Dat we niet ver moeten lopen om heerlijk te wandelen heb ik al tot vervelens toe herhaald op deze blog vrees ik. Bij deze nog een keer: op 16 kilometer van het deurtje van huisje Weltevree startte de wandeling die we gisteren aflegden: de Stuifduinwandelroute. Vlakbij toch?
De wandeling ontdekten we in een ROUTEN boekje, met dank voor de steeds fantastische wandeltips, team ROUTEN!!
Parkeren kan je thv het Provinciaal Domein Den Blakken in de Wegvoeringstraat 308 in Wetteren. Van daaruit voerde een lus ons via grote stukken jaagpad langs de Schelde, maar ook door de Kalkense Meersen en de Warandeduinen, en zo terug naar de parking. Onderweg is er ruimte om de inwendige mens te versterken onder andere bij CAFE DEN AARD: zeer gekend bij fietsers en wandelaars, want een heerlijke plek, met lekkere drankjes in een ruim assortiment, heerlijke taartjes van de eigen bakkerij, zelf gedraaid roomijs… En een groot terras waar het ook gisteren heerlijk zitten was, met uitzicht over de Schelde en het Veer. O ja, dat Veer, da’s ook een trekpleister op deze wandeling. Je moet namelijk van de ene naar de andere kant van de Schelde met een veer. Dat is altijd een bijzondere belevenis.
Ik genoot van deze prachtige toer in vrijwel zomerse omstandigheden, samen met guitarman, en herinner me vooral de unieke bomen die we tijdens onze wandeling tegenkwamen: oud, groot, sterk, energie-uitstralend. Verder veel paddenstoelen, licht dat reflecteert op het water van de snelstromende Schelde, bladeren in alle kleuren en tinten geel, bruin, rood, de aardse geur van de herfst, het ritselen van de afgevallen bladeren onder onze voeten, de steeds wisselende wolkenformaties….
Laat me je meenemen aan de hand van enkele foto’s die ik maakte met de feun:
Corona memorial ter nagedachtenis aan alle coronaslachtoffers. Heerlijke boomSchilderachtig oud hek, al lang niet meer open geweest….Heerlijk gedicht onderwegIk moest aan jou denken, Anne 🙂
Geniet van jullie zondag!!!
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Dochterlief werkt in Nieuwpoort stad. Niet bij de deur, maar wel de job die ze graag doet, dus daar heeft een mens iets voor over. Iets vind ik in haar geval véél: 25 uren per week onderweg met het openbaar vervoer om 25 uren te werken. Meer uren kon ze op het moment van aanwerving niet krijgen, en met het loon van 25 uren is een appartementje huren in Nieuwpoort niet echt een optie. (Iemand die een kamer of studio verhuurt in Nieuwpoort aan een redelijke prijs? 😉 ) Een beetje een vicieuze cirkel is het: meer uren kan niet wegens te lang onderweg, minder lang onderweg kan niet wegens niet meer uren. Maar zelf is ze vooral blij met de kans om de job te doen die ze supergraag doet, bij hele toffe collega’s, waar ze ook veel ervaring opdoet.
Ik wou toch eens een dagje of twee naar tzeitje (zeetje voor de niet-Westvlamingen onder ons) om haar werkplek te bekijken, en wat qualitytime door te brengen samen.
Enkele weekends geleden was het zover. Ik had een hotel geboekt in Oostende, en vertrok met de trein (10.90€ heen en terug door hotelaanbieding ism NMBS = HAPPYTRIP), zodat ik daar rond drie uur aankwam. Alle tijd om in te checken, even naar het strand te wandelen en een tram te nemen naar Nieuwpoort.
Het strand van Oostende. Die wolken, die zee, die kalmte… Love it.
Na een pannenkoek (vrijwel koud) en een warme chocomelk (bijna koud) op een terrasje met zicht op die prachtige Noordzee, nam ik de tram naar Nieuwpoort Stad en wandelde ik door de vrijwel uitgestorven stadskern naar het centrum voor ambulante revalidatie waar dochter werkt.
Ik mocht getuige zijn, van een afstand natuurlijk, van de manier waarop ze met de ouders van één van de aan haar zorgen toevertrouwde kindjes praatte, en ik kan zeggen: Wat ben ik trots op haar. Ze is helemaal op haar plek, merk ik wel. Dat is fijn om te zien.
Terug de tram op en naar hotel Prado op de Leopold II laan in Oostende. Goed gelegen, zij het niet met zicht op zee, maar wel vlakbij het restaurant waar ik boekte voor die avond. Het hotel is netjes, de mensen zijn er vriendelijk en het ontbijt is prima. Meer hebben we niet nodig.
Van Bistro Mathilda, gelegen op een boogscheut daar vandaan verwachtte ik meer, en dat kreeg ik ook. Verrukkelijke kalfszwezeriken als voorgerecht en verse garnalen als hoofdgerecht. Man dat was smullen. Voor een dessert was er geen plaats meer. Zeker eens proberen als je in Oostende bent. Een absolute aanrader voor de lekkerbek.
Na een fijne nachtrust (voor mij) en een minder fijne nachtrust (voor het kind) was het tijd voor een frisse neus. De regen van die nacht en ochtend was gestopt, en de temperatuur was aangenaam. We zetten koers naar de VENETIAANSE GAANDERIJEN, waar altijd wel een fototentoonstelling wordt gehouden. Zoals je weet ben ik dol op knappe foto’s, dus zo een kans laat ik niet passeren. Ook nu waren er enkele goeie foto’s te bewonderen, al was de tentoonstelling IN de gaanderijen op dat moment gesloten wegens middagpauze.
Affiche voor de op dat moment gesloten tentoonstelling.Dan maar een meet en greet met koning Boudewijn. Had ie nu iets aan zijn neus hangen? Effe genieten.Foto niet van mijDeze ook nietEn deze ook niet….
Natuurlijk wilden we nog even tot aan het water, waar ik met mijn feun nog enkele fotootjes maakte. La mer….
Langs de pier en het kunstwerk van ARNE QUINZE: ROCK STRANGERS (sorry, ik kan dit absoluut niet smaken, maar dat is mijn persoonlijke mening) gingen we richting centrum, voor een warme pannenkoek en een chai latte bij Cappucino. Daar hebben ze trouwens ook een rooftopbar, maar daar zijn we niet geraakt. Jammer achteraf bekeken.
Schelp met kind op pierPoseidon gemaakt uit afval door Tim Corbisier, een eyeopenerKind en Arne Quinze: geen match 😉Wat een koddig cafeetjePetrus en Pauluskerk
Nog wat sightseeing (de kerk was gesloten) en geshopt in de veel te drukke centrumstraten van Oostende, en tegen de avond met het treintje terug richting Gent. Dat het gezellig was.
Have a great saturday!
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Jaren geleden diende ik een scan onder narcose te ondergaan in het Universitair Ziekenhuis van Gent. Fluitje van een cent dacht ik, zo’n scan, daar draai ik mijn hand niet voor om. En dat klopte ook. Alleen had ik geen weet van wat mij vóór die scan te wachten stond….
Er is namelijk een systeem dat er voor zorgt dat de operatiekamers op geen enkel moment leeg staan. Begrijpelijk, want time is money, en money is er niet genoeg in de gezondheidszorg. Verder meer hierover…
Ruim voor het afgesproken uur (7u30) checkte ik in aan de balie, en begaf ik mij naar de afdeling waar het onderzoek zou doorgaan. De deuren van de afdeling waren nog gesloten toen ik arriveerde, maar lang duurde het niet vooraleer we het heiligdom mochten betreden. Ik was niet de enige patiënt die daar aankwam op dat uur. Pas later bleek dat een ruim deel van de aanwezigen door dezelfde chirurg zouden gezien worden en dat ze allemaal hetzelfde uur doorkregen om zich te presenteren… Maar dat besef kwam pas later…
Ik werd mee genomen door een vriendelijke verpleegkundige naar de lockerruimte, waar ik mijn spullen in een kastje kon achterlaten. Daarna mocht ik mijn dagelijkse outfit verwisselen voor een kamerjas (jawel, zoals in de sauna) en een paar schattige sokjes met nopjes aan de onderkant. Die zouden wiebelig op de benen staande patiënten behoeden voor het maken van een uitschuiver op de geboende vloer. Ook de kledij mocht in de locker, en ik werd begeleid naar de LOUNGE. Yep, een echte lounge met comfy fauteuils (nou ja), televisie aan de muur, muziek uit de luidsprekers… Alleen de drank ontbrak. Daar zat ik dan, in mijn nakie met mijn lounge kamerjas, en mijn sokjes, in het gezelschap van enkele dames in dezelfde outfit.
Iedereen heeft zijn eigen manier om met zijn problemen om te gaan. Ik persoonlijk word het liefst met rust gelaten. Ik hoef niet zo nodig te horen welke gruwelverhalen mevrouw X of mijnheer Y meegemaakt heeft. Ik leefde op dat moment met de schrik dat mijn eigen gruwelverhaal zou beginnen. Maar de dames die bij mij zaten in de lounge behoorden tot de categorie die zijn ellende graag wou delen met wie dan ook. Jeeuuuuj!!
Nog groter werd mijn ellende toen de ene na de andere patiënt werd opgehaald voor de ingreep, terwijl ik met een steeds hoger wordende bloeddruk zat te wachten op mijn beurt. Ik was toch eerst aangekomen?
Speelt geen rol zo bleek. De arts stelt zijn operatierooster op, en wie er het eerste op staat komt het eerste aan de beurt. Alleen weet je dat niet als patiënt en wordt iedereen gewoon op hetzelfde uur verwacht. Je weet immers maar nooit dat er een patiënt niet komt opdagen, en dat er niemand in de wachtzaal zit om het vrijgekomen plaatsje in te nemen. Hoeveel inkomsten zouden er dan niet verloren gaan? Hoe de patiënt zich daarbij voelt? Erg slecht… ik toch. Vóór deze opname had ik al eens een opname in een dagziekenhuis gehad, maar toen werd ik opgenomen in een kamer, en lag ik daar te wachten tot het mijn beurt was. Dat duurde ook lang, maar ik lag neer. Nu voelde ik me met elk kwartier dat verstreek ellendiger worden. Je gaat immers niet op onderzoek als je je prima voelt toch?
Na een uur of drie wachten, waarbij ik ook de groep patiënten die om tien uur werd verwacht kon ontmoeten, (opnieuw gejuich) was het aan mij. Mijn bloeddruk stond torenhoog, wat gek….
De narcose en het onderzoek zelf verliepen vlot, het resultaat was al bij al geruststellend. Dan ben je de ellende snel vergeten.
Enige tijd geleden werd dit alles nog eens opgerakeld bij een nieuwe opname in een dagziekenhuis, nu in AZ Sint-Lucas. Daar geen lounge, maar meteen een bed, weliswaar in kleine hokjes maar bon. Ik wil niet teveel zeuren. De wachttijden waren niet beter. Integendeel. Maar ik lag wel neer. Opgelucht!
Zoals de verpleegkundige daar zei: iedereen moet op hetzelfde uur komen, want de operatiezaal mag nooit leeg staan. als er een patiënt niet komt opdagen, moet er iemand anders kunnen doorschuiven. Ik begrijp het wel hoor. Maar waarom kan dat niet duidelijk gecommuniceerd worden vóór het onderzoek? Dan zijn je verwachtingen ook anders..
Vaak geef ik hier op de blog een recensie van een leuk restaurant of café, nu is het eens iets anders. Een recensie van een dagziekenhuis… Ik hoop dat ik voor langere tijd géén dagziekenhuizen of andere ziekenhuizen meer hoef te bezoeken. Schrijf liever recensies over lekker eten. 😉
Fijne donderdag,
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Eerder dit jaar ontdekte ik een lang vergeten parel die recent van onder lagen stof en puin werd gehaald. Binnenkort zal dit prachtige gebouw bekend zijn tot ver buiten Gent en zelfs buiten Europa, want het werd uitgekozen tot decor voor de VRT verslaggeving van het WK VOETBAL in QATAR.
Kanttekening: ik vind het schandelijk dat dit WK sowieso kan doorgaan in een land als Qatar. Degoutant. Blijkbaar zit koning voetbal er niet mee. Als er maar kan gesjot worden, en het nodige geld kan versluisd worden van de ene grote pocket in de andere…
Daar kan het Wintercircus in Gent niets aan doen. Dat is en blijft gewoon wat het is en altijd is geweest: een architecturale parel, nu in al zijn glorie hersteld en omgevormd tot wat een zonder twijfel heerlijke plek zal worden voor de Gentenaars en voor al wie zijn weg er naar toe vindt.
Een beetje geschiedenis?
Het oorspronkelijke gebouw werd opgericht in 1894 in opdracht van de Cercle Equestre Gantois, de plannen waren van architect Emile De Weerdt. Het wintercircus kwam op het terrein van de vroegere katoenfabriek van den Kerckhove, die in 1878 was afgebrand.
In 1920 werd het gebouw verwoest door, alweer, een brand waarbij enkel de voorgevel bewaard bleef.
In 1923 werd het naar het ontwerp van architect Jules Pascal Ledoux opnieuw opgebouwd Het bood nu plaats aan 3.400 personen!!! Het wintercircus werd niet alleen gebruikt als circus maar ook voor allerlei revues, variétéprogramma’s en filmvoorstellingen. Er is nog steeds een olifantenhelling trouwens, bewaard bij de restauratie.
Na een laatste circusvoorstelling in 1944 sloot de Nouveau Cirque zoals de naam toen luidde definitief zijn deuren.
Vanaf 1947 werd de ruimte gebruikt als garage door de familie Mahy. De nog bestaande voorgevel aan de Lammerstraat dateert van 1958, met op het gelijkvloers de toenmalige ingang tot de autoshowroom en daarboven een woongelegenheid.
In 1978 werd de garage gesloten, en gebruikte de familie Mahy het circus nog tot kort voor 2000 als parkeergarage voor haar ruime collectie oldtimers, waar ze in België bekend voor was. Een deel van de collectie werd later overgebracht naar Autoworld in Brussel, een ander deel naar het museum Mahymobiles in Leuze-en-Hainaut .
In Vlaanderen werd de zaal bekend tijdens het programma Man Bijt Hond. Binnen het circus deed Woestijnvis opnamen waarbij een enorme stoelendans werd georganiseerd. In 2009 werd de locatie gebruikt voor de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren.
Het circus heeft een nieuwe bestemming gekregen binnen het gebied van De Waalse Krook, waar nu reeds de nieuwe bibliotheek de Krook werd gerealiseerd. Rond het middenplein komt een hub voor technologiebedrijven, start-ups en dergelijke. Eronder een rockzaal voor 500 muziekliefhebbers. De vroegere scène wordt omgevormd tot auditorium en in de voormalige paardenstallen zal er vergaderd kunnen worden. De terrasbar biedt een mooi uitzicht op de Gentse skyline. Ook evenementen, café, restaurant en foyer zijn voorzien. Een groep van 15 Gentse ondernemers uit de technologiesector hebben zich verenigd om via een erfpacht van 75 jaar (verlengbaar tot 99 jaar) de uitbating van het Wintercircus te verzekeren.
Bij de renovatie werd het historisch karakter in belangrijke mate behouden. Zo werden in de oude paardenstallen de gietijzeren kolommen bewaard, en ook de oude, stenen drinkbakken. De oude olifantenhelling werd eveneens behouden. Daarnaast werden de hellingen bewaard die Mahy toevoegde in het gebouw om met wagens vanaf de middenpiste tot op de 4e verdieping te kunnen rijden. Ook zal er bij inrichting van het toekomstige café gebruik gemaakt worden van de historische rijplaten die in de smeerputten van de garage aanwezig waren.
Een huzarenstuk was ook de opfrissing en versteviging van de bestaande koepel.
BRON WIKIPEDIA
Tijdens de Gentse Feesten dit jaar ontdekte ik dat het Wintercircus werd opengesteld voor het publiek, en zo gingen we de 21e juli op ontdekkingstocht. Er is een ingang naar het Wintercircus naast Bibliotheek De Krook, een ingang aan de Lammerstraat maar pas toen we die allebei hadden geprobeerd werd het duidelijk dat enkel de ingang aan de Sint-Pietersnieuwstraat in gebruik was. Meteen bij binnenkomst overviel mij een WAAW gevoel, en dat is me het hele bezoek bij gebleven. Ook al bleef het bezoek beperkt tot het gelijkvloers, en kon ik slechts watertandend naar de verdiepingen staren, het bleef AMAAI DAS KNAP!!!
En veel uitleg kan ik daar niet bij geven, dat moeten jullie zelf aan den lijve ondervinden:
De gratis expo is toegankelijk vanuit de Sint-Pietersnieuwstraat en is te bezoeken op vrijdag, zaterdag en zondag telkens van 10 tot 17 uur. Je kan tijdens de openingsuren van de expo ook het gebouw bezoeken met gids. Alle informatie over de rondleidingen vind je terug op sogent.be/expowintercircus.
Voor wie er niet (onmiddellijk :)) geraakt post ik hierbij nog een aantal foto’s, met veel enthousiasme maar weinig kennis gemaakt. 😉
Eén van de vroegere werkputten in de garage Mahy. Prachtig uitgewerkt in de renovatie.
Voor de échte fotograaf zonder twijfel een plek om duimen en vingers bij af te likken. Ik kijk ook al uit naar de dag dat het complex in zijn nieuwe hoedanigheid wordt opengesteld, met restaurantjes en winkeltjes enzoverder enzovoort. Wie hier dichtbij een plek zoekt om te logeren kan steeds nagaan of YALO geschikt is. Ik schreef er hier over.
Veel plezier en een goeie maandag,
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Enkele weken geleden vroeg dochter me om mee te gaan naar een uitvoering van het Zwanenmeer, dacht ik. Achteraf bleek het niet om Het Zwanenmeer maar om Sleeping Beauty te gaan.
Verwarring alom. Maar ballet is ballet.
Ik hou van ballet dus lang hoefde ik daar niet over na te denken. Donderdagavond parkeerde ik de wagen in de parking op het Sint Pietersplein in Gent, niet Rome, en stapte ik naar het station Gent Sint Pieters om mijn meiske te ontmoeten. Het zou allemaal nogal nipt worden maar het zou lukken. Patatje kwam van haar werk en had nog niets gegeten dus snel de tram richting Capitole om daar nog een hapje te zoeken.
De Capitole was donker toen de tram aankwam maar dat weten we aan het feit dat de voorstelling pas een uur later zou starten. Want na een check op het ticket bleek het toch echt wel om een voorstelling te gaan in de Capitole op die bepaalde datum en op dat bepaalde uur.
Een snelle stop bij FITCHEN leverde twee wraps HEALTHY WAVE op: wraps gevuld met gemarineerde kip, quinoa, mango, avocado, ijsbergsla, kerstomaten, edamame bonen en wat saus. Niet slecht maar veel te gezond om ook echt smakelijk te zijn naar mijn, volledig fout aangeleerde, bourgondische mening. Snel, gezond en genoeg waren de sleutelwoorden.
Daarna richting Capitole die ofwel in het midden van een zware elektriciteitspanne zat of…. niet open was. Er stond nog een koppel met kind een beetje wanhopig naar de deuren te staren. Voor de rest: NIEMAND. Een wit blad op de deur:
Shitterdeshitterdeshit…. U werd hiervan op de hoogte gebracht via mail. Waarschijnlijk wel dus, maar Patatje heeft een niet zo goede relatie met haar mailbox. Ze herinnerde zich niet een mail van deze strekking te hebben gezien. Achteraf bleek die na enig opzoekingswerk toch te zijn gearriveerd. De datum van aankomst van de mail ben ik niet te weten gekomen.
BAAAALEN!!!! De reden van annulatie: het balletgezelschap komt uit Odessa 😦 Oorlogsgebied. Ik hoop dat ze allen in goede gezondheid zijn.
Het geld kan gerecupereerd worden maar ons uitje was vervlogen.
We waagden nog een avondlijke wandeling tot aan de Kinepolis in de hoop dat er nog een goeie film zou spelen om half negen maar we waren te laat… Wachten tot de voorstelling van half elf was geen optie wegens werk voor het kindje de volgende dag. Naar het Sint-Pietersplein dan maar, en naar huis.
Dit was by far de kortste voorstelling ever.
Fijne zondag!!!
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Ben je van Gent of omgeving, dan herken je zeker de uitdrukking: JA HALLO, al dan niet gevolgd door KROKET 🙂
Een uitdrukking van opperste verbazing, zoiets als JAWADDE DADDE, ook Gents meen ik, of MOVINTOCH in het West – Vlaams.
Een paar ferme zakenmensen bedachten deze naam voor een nieuw Urban Boutique hotel in Gent: YALO. Een verbazingwekkend knap hotelconcept, enfin zo ziet het er toch uit. Hope so voor de entrepreneurs. En voor de buurt waar het hotel is gelegen. De Brabantdam is een peperdure straat in Gent, met veel sjieke boetiekjes, maar om één of andere reden lukte niets dat eerder op deze plek werd aangevat. Eerder was hier een shoppingcenter, waar nooit een kat kwam. Het pand stond uiteindelijk acht jaar leeg, en werd gekraakt. Tot Managing Director Paul Suy en Sales Manager Sielke Zwertvaegher bedachten dat dit wel een mooie plek was voor een hotel. Vree wijs was dat, want inderdaad, met een goeie visie en dito neus voor wat leeft onder de klanten kan het niet anders of dit concept slaat aan.
Ik geef toe, ik ben er (nog) niet gaan logeren. Ik woon in Gent en het lijkt me een overbodige uitgave om in eigen stad op hotel te gaan. Ik ben er wel eens gaan piepen, meer bepaald in de ROOFTOP BAR. En dat was echt de moeite. Het uitzicht over De Krook, de Vooruit, Sint-Pietersabdij, Boekentoren en Muinkschelde is een ware eyecatcher. Op het verwarmde terras met een lekker drankje uitkijken over Gent is een niet te versmaden item op je to do listje. Tenminste als je over een goed gevulde portemonnee beschikt… Die hebben wij niet dus hielden we het bij een bescheiden drankje, waarvan de prijs overeen kwam met die op andere plekken in Gent. Wil je echter een cocktail of een hapje dan dien je diep in de buidel te tasten. Ik geef een voorbeeld waar ik toch wat over heb gemonkeld samen met guitarman: twee gamba’s in een zonder twijfel bijzondere bereiding maar toch: 22 €. Tien anjsovisjes, weliswaar van topkwaliteit: 23€.
Maar bon, het uitzicht maakt een bezoekje hier zeer de moeite waard. Ik heb bij het naar buiten gaan een blik geworpen op de prachtige cocktailbar en het restaurant. Het ziet er bijzonder uit. Dus wil je eens een ander zicht over Gent, dan ben je op de rooftop bar aan het goeie adres. En heb je een bijzonder iets te vieren, dan zal je hier zonder twijfel iets naar je gading vinden. Voor ons zal het bij deze ene keer blijven vermoed ik 😉
Diageo World Class Bartender of the Year winnaar Joeri D’Heuvaert.
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
In de wereld is veel zwart en duister. Ik moet mijn hielen in het zand planten om er niet in meegesleurd te worden. Oorlog, klimaat, energiecrisissen en uitbuiting om maar een paar gruwelen op te noemen. Maar ik wil niet enkel dat zien. Er is nog altijd meer en mooi.
Daarom wil ik een paar dingetjes opsommen die een lach op mijn gezicht brengen en die me helpen te geloven dat het goed komt.
De zon schijnt, heerlijke indian summer. De blaren aan de bomen verkleuren in een vuurwerk van geel, rood en bruin. Het is mooi. Het is genieten: kijken, ruiken, voelen. Leven.
Gisteren stond er een prachtige maan aan de hemel toen ik van de bus naar huis stapte na het werk. Ik probeerde er een foto van te maken maar met mijn gsm lukte het niet. Snif. Jullie moeten me op mijn woord geloven 🙂
Guitarman had heerlijk gekookt toen ik thuiskwam van het werk gisterenavond. MMMMM. Bovendien had hij vandaag de ramen gezeemd in de woonkamer. DANK JE WEL!!!
Ik ben gisterenmorgen naar het werk gestapt en heb zo in totaal 12500 stappen gedaan gisteren. Daar was ik best trots op. Een prachtige route trouwens om te stappen naar het werk. Dwars door het centrum van Gent: heerlijk!! Zo blij dat ik kan en mag stappen!
Toen ik vanmorgen naar het werk fietste hing er nevel boven de Schelde, en dat is een héél mooi zicht moet ik zeggen.
KOFFIE bij het ontbijt. Instant smile op de snuit.
Mijn ieniemienie achternichtje zie ik niet elke week, maar als ik haar zie, zoals afgelopen zondag, tovert ze zo’n smile op mijn gezicht. Mijn mondhoeken scheuren er bijna van 😉
Voel je de positieve vibes? Ik hoop het.
Na het nieuwsbulletin zal ik ze nog eens teruglezen. Zal nodig zijn.
Fijne dinsdagavond, en tot later.
Myriam
PS Geen van de foto’s in dit blog is van mijn hand vandaag. Sorry daarvoor. 😉
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Gent, ik schreef er al vaak over, en ik zal er zonder twijfel nog vaak over berichten. Het is en blijft mijn stad, en ik noem mezelf een trotse Gentenaar. Een prachtige leefbare stad, waar ik nog steeds parels in ontdek.
Zo duurde het tot enkele weken geleden, toen mijn neef uit NIJMEGEN op bezoek was, vooraleer ik de site van de SINT-BAAFSABDIJ (her)ontdekte. Een unieke plek, waar ik ooit als klein kind op bezoek was met de klas. Later echter ging de site dicht, en pas sinds een aantal jaren is ze weer opengesteld voor het publiek.
Voor ik jullie met een aantal amateuristische foto’s de Sint-Baafsabdij binnen sleur, een beetje geschiedenis. Hiervoor ging ik te rade bij WIKIPEDIA. Bedankt daarvoor 🙂
De abdij werd in de 7e eeuw gesticht door Amandus van Gent, een zendeling uit Aquitanië. Ze is vlak bij de samenvloeiing van de Leie en de Schelde gelegen en werd daarom ook oorspronkelijk Ganda genoemd.
Enkele jaren na de stichting trad Allowin van Haspengouw in het Gandaklooster in en nam er de naam Bavo aan. In de 9e eeuw werd het klooster, dat later uitgroeide tot abdij, naar hem genoemd. Op 10 mei 1067 werd de Sint-Baafskerk ingewijd, in aanwezigheid van koning Filips van Frankrijk en graaf Boudewijn V van Vlaanderen.
In 1540 gaf keizer Karel V bevel grote delen van de abdij, onder andere de indrukwekkende romaanse abdijkerk, het Sint-Baafsdorp en de parochiekerk te slopen. De sloop was een van de voorwaarden, opgenomen in de Concessio Carolina waardoor de Gentenaars ook hun bijnaam stroppendragers kregen. In de plaats kwam een dwangburcht, het Spanjaardenkasteel.
Van de Romaanse kerk is enkel de oudste muur van Gent overeind gebleven, daarin werden zelfs oude fragmenten van Romeinse dakpannen en bakstenen verwerkt.
Er werden wel haagbeuken geplant op de plaats waar vroeger de pilaren van de kerk stonden, zo krijg je een beeld van de omvang van het vroegere gebouw.
Via een doorgang in de oudste muur wandel je de ruïnes van de Sint-Baafsabdij binnen. Een oase binnen de stad.
Het leuke is dat je op de site overal pancartes met een QR code vindt. Als je die code inscant kom je heel veel te weten over de geschiedenis van deze wondermooie plek.
Vaak zijn er ook vrijwilligers aanwezig die veel afweten over de abdij en er graag een woordje uitleg bij geven.
Verder zal ik de foto’s laten spreken.
Heesters op de plek van de pilaren.De Parochiekerk Macharius zichtbaar doorheen de oudste muur van GentIngang langs de oudste muur van GentGrafstenen van overal in Gent vinden hier een veilig onderkomen.
SINT-BAAFSABDIJ.
Bezoek elke vrijdag, zaterdag en zondag van 14u – 18u van 1/4 tot 1/11. Gratis entree.
Adres: COYENDANSPARK 9000 Gent.
In de buurt het COYENDANSPARK, ZWEMBAD VAN EYCK, PORTUS GANDA.
Een hele fijne zondag nog lieve mensen.
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Gisteren kregen jullie twee van de drie dagen die we in augustus spendeerden in de Champagnestreek, voorgeschoteld. Vandaag dien ik het toetje op.
Na alweer een succulent ontbijt vertrokken we richting Hautvillers. Een prachtig dorpje waar de illustere DOM PERIGNON (1639 – 1715) een deel van zijn leven doorbracht en waar hij ook begraven ligt.
Grafsteen Dom Perignon in HautvillersStandbeeld voor Dom Perignon op de avenue du Champagne in Epernay
Deze mijnheer Perignon was een benedictijner monnik van wie vaak wordt gezegd dat hij de méthode champenoise zou hebben ‘uitgevonden’.
Het verhaal gaat dat hij zou hebben uitgeroepen: “Kom gauw, ik proef de sterren!” toen hij de eerste sprankelende champagne proefde. In werkelijkheid heeft hij noch de mousserende wijn noch de champagne uitgevonden. Al heeft hij wel zijn uiterste best gedaan om de champagne naar een steeds hoger niveau te tillen.
In de tijd van Dom Perignon was de fermentatie van de wijn in de fles, waardoor het ballet des bulles ontstaat, een bijzonder ernstig probleem voor de wijnbouwers. Op het moment dat het kouder werd, in de herfst, kwam het gistingsproces soms tot stilstand, vooraleer alle suiker in de wijn in alcohol was omgezet. Werd het weer in de lente warmer, dan ging de nog aanwezige gist opnieuw werken, er werd kooldioxide geproduceerd, de kurk werd uit de fles geperst of erger, de fles kwam tot ontploffing en dat bracht een kettingreactie teweeg in de flessen in de buurt. Dat was niet alleen gevaarlijk voor de mensen die op het moment van de ontploffing in de buurt waren, maar de hele wijnoogst kon op die manier verloren gaan!!
Dom Pierre Pérignon zocht en vond een aantal verbeteringen onder andere in verband met de te gebruiken druiven, het persen, de kwaliteit van de flessen en de sluiting. Daar was hij maar liefst zevenenveertig jaar lang mee bezig. Het is terecht dat zijn naam verbonden blijft met dit parelende drankje, én dat zijn eer hoog gehouden wordt oa door het huis MOET ET CHANDON, dat zijn meest prestigieuze champagne de naam DOM PERIGNON heeft gegeven.
Na een bezoek aan het kerkje nog even de benen strekken voor een wandeling tot aan het uitzichtpunt. Zeer de moeite om even tot daar te klimmen. Trouwens het hele dorpje doet idyllisch aan, met aan bijna elk huis een smeedijzeren uithangbordje.
Even halt houden bij AU 36, een heerlijke plek voor een degustatie met lekkere hapjes. Groot terras waar het aangenaam zitten is, genieten met een hoofdletter.
De rest van de dag volgden we een stuk van de route touristique du Champagne. Een fijne manier om zonder veel moeite héél veel moois te ontdekken.
Alweer, veel foto’s zijn er niet omdat ik niet zo’n fotograaf ben, tenzij ik een blogje wil schrijven. Raar wel nu ik er over nadenk. Maar bon, we hebben er van genoten, en als jullie een fijne plek zoeken voor een weekendje weg: ik zou zeggen N’HESITEZ PAS.
Fijne zaterdagavond
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Als je blog de naam LOLALOVESCHAMPAGNE.com draagt dan kan het niet anders of je schrijft nu en dan een stukje over dat godendrankje. Ook al drink ik er weinig omwille van de kostprijs en om gezondheidsredenen (kan weinig alcohol verteren), ik vind het nog altijd super lekker.
Ook fervente anti alcoholgebruikers kunnen mooie momenten beleven in de Champagnestreek. Qua natuur en cultuur komt een mens daar ruimschoots aan zijn trekken!
Wij trokken half augustus naar het land van het bubbelende en bruisende drankje dat champagne heet.
Onze eerste stop was Reims waar we even halt hielden om de innerlijke mens te versterken en om de unieke kathedraal te bezoeken. Hier kan een mens makkelijk een weekend doorbrengen!!!
Ik reserveerde echter een B&B in Vertus, het dorp waar mijn meest geliefde champagnehuis ligt. Veuve Fournu that is. Ik schreef er over in mijn vroegere blog (bubbliciouslyme.com) die ik om allerlei redenen jaren geleden definitief gewist heb Snik 😦
Kerkje en wasplaats in Vertus.
Jammer genoeg checkte ik niet vooraf of de veuve ons wel zou kunnen /willen ontvangen, en dat kon ze niet. Vakantie, ja ook een wijnboer heeft daar absoluut recht op. Niet getreurd natuurlijk. B&B ATELIER DE DEGUSTATION waar we logeerden was gehuisvest op het domein van een andere wijnboer MICHEL MAILLARD. En wat een schot in de roos was deze boeking!!
Zicht op Atelier de degustation wijndomein en B&B
We reisden samen met een ander koppel, en hadden de volledige B&B voor onszelf. Luxe voor een aangenaam prijsje. Beter dan dit wordt het niet. De B&B is gelegen boven de degustatieruimte, waaraan een prachtige rustgevende tuin grenst waar het aangenaam verpozen is, al dan niet met een glaasje van de uitstekende MICHEL MAILLARD champagne. Via een imposante trap kom je op de etage waar de kamers, zeg gerust suites, gelegen zijn. Luxueus, ruim, licht, met een tot in de kleinste details uitgeruste badkamer, apart toilet, en heerlijke boxsprings.
We kwamen aan rond vier uur en er was een eerste degustatie geboekt voor vijf uur. Tot onze verbazing bleek de vrouw des huizes een Belgische te zijn, en konden we in onze eigen taal kennismaken met de geheimen van de champagne in het algemeen en deze van het huis Maillard in het bijzonder. Er werd ons ook een inkijkje gegund in de moeilijkheden van het leven van een wijnboer in deze hachelijke tijden, wat toch wel een interessante insteek was. We leerden vier soorten champagne kennen, welke het precies waren heb ik niet genoteerd, maar dat ze erg lekker waren kan ik wel verklappen. En inbegrepen bij het logies!!
Om 19 u had ik geboekt bij een restaurant in de buurt: HOSTELLERIE DU MONT AIME. Ook dat bleek een schot in de roos te zijn. Het restaurant is verbonden aan het gelijknamige hotel, en was prijs kwaliteit helemaal top. Vriendelijke en correcte bediening, maar niet over de top, dus wel met wat gevoel voor humor, wat wij altijd aangenaam vinden. Keuze uit diverse menu’s zodat er voor elke portemonnee en elke smaak wel iets te vinden is, en een mooie wijnkaart met ook behoorlijk wat betaalbare champagne, zoals we dat gewoon zijn in deze streek.
De volgende ochtend lonkte het ontbijt. Eerlijk? Nog nooit heb ik een ontbijttafel gezien die zo uitgebreid was als hier. Een enorme mand vol broodjes en koffiekoeken, verschillende soorten brood, taart, charcuterie en kaas, vers fruit en yoghurt, een overdaad want met vier konden we dat onmogelijk allemaal soldaat maken.
Na deze copieuze maaltijd vertrokken we richting Epernay waar ons een rondleiding met degustatie wachtte bij champagne MERCIER. Ik heb deze tour al enkele keren gedaan, maar het blijft indrukwekkend. Het enorme vat in de inkomhall, goed voor 200000 flessen, de in het kalksteen uitgehouwen kelders en gangen waar je aan boord van een elektrisch treintje kan doorrijden, het is een plezier. Gevolgd door alweer enkele kleine glaasjes van dit unieke drankje.
Foto afkomstig van Tripadvisor
Aansluitend gingen we naar de popup bar van champagnehuis MAILLARD, waar we op het terras een flesje kraakten op de huwelijksverjaardag van onze gezellen.
We liepen de avenue de Champagne af, wat iedere keer opnieuw een feest is om te doen. De tuin van champagne PERRIER JOUET zag er wel erg uitnodigend uit, zodat we daar neerstreken voor een aperootje in de schaduw.
En tot slot gingen we dineren in restaurant CAVE A CHAMPAGNE. Al vele jaren een absolute hit in Epernay, klein, maar met een goede keuken en wijnkaart. Zeker reserveren als je hier eens wilt uit eten gaan. Want het is het waard.
La cave à Champagne Epernay
De volgende dag laat ik jullie later zien. Sorry voor de weinige foto’s. Ik was nog niet aan bloggen toe in augustus 😉
Fijne vrijdag en prettig weekend
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
LOLA LOVES CHAMPAGNE 