alsof het elk moment uit mijn lijf kan springen. Ik puff en ik slik wat me werd voorgeschreven maar het helpt niet. Gelukkig kan ik dankzij mijn fantastische huisarts snel terecht bij de pneumoloog en krijg ik daar aangepaste medicatie die al na enkele uren verbetering brengt. Oef. Al zal het nog even duren voor ik kan verder werken aan mijn doel om uiteindelijk twintig kilometer per dag te kunnen stappen.

Het ziet er al wat minder donker uit nu ik weer kan ademen zonder de toonladder te reutelen. 🙂

De laatste wandeling die ik al hijgend aflegde, was een hele mooie. Ik heb er niet optimaal van genoten om begrijpelijke redenen, maar ik heb wel veel foto’s gemaakt. Dan kon ik immers even stil staan om op adem te komen. Die foto’s wil ik jullie niet onthouden, dan is er nog iets plezants aan dit blogje niet? Ook de link naar Komoot zet ik hier neer voor het geval jullie deze hele knappe wandeling willen doen.

Enjoy! Eens ik helemaal de oude ben, doe ik de wandeling nog eens om er met volle teugen, letterlijk dan, te kunnen van genieten!!

Stay safe, lieve mensen!!

Lola

Geplaatst op

CORONA-COCON

Niet onverwacht, de nieuwe coronamaatregelen. Verstandige beslissing ook van onze regering, vind ik. Niemand wil half januari met een derde golf geconfronteerd worden.

Maar man, wat komt dit aan. Ergens had ik toch gehoopt op iets meer sociaal contact. Als in ALLE kinderen (inclusief pleegkind en kind van partner) thuis kunnen ontvangen. Niet dus.

Er is een volgens de letter van de corona-wet toegestane oplossing bedacht, maar het doet me toch wat.

Ik ben al niet de meest sociale mens op deze planeet.

Zo heb ik de meest hartstochtelijke hekel aan telefoneren. Het is bijna een fobie, vrees ik.

telefoonangst

Ik telefoneer dat het een lieve lust is op het werk, kan niet anders.

Maar in mijn privé leven lijkt het telefoontoestel een vreemdsoortig buitenaards wezen, dat liefst zo ver mogelijk van mij weg moet blijven. Eens ik toch aan de lijn ben, loopt het allemaal wel los, maar man, wat een gedoe om dat toestel op te nemen. Zoiets moet gepland worden, op het juiste moment, in alle rust. Niet normaal eigenlijk.

En een groot nadeel tijdens deze pandemie. Nu telefoneren één van de weinige manieren is om nog contact te houden met mensen die NIET je knuffelcontact zijn, zit ik met een probleem. Vroeger stapte ik op de fiets of in de auto en reed ik desnoods dertig kilometer om iemand te zien die ik wou zien. Om er mee te praten. Kan nu niet.

Enkel nog contact met partner, kinderen (op afstand), moeder (telefonisch, jawel, dat doe ik dan weer zeer minutieus) collega’s en patienten (op afstand). Let wel, ik ben eeuwig dankbaar voor deze contacten. Vooral dan voor die met partner, kinderen en moeder 😉 Die warmte doet me zoveel deugd!!

Maar het is ook een valkuil, of eerder een cocon. Ik nestel me er in. In de veilige liefdevolle warmte van ons appartement, in het wandelen en fietsen samen, in de contacten met de kinderen. In het lezen, series kijken, kokerellen. Allemaal zalige dingen, en zo blij dat ik ze heb en met iemand kan delen.

Maar zal ik die cocon nog kunnen openbreken NA corona? (Er komt een postcorona tijdperk toch?) Komt het oude normaal nog terug?

Ik weet het niet, niemand waarschijnlijk?

Dag per dag, zo gaan we verder. Dankbaar om het vele wat er wel nog is, dat wel.

Courage, het moest er eens uit.

LOLA

Geplaatst op

Let’s go outside…

Zoals jullie al merkten, of niet, slaag ik er niet in om te bloggen tijdens de gewone dagdagelijkse gang van zaken. Het is wat het is, ik heb er me bij neergelegd. Jullie ook?

Maar nu is de vakantie aangebroken, en dat betekent meer tijd. En ik dacht: Laat ik nog eens een blogje schrijven. Et voila. 🙂

Na een rustig dagje vrijdag, was gisteren goedgevuld met leuke dingen. Eerst en vooral had ik afgesproken met dochterlief. Onze pre corona afspraakjes situeerden zich meestal in het centrum van Gent, waar we winkels bekeken, afgewisseld met langdurige bezoeken aan één of ander etablissement waar we de inwendige mens konden versterken.

Gewoontegetrouw spraken we gisteren ook af in de stad, aan FITCHEN, een eetgelegenheid waar de nadruk ligt op gezond én lekker. Sara is er wild van, ik wou het ook wel eens proberen.

Ik stapte te voet van mijn stekje in Sint-Amandsberg naar de Korenmarkt, en stond stipt op de afgesproken plek. Wie was er niet? Inderdaad, dochterlief. Ik twijfelde even of ik het uur wel goed had, maar wat me vooral hinderde, was het feit dat ik buitengewoon dringend een bezoek aan een toilet moest brengen. Ik stuurde mijn kind een smsje dat ik de Hema indook, om daar gebruik te maken van de toiletfaciliteiten. Maar wat blijkt… de coronacrisis zorgt er voor dat die faciliteiten NIET toegankelijk zijn. Wat was me dat een streep door mijn rekening. Dochter was nog niet opgedoken, dus ik repte me naar een andere toiletspot: in Post Plaza was tot voor de corona crisis ook een toilet dat je kon visiteren zonder consumptie, maar o noodlot, ook hier geen mogelijkheid tot toiletgebruik. Dochterlief was ondertussen opgedoken, en samen nestelden we ons op een terrasje, waar ik eindelijk terecht kon voor de hoognodige sanitaire stop.

Foto door Pixabay op Pexels.com

By the way FITCHEN is een heerlijk adresje. Een hoop gezonde én lekkere ingrediënten in een bowl of in een wrap, snelle bediening, niet duur. Ik ging voor de SPICY CHICKEN, Sara voor de HEALTHY WAVE. Heel lekker allemaal. Alleen niet echt gezellig om te zitten. Wel goed om in het achterhoofd te houden voor een eventuele deliveroo levering ooit.

De bronafbeelding bekijken

Daarna togen we gewoontegetrouw richting Veldstraat. Ik had nog wat stuff nodig voor onze aankomende fietsvakantie. Maar wat ik zag in de Veldstraat zorgde ervoor dat ik zo snel mogelijk wou omkeren en naar huis rennen. RIJEN en RIJEN wachtende mensen aan allerlei winkels. Ik besloot NIET te wachten maar enkel winkels te bezoeken waar minder mensen naar binnen wilden. Ik vond wat ik zocht, en vroeger dan gepland keerden we terug van waar we kwamen. Ik moet nog wennen aan het feit dat gaan shoppen niet meer de plezante bezigheid is die ze vroeger was.

Toch genoten van het samenzijn met de dochter, én ook te voet teruggekeerd naar huis, zodat ik meer dan 15000 stappen op de teller had. Nice!!!

Geplaatst op

THE OTHER SIDE

De pracht van deze lente.

Laat ik eens zoeken naar de positieve kanten van het corona gebeuren, dacht ik. Voor iemand als ik, die niemand kent die ernstig ziek geworden is door of overleden is aan dat duivelse beestje, kan dat : de mooie kanten zoeken.

Er was de opmerking van een jonge collega die me aan het denken zette. Ze zei dat ze de voordelen van deze crisis zag: in het precorona tijdperk had ze veel last van FOMO (fear of missing out) en die angst is nu volledig weggevallen. Dat bracht haar rust en stabiliteit. In eerste instantie dacht ik: daar heb ik geen last van hoor, van die FOMO. Maar daar kwam ik op terug. Ook al heb ik niet echt schrik om iets te missen, er is wel een soort druk van buitenaf weggevallen. Ik moet eigenlijk niets, behalve gaan werken dan. Ik moet de laatste tentoonstelling niet bezoeken, de nieuwste film niet zien, de mooiste reis of interessantste citytrip niet boeken, het lekkerste restaurant niet reserveren… want het mag niet. Punt andere lijn.

En dat geeft me rust.

Nog een mooie kant van de social distancing is de appreciatie die ik voel voor wie of voor wat ik vroeger misschien teveel als vanzelfsprekend beschouwde:

  1. Mijn kinderen, die ik nu al héél lang niet meer in levende lijve heb gezien en die ik meer mis dan wat dan ook.
  2. Mijn moedertje, die daar helemaal alleen dapper zit te wezen op haar kamertje in het woonzorgcentrum. Enfin, helemaal alleen is relatief met al die fantastische zorgverstrekkers in het gebouw maar you get my point
  3. Mijn broers en schoonzusjes, neefjes en nichtjes.
  4. Mijn vrienden, Johan zijn vrienden…. Onze vrienden….
  5. De omgeving waarin wij wonen: ons gezellige appartement mét terras, de heerlijke natuur op een boogscheut van onze deur.
  6. De vogeltjes die concerteren uit volle borst, de zon die niet stopt met stralen aan een blauwe hemel (stel je voor dat het de hele quarantaine periode pijpenstelen regent), de geur van jasmijn en meidoorn, de heldergroene kleur van nieuw gras en bottende blaadjes, de pasgeboren lammetjes en veulentjes….
  7. Het feit dat we kunnen stappen en fietsen…
  8. Het feit dat ik mag gaan werken in een fantastische werkomgeving…
  9. De moderne communicatiekanalen die ons in staat stellen om contact te houden vanop veilige afstand.
  10. De lieve, grappige, charmante partner waarmee ik deze quarantaine doorbreng. EN LAST BUT NOT LEAST…..
  11. Donald Trump die er zelfs in deze moeilijke maanden in slaagt om me heerlijk aan het lachen te brengen 😉
Iedere keer opnieuw dolle pret 🙂

Wil dit zeggen dat ik liefst heb dat alles blijft zoals het nu is? Neen, natuurlijk niet. Ik wou enkel de oefening maken om iets positiefs te vinden in deze corona tijden. En dat lukte vrij aardig. Hebben jullie ook positieve ervaringen beste bloglezers? Ik hoop het oprecht.

Ondertussen duim ik uit alle macht dat we onze geliefden binnenkort weer in de armen kunnen sluiten. Fingers crossed. En keep it safe.

LOLA

%d bloggers liken dit: