CORONA – LOLA loves CHAMPAGNE

THE OTHER SIDE

Published on 26 april 2020 door LOLA♥CHAMPAGNE14 reacties

Laat ik eens zoeken naar de positieve kanten van het corona gebeuren, dacht ik. Voor iemand als ik, die niemand kent die ernstig ziek geworden is door of overleden is aan dat duivelse beestje, kan dat : de mooie kanten zoeken.

Er was de opmerking van een jonge collega die me aan het denken zette. Ze zei dat ze de voordelen van deze crisis zag: in het precorona tijdperk had ze veel last van FOMO (fear of missing out) en die angst is nu volledig weggevallen. Dat bracht haar rust en stabiliteit. In eerste instantie dacht ik: daar heb ik geen last van hoor, van die FOMO. Maar daar kwam ik op terug. Ook al heb ik niet echt schrik om iets te missen, er is wel een soort druk van buitenaf weggevallen. Ik moet eigenlijk niets, behalve gaan werken dan. Ik moet de laatste tentoonstelling niet bezoeken, de nieuwste film niet zien, de mooiste reis of interessantste citytrip niet boeken, het lekkerste restaurant niet reserveren… want het mag niet. Punt andere lijn.

En dat geeft me rust.

Nog een mooie kant van de social distancing is de appreciatie die ik voel voor wie of voor wat ik vroeger misschien teveel als vanzelfsprekend beschouwde:

Mijn kinderen, die ik nu al héél lang niet meer in levende lijve heb gezien en die ik meer mis dan wat dan ook.
Mijn moedertje, die daar helemaal alleen dapper zit te wezen op haar kamertje in het woonzorgcentrum. Enfin, helemaal alleen is relatief met al die fantastische zorgverstrekkers in het gebouw maar you get my point
Mijn broers en schoonzusjes, neefjes en nichtjes.
Mijn vrienden, Johan zijn vrienden…. Onze vrienden….
De omgeving waarin wij wonen: ons gezellige appartement mét terras, de heerlijke natuur op een boogscheut van onze deur.
De vogeltjes die concerteren uit volle borst, de zon die niet stopt met stralen aan een blauwe hemel (stel je voor dat het de hele quarantaine periode pijpenstelen regent), de geur van jasmijn en meidoorn, de heldergroene kleur van nieuw gras en bottende blaadjes, de pasgeboren lammetjes en veulentjes….
Het feit dat we kunnen stappen en fietsen…
Het feit dat ik mag gaan werken in een fantastische werkomgeving…
De moderne communicatiekanalen die ons in staat stellen om contact te houden vanop veilige afstand.
De lieve, grappige, charmante partner waarmee ik deze quarantaine doorbreng. EN LAST BUT NOT LEAST…..
Donald Trump die er zelfs in deze moeilijke maanden in slaagt om me heerlijk aan het lachen te brengen 😉

Iedere keer opnieuw dolle pret 🙂

Wil dit zeggen dat ik liefst heb dat alles blijft zoals het nu is? Neen, natuurlijk niet. Ik wou enkel de oefening maken om iets positiefs te vinden in deze corona tijden. En dat lukte vrij aardig. Hebben jullie ook positieve ervaringen beste bloglezers? Ik hoop het oprecht.

Ondertussen duim ik uit alle macht dat we onze geliefden binnenkort weer in de armen kunnen sluiten. Fingers crossed. En keep it safe.

LOLA

CORANTAINE CHRONICLES

Published on 28 maart 2020 door LOLA♥CHAMPAGNE34 reacties

Dit is dag 13 van mijn quarantaine, en ik wil effe ventileren, zagen, ambetant zijn… ook al mag ik eigenlijk niet klagen. Neen, ik weet het, ik mag het niet, er zijn ontzettend veel mensen die het vele malen slechter hebben, maar mag ik even? Want ik ben deze opsluiting zo ontzettend beu. Je hebt er geen idee van, of misschien wel, misschien ben jij ook opgesloten?

Maandag 16 maart vertoonde ik symptomen van een infectie aan de luchtwegen, de huisarts besliste langs de telefoon dat ik best thuis bleef. Waar ik me eerst nog niet écht ziek voelde, veranderde dat geleidelijk in behoorlijk mottig tot ellendig. Zonder koorts, wel kortademig, hoesten, de hele reutemeteut. De verergering van symptomen zorgde voor een real time bezoek aan onze huisarts, die zich voor de gelegenheid had uitgedost in het vereiste maanpak. Er werden geen testen afgenomen, wegens een tekort op dat moment, maar de symptomen wezen allemaal in de richting van het C beest, en dus kwamen er bij die eerste week thuis nog twee extra weken bovenop. Veel protesteren heb ik niet gedaan want op dat moment was ik vooral blij dat ik terug naar bed kon. Slapen, veel veel slapen, dat was wat ik nodig had. En dat deed ik. Maar eens de kortademigheid na een week voorbij , kwam de realiteit van de quarantaine. Als je je ziek voelt heb je geen behoefte om te gaan wandelen of fietsen, boodschappen te gaan doen, of weet ik wat nog meer. Op dit moment moet ik nog verder genezen, maar ik zou best eens een toertje in de natuur willen maken, even in beweging zijn buiten, alleen kan dat helemaal niet, ik mag nog steeds geen stap buiten de deur zetten. Behalve dan op mijn terras. Thank God voor dit terras.

Ik mis mijn collega’s, de dagelijkse fietstocht naar en van het werk. Ik mis de dinsdagse, donderdagse en zondagse bezoekjes aan mijn hoogbejaarde moeder in het woonzorgcentrum. Nu hoor ik haar enkel nog via de telefoon. Ik mis de wekelijkse etentjes op woensdagavond met mijn zoon en nu en dan met mijn pleegzoon. Ik mis lange wandelingen en fietstochten in de natuur, een glas op café of een spaghetti in een brasserie. Ik mis zoveel, net zoals jullie zonder twijfel allemaal veel missen.

En ik merk dat al die dingen waar ik zogezegd nooit tijd voor had, niet gebeurden omdat ik géén tijd had. Want nu heb ik wel tijd, en gebeurt het nog niet. Ik spreek niet over de grote schoonmaak of het volgen van een intensief fitnessprogramma want dat kan ik nu helemaal niet, zo in optima forma ben ik nou ook weer niet.

Ik heb het over schrijven: dat boek dat ik zo graag wil realiseren. Daar heb ik nu de tijd voor, maar buiten een blog nu en dan komt er geen letter op papier hier… Heb ik daar nu een excuus voor? Neen. Tijd zat… Misschien het moment om onder ogen te zien dat dit een droom is die nooit zal gerealiseerd worden? Geen talent genoeg, geen inspiratie genoeg, geen…. Weet ik veel?

Bon, genoeg gezaagd.

Ik probeer verder deze periode dag per dag door te komen, en te genieten van kleine mooie dingetjes, zoals de nabijheid van mijn lief, de zon op mijn terras, zelf koken, een videogesprek met mijn broers en schoonzussen, appen met dochter en zoon…

Sorry dus voor dit ventilatiemoment.

Lola belooft dat het verder niet meer zal gebeuren 🙂

Keep it safe iedereen.

IT which name must not be mentioned.

Published on 15 maart 2020 door LOLA♥CHAMPAGNE22 reacties

Afbeeldingsresultaat voor voldemort corona — Screenshot Youtube uit Prequel rond Voldemort.

Ccccccuuueeeeeeeeeeeeee…. uche uche corona. Het is eruit. Ik doe het toch, er een blog over schrijven . Ik was het niet van plan, wegens teveel informatie, en het gevoel niets nieuws te kunnen bijdragen. Dat is nog steeds het overheersende gevoel, maar ik kan mijn bek nooit houden, dus hier ben ik.

Ik heb IT eerst afgedaan als een nieuw soort griep. Gevaarlijk zeker, maar enkel voor ouderen en verzwakte mensen. Ik was trouwens gevaccineerd dus misschien zou die IT zich wel twee keer bedenken vooraleer mijn vege lijf te attaqueren? (Griep en corona hebben echter geen enkele andere verwantschap dan dat zij twee virussen zijn, en jammer genoeg werken de afweerstoffen tegen het ene virus niet tegen het andere…. )

Tenslotte zat IT ook in China, wat behoorlijk ver van mijn bed is. Die Chinezen namen behoorlijk straffe maatregelen dus zo een vaart zou het wel niet lopen. Dacht ik.

Fout dus. Het liep een sneltreinvaart, en dan zitten we nog maar aan het begin van de crisis.

Italie bijvoorbeeld is ook nog redelijk ver, maar in tijden waarin mensen het vliegtuig nemen zoals ze vroeger op de fiets stapten zijn die afstanden erg relatief . Wat ook bleek na de krokusvakantie waarin heel wat landgenoten samen met ITje terugkeerden uit het sterk getroffen Noord Italie. Ik snap nog altijd niet waarom deze mensen niet onmiddellijk in quarantaine werden geplaatst, gezien het toen al duidelijk was dat de impact van IT veel groter was dan vooraf werd ingeschat. Maar goed, het zal een moeilijke opdracht zijn om de juiste beslissingen te nemen in deze zaak. Niet teveel, niet te weinig, niet te vroeg en niet te laat. Moeilijk. Je moet het maar doen als beleidsmaker.

Zelf was ik nogal overstuur toen ik hoorde van de maatregelen die werden genomen in de rusthuisssector. Géén bezoek meer, niets nada noppes. Ik begrijp het met mijn verstand, maar toch niet helemaal. Waarom kan er niet één persoon per familie toegelaten worden bij de hoogbejaarde ouder? Ok, die kan het coronavirus binnenbrengen, maar dat kan het personeel ook. Eén vertrouwd gezicht dat nu en dan eens van op anderhalve meter komt kijken en een babbeltje komt slaan, maakt een wereld van verschil. Maar ook daar heb ik me bij neergelegd. Het is niet anders. Al mag ik er niet aan denken dat mijn moeder tijdens deze lange quarantaine ernstig ziek wordt of sterft zonder dat ik er bij aanwezig kan zijn.

Zoals zovele mensen volg ik het nieuws betreffende IT op de voet. Elke dag zijn er nieuwe richtlijnen, dus het is belangrijk om een beetje mee te blijven. Zo las ik vandaag <a href="http://<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fwim.derave.12%2Fposts%2F1549060331936345&width=500" width="500" height="790" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowTransparency="true" allow="encrypted-media">deze brief van professor Wim Derave. Een must read vind ik het, om te begrijpen dat wat we doen en vooral laten, er voor mmoet zorgen dat ons gezondheidssysteem niet crasht zoals dat in Italie is gebeurd.

Het heeft wel tot gevolg dat ik schrik begin te krijgen. Voor mezelf, want op mijn ‘gezegende’v 😉 leeftijd heb ik al enkele ouderdomskwaaltjes die me gevoeliger maken voor het stoute IT. Maar vooral voor de mensen die ik graag zie: mijn dochter die ver weg zit in een land waar IT ook aanwezig is, mijn zoon die toen ie jong was astma had, en voor wie ik schrik heb dat zijn luchtwegen nog steeds gevoeliger zijn dan die van een ander, mijn pleegzoon die een zeer verzwakte weerstand heeft, mijn nichtje, mijn bebro, mijn mama, mijn broers,….

Ik beken het, ik ben bang, voor hen, voor mezelf maar ook voor jullie.

Wees voorzichtig en zorg voor elkaar.

Dan kunnen we hopelijk binnen enkele weken, als de IT invasie is bezworen, samen het glas heffen, in een dieper besef van de relativiteit van alles waar we ons zo vaak druk om maken, en in een grote dankbaarheid voor elkaars aanwezigheid.

Lola loves you all.