Berichten

Geplaatst op

Ireland part II – Cork

We kwamen in Cork aan op dinsdag 3 maart. Nu zijn we vrijdag 20 maart. Iets meer dan twee weken geleden was ik in Ierland met mijn twee schatten. En nu zit ik in quarantaine op mijn appartement met mijn andere schat. Onwezenlijk. Het lijkt een ander leven, en ik kan er zo naar terug verlangen dat het fysiek pijn doet. Buiten kunnen stappen in de frisse lucht, de wind over mijn gezicht voelen blazen, kilometers en kilometers stappen in een overweldigende natuur, gaan en staan waar ik wil zonder meer. Ik weet het, er zijn ergere dingen. Véél ergere dingen, ik zie het elke dag op tv. Maar ik wou het toch even kwijt. Sorry daarvoor.

Twee en een halve week geleden trokken we dus van Dublin naar Cork. Om dat te kunnen doen had ik een auto gehuurd bij Avis. Eerst eens rondgekeken naar de prijzen en bij Avis vond ik een aantrekkelijk aanbod: 99€ voor vijf dagen, verzekering inbegrepen. Nu ben ik een naieve ziel, ik weet het. Bovendien had ik nog nooit eerder een auto gehuurd in het buitenland. Ik geloofde oprecht dat ik er met 99€ vanaf zou zijn, plus benzinekosten natuurlijk. Niets was echter minder waar. Toen we terug aankwamen op de luchthaven na ons bezoek aan Dublin, werden we bij het Avis verhuurcentrum warm verwelkomd. Alles was in orde met de reservatie, maar… en nu komt het: Wou ik soms een bijkomende verzekering afsluiten? Want ja, de verzekering die was inbegrepen omvatte een franchise van 1500€… Dat is nogal veel, zeker als je niet gewoon bent om links te rijden. Dus ik vroeg vertwijfeld wat dat dan wel kostte zo een bijkomende verzekering? Dat zou op 36€ komen vertelde de enthousiaste man, met een blik alsof het een koopje was. 36€ voor de hele periode probeerde ik nog? Neen, dat niet. 36€ per dag was het. Da’s nog eens 180€ er bij. Plus een waarborg natuurlijk voor de benzine, wat heel begrijpelijk is. Ik besloot de bijkomende verzekering te nemen. Je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Ook al had ik de beste chauffeur die een mens zich kan dromen, met name mijn oudste kind 🙂 Hij stapte in die auto en reed alsof ie al zijn hele leven rondreed in Ierland. Prachtig!!

Heel wat meer centjes armer dan ik had ingecalculeerd, vertrokken we richting Cork. Ik stelde me er heel wat van voor, maar was teleurgesteld. Aan ons hotel lag het niet: Maldron hotel South Mall Cork City is gelegen in het hart van Cork, en is voorzien van alles wat een goed hotel nodig heeft. Heerlijke bedden, ruime badkamer, lekker ontbijt. De parking lag op wandelafstand en was betaalbaar. Maar was het nu omdat het te vroeg op het jaar was en er weinig ambiance was? Ik weet het niet… Mij vielen vooral armoede en verwaarlozing op. Maar toch zagen we er ook mooie dingen. Kijk mee naar de foto’s.

  • National Monument Grand Parade
  • Grand Parade met National monument
  • River Lee met zicht op de Saint Patricks Bridge
  • Saint Patricks bridge met St Fin Barrs Cathedral op de achtergrond.
  • De schatjes op Nano Nagle Bridge
  • River Lee
  • Toch wel erg mooi die Lee
  • Knappe muurschildering aan het park op Grand Parade
  • English Market entrance Grand Parade
  • Typisch winkeltje in de English Market
  • Nog meer schatjes
  • Een andere uitgang aan English Market
  • Hij was er ook 🙂
  • Café op de eerste verdieping in English Market
  • Prachtige naam voor een koffiehuis
  • Saint Peter and Pauls Church Cork
  • Toegang tot Shandon historical quarter
  • Church of Sainte Anne, niet open jammer genoeg. Ook geen Shandon bells kunnen luiden dus.
  • Leuk straatje, maar niet te dicht kijken want het verval ligt overal op de loer.
  • Cathedral of Sainte Mary and Sainte Anne

Terwijl ik zo bezig ben met wat opzoekingswerk over Cork om deze blog goed te kunnen schrijven, lijkt het mij dat er toch nog heel wat plekjes zijn die een bezoek waard zijn, maar misschien niet open waren omdat het te vroeg op het jaar was. Ik wil Cork dus zeker nog een tweede kans geven, mocht ik het geluk hebben ooit nog eens tot in Ierland te geraken.

Vriendelijk zijn de mensen er in elk geval. Terwijl we op de kaart stonden te kijken, kwam een man bij ons om ons te helpen en de mooiste plekjes te wijzen. Tof!!

Lola loves kind people 🙂 and you all 🙂

Geplaatst op

DUBLIN, in a time when everything seemed normal.

Nog niet zo lang geleden, om precies te zijn op maandag 2 maart, namen oudste kind en ikzelf het comfortabele 😉 vliegtuig naar Dublin. Daar zouden we eindelijk, na een kleine twee maanden, het jongste kind terug in onze armen kunnen sluiten. Jaja, toen kon dat nog zonder schroom.

Het ophalen van onze bagage verliep vlekkeloos, we kwamen aan de bagageband toen mijn koffer net voorbij kwam drijven, dus easypeasy. Een eindje verder stond zij die zo werd gemist ons op te wachten. Wat een blij weerzien was dat!!!

Vele knuffels later vertrokken we richting de shuttle bus die ons naar Dublin centrum zou brengen. 6 € pp per rit, dus dat tikt aardig aan. Ik bedenk me nu pas dat een taxirit voor ons drieën misschien wel goedkoper was geweest. Voor de rest is deze manier om vanuit de luchthaven naar het centrum te komen héél interessant. De shuttle stopte ook zogoed als voor ons hotel, dus dat is wel zo handig.

Een korte zijsprong: doordat we volledig buiten het seizoen in Ierland waren, heb ik hotels kunnen boeken die anders niet binnen mijn bereik vallen. Da’s het voordeel van begin maart naar Ierland te trekken.

Het hotel waar we in Dublin verbleven was The Academy Plaza hotel, gelegen vlakbij O’Connell street. Prachtig hotel, alles er op en er aan, zeker een goede plek om te verblijven als je in hartje Dublin wil logeren. Bovendien, als je boekt via de officiële website van het hotel, is een zalig ontbijt inbegrepen.

Eens de bagage in de kamer gedeponeerd, vertrokken we voor een korte kennismaking met de stad. Jongste kind had er net een paar dagen doorgebracht met haar vriendin, dus we kozen voor een aantal highlights die zij nog niet had gezien.

Pittoreske straatjes en typische pubs

We passeerden pittoreske straatjes, typische pubs en gezellige eethuisjes om halt te houden bij Elephant and Castle voor een heerljke lunch. Eén ding moet je de Ieren meegeven: ze willen er zeker van zijn dat niemand met honger van tafel gaat. Zo at ik er de Gesneden Kip, Spek, Tomaat en Curry Mayonaise Club Sandwich op Toast. De porties zijn éééééénorm. Echt ééééénorm. En iedereen is even vriendelijk en behulpzaam. Opvallend, echt waar. En hartverwarmend. Lovely 😉

Gesneden Kip, Spek, Tomaat en Curry Mayonaise Club Sandwich op Toast. ENORM!!n En lekker!!!!

Na onze lunch konden we eigenlijk geen pap meer zeggen, maar Dublin moest bekeken worden, voor die ene keer dat we er waren. We stopten bij Christ Church cathedral , een prachtige kathedraal in het centrum. Van oorsprong is dit een Vikingkerk die werd gesticht rond 1028 en daarmee het oudste religieuze gebouw is in Dublin.  Een juweeltje voor wie houdt van Middeleeuwse bouwwerken. Jammer genoeg was de crypte gesloten… Net zoals vele andere zaken tijdens onze trip, omdat het nog té vroeg op het jaar was.

  • Christ Church Cathedral, didn’t know what to photograph first….

Vlak bij de kathedraal ligt Dublinia, een soort Bokrijk in Dublin, mooi opgezet zodat je je effectief even in het Middeleeuwse Dublin waant.

Jongste kind speelt graag een stukje toneel, oudste kind geniet zichtbaar. En ik dan 🙂

Nog uitgeput van het vroege opstaan (vier uur in de ochtend jawel, omdat Ryanair een mail had gestuurd dat er een staking was van de grenswachters, NOT) strompelden we terug naar het hotel, waar we genoten van een erg overvloedige maaltijd. Eén minpuntje: als je een aperitief bestelt, krijg je gewoon meteen ook je maaltijd… een beetje vreemd voor ons, maar nu weet ik tenminste ook hoe een pina colada smaakt bij een pasta gerecht 🙂

Eerst de aperitief en dan onmiddellijk de maaltijd, het is eens iets anders. HOWAREJIE? Lovely 😉

Ik wou dolgraag nog Trinity college zien, en een bezoek brengen aan de enige echte Temple Bar, maar dat is voor een volgende keer , want de volgende ochtend zouden we onze huurauto ophalen en naar Cork rijden.

Lees er meer over in mijn volgende blog!!!

Lola loves travelling with her kiddoos.

Geplaatst op

IT which name must not be mentioned.

Afbeeldingsresultaat voor voldemort corona
Screenshot Youtube uit Prequel rond Voldemort.

Ccccccuuueeeeeeeeeeeeee…. uche uche corona. Het is eruit. Ik doe het toch, er een blog over schrijven . Ik was het niet van plan, wegens teveel informatie, en het gevoel niets nieuws te kunnen bijdragen. Dat is nog steeds het overheersende gevoel, maar ik kan mijn bek nooit houden, dus hier ben ik.

Ik heb IT eerst afgedaan als een nieuw soort griep. Gevaarlijk zeker, maar enkel voor ouderen en verzwakte mensen. Ik was trouwens gevaccineerd dus misschien zou die IT zich wel twee keer bedenken vooraleer mijn vege lijf te attaqueren? (Griep en corona hebben echter geen enkele andere verwantschap dan dat zij twee virussen zijn, en jammer genoeg werken de afweerstoffen tegen het ene virus niet tegen het andere…. )

Tenslotte zat IT ook in China, wat behoorlijk ver van mijn bed is. Die Chinezen namen behoorlijk straffe maatregelen dus zo een vaart zou het wel niet lopen. Dacht ik.

Fout dus. Het liep een sneltreinvaart, en dan zitten we nog maar aan het begin van de crisis.

Italie bijvoorbeeld is ook nog redelijk ver, maar in tijden waarin mensen het vliegtuig nemen zoals ze vroeger op de fiets stapten zijn die afstanden erg relatief . Wat ook bleek na de krokusvakantie waarin heel wat landgenoten samen met ITje terugkeerden uit het sterk getroffen Noord Italie. Ik snap nog altijd niet waarom deze mensen niet onmiddellijk in quarantaine werden geplaatst, gezien het toen al duidelijk was dat de impact van IT veel groter was dan vooraf werd ingeschat. Maar goed, het zal een moeilijke opdracht zijn om de juiste beslissingen te nemen in deze zaak. Niet teveel, niet te weinig, niet te vroeg en niet te laat. Moeilijk. Je moet het maar doen als beleidsmaker.

Zelf was ik nogal overstuur toen ik hoorde van de maatregelen die werden genomen in de rusthuisssector. Géén bezoek meer, niets nada noppes. Ik begrijp het met mijn verstand, maar toch niet helemaal. Waarom kan er niet één persoon per familie toegelaten worden bij de hoogbejaarde ouder? Ok, die kan het coronavirus binnenbrengen, maar dat kan het personeel ook. Eén vertrouwd gezicht dat nu en dan eens van op anderhalve meter komt kijken en een babbeltje komt slaan, maakt een wereld van verschil. Maar ook daar heb ik me bij neergelegd. Het is niet anders. Al mag ik er niet aan denken dat mijn moeder tijdens deze lange quarantaine ernstig ziek wordt of sterft zonder dat ik er bij aanwezig kan zijn.

Zoals zovele mensen volg ik het nieuws betreffende IT op de voet. Elke dag zijn er nieuwe richtlijnen, dus het is belangrijk om een beetje mee te blijven. Zo las ik vandaag <a href="http://<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fwim.derave.12%2Fposts%2F1549060331936345&width=500&quot; width="500" height="790" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowTransparency="true" allow="encrypted-media">deze brief van professor Wim Derave. Een must read vind ik het, om te begrijpen dat wat we doen en vooral laten, er voor mmoet zorgen dat ons gezondheidssysteem niet crasht zoals dat in Italie is gebeurd.

Het heeft wel tot gevolg dat ik schrik begin te krijgen. Voor mezelf, want op mijn ‘gezegende’v 😉 leeftijd heb ik al enkele ouderdomskwaaltjes die me gevoeliger maken voor het stoute IT. Maar vooral voor de mensen die ik graag zie: mijn dochter die ver weg zit in een land waar IT ook aanwezig is, mijn zoon die toen ie jong was astma had, en voor wie ik schrik heb dat zijn luchtwegen nog steeds gevoeliger zijn dan die van een ander, mijn pleegzoon die een zeer verzwakte weerstand heeft, mijn nichtje, mijn bebro, mijn mama, mijn broers,….

Ik beken het, ik ben bang, voor hen, voor mezelf maar ook voor jullie.

Wees voorzichtig en zorg voor elkaar.

Dan kunnen we hopelijk binnen enkele weken, als de IT invasie is bezworen, samen het glas heffen, in een dieper besef van de relativiteit van alles waar we ons zo vaak druk om maken, en in een grote dankbaarheid voor elkaars aanwezigheid.

Lola loves you all.

Geplaatst op

WHY (NOT TO) FLY WITH RYANAIR?

Wish I had this steward on board of our plane 😉

Ja, waarom wel vliegen met Ryanair? Daar kan ik kort over zijn: omwille van zijn onvoorstelbare dumping prijzen, of toch, so it seems.

Maar waarom niet? Daar kan ik héél wat meer over schrijven.

  • Eerst en vooral omwille van de arrogante kl*tzak die de firma leidt, beter bekend onder de naam Michael O’ Leary. Alleen al omwille van de manier waarop de man omgaat met zijn personeel, zouden we niét in zijn vliegtuigen mogen stappen.
  • Verder denk ik aan de niet zo gebruiksvriendelijke app. Wat is dat zeg? Alles lijkt prima te functioneren, je klikt aan waar je naar toe wil, wanneer, en welke (hand)bagage je wil meenemen. Ook of je met prioriteit wil reizen of liever in de rij wil aanschuiven (duuuu) Maar dan begint het. Je hebt aangeduid wat je wil, je hebt betaald, ahja natuurlijk. En dan beginnen de mails te komen… Al heb je duidelijk aangegeven dat je een grote koffer wil meenemen, en één stuk handbagage, en heb je daarvoor betaald ook, toch blijven ze je bestoken met de vraag om nog een extra koffer in te checken, of toch nog bij te betalen voor prioriteit. Die mails komen zoooo frequent dat je op den duur begint te twijfelen of je nu wel of niet bagage hebt aangevinkt bij het aankoopproces. Als je op je boardingpass gaat kijken, moet je een vergrootglas bij de hand hebben om na veel zoeken eindelijk in piepkleine lettertjes te zien dat je inderdaad bagage hebt geboekt. Ik ben er zeker van dat een heleboel mensen extra koffers bijboeken omdat ze denken dat er iets mis is gelopen. Dat je op voorhand moet inchecken en dat dat online kan, wist ik enkel en alleen doordat mijn zoon een tijd geleden met Ryanair had gevlogen, en 50€ extra moest betalen omdat hij niet vooraf had ingecheckt. Dat kom je geen twee keer tegen natuurlijk. De prioriteit die we bijbetaald hadden bleek NIET toegevoegd te zijn. Ook al hadden we er voor betaald. Maar het bewijs daarvan kan je nergens meer terugvinden…..
  • Het vliegtuig vertoont grote gelijkenissen met een sardienenblik. Ik voelde me althans als een vis op het droge in dat metalen omhulsel. Dicht op elkaar, enkel de olie uit het hierboven vermelde conservenblik ontbrak om ons smoothly op onze plaats te laten glijden. Gelukkig hoefden wij niet meer dan anderhalf uur te vliegen.. Hopelijk gebeuren de langeafstandsvluchten met een iets comfortabeler toestel.

Maar goed, wat zeuren we. Voor geen geld vliegen naar waar je maar wil, wanneer je maar wil.. Normaal is dat toch allemaal niet. Het was dat mijn dochter in Ierland zat en dat ik haar absoluut wou gaan bezoeken, maar anders had ik het vliegtuig niet genomen. Niet omdat ik schrik heb, maar omdat ik het op vlak van milieu niet OK vind dat we allemaal maar over en weer vliegen, zonder te denken aan de impact daarvan op het milieu. Dus ik denk dat ik volgende keer maar gewoon de auto trein neem. Tenminste als CORONA verdwenen is..

Merk op dat ik nu pas voor de eerste keer het sleutelwoord van de laatste zes weken in de mond neem: CORONA.

Lola hates Corona.

How about YOU????

Geplaatst op

WALKING IN THE SNOW

Seefeld ligt alweer een dagje treinen achter ons. Een mooi moment om te vertellen over mijn wandelervaringen daar. Zonder skilatten, sneeuwschoenen of langlaufuitrusting.

Het enige wat je nodig hebt is een goede winterjas, een muts, handschoenen en een paar stevige, liefst waterdichte, stapschoenen met goed reliëf.

Vele kilometers wandelpaden worden immers liefdevol gesoigneerd, zodat ook de niet-skiende medemens de gezonde berglucht kan opsnuiven.

Een eerste voorzichtige wandeling leidde me rond de Wildsee. Vlak, niet volledig sneeuwvrij maar toch vrij goed begaanbaar. Veel was er niet te zien van het omliggende berglandschap omdat de bergen zich verstopten in een dikke laag mist, maar toch zeker de moeite waard. Oordeel zelf…

  • Tijd voor een lekker warme chocolademelk.
  • Geen meer te zien, maar het is er wel. Moet ook in de zomer wondermooi zijn.

Een heel leuke app bij het wandelen is BERGFEX Toeren en GPS tracking

Ik gebruik de gratis versie op mijn feun, en voor mij is dat een onmisbare hulp. Met mijn onderontwikkelde richtingsgevoel loop ik al gauw een totaal verkeerde kant op, en vooral in de bergen kan dat kwalijke gevolgen hebben. Als Bebro bij mij is, komen we meestal goed terecht, maar alleen… dan is deze app de uitkomst!!

Je kan er zelf een route mee uitstippelen, of je kan een route zoeken en die volgen. Op elk moment zie je waar je bent op je wandelpad, én …. wijk je af dan geeft ie met een soort misthoornsignaal aan dat je de foute richting uitgaat. Wel een beetje genant als dat gebeurt terwijl je in een café op je bestelling wacht. 🙂 Als je dan weer het juiste pad gevonden hebt, geeft de app een tevreden geluidje waardoor je zelf ook weer helemaal blij wordt. Grappig en very helpfull.

De wandelingen die je gemaakt hebt kan je opslaan, zoals deze rondwandeling rondom de Wildsee.

Een paar dagen later maakten we samen een grote wandeling naar de Möserer zee. PRACHTIG!!!

Ik wou aan de lopende band foto’s maken, maar wat zooooo mooi is in het echt, ziet er toch allemaal een beetje hetzelfde uit op foto, ik ben Stefan Vanfleteren niet hé 🙂

Maar goed, ik heb mijn punt gemaakt. Ook de niet skiënde, niet langlaufende of niet snowboardende medemens kan perfect vakantie nemen tijdens de winter in Seefeld!!

Lola enjoyed it!!!

Geplaatst op

SEEFELD in TIROL, a fairytale.

Zoals jullie al konden vermoeden na het lezen van mijn vorige blog TRAINSPOTTING XXL bevind ik mij momenteel in het buitenland, samen met Beertje Brom. Meer bepaald in Seefeld in Tirol, een feeëriek dorpje in de Oostenrijkse Alpen, gelegen tussen Innsbruck en Garmisch Partenkirchen. Wat doet een vrouw die noch skiet, noch snowboard noch langlauft in het putje van de winter in een Oostenrijks dorp? Dat wil ik jullie graag vertellen, dus lees snel verder 😉

Beertje Brom is sinds zijn prilste jeugd een fervente skiër. De man leeft helemaal op bij het zien van een fiks pak sneeuw, een paar skilatten en de vermelding zwarte piste hier. Dus voor hem is Oostenrijk tijdens de winter een voor de hand liggende keuze. Zelf ben ik niet gebeten door die microbe, en ik wil er mij ook niet meer door laten bijten, wegens angst om te vallen en te breken 😦

Er werd dus gezocht naar een compromis: een dorpje/hotel waar voldoende te beleven valt voor een niet-skiënd meisje enerzijds, en waar anderzijds voldoende pistes waren om de ware liefhebber te plezieren. Onze zoektocht bracht ons naar Seefeld, in WELNESSHOTEL SCHÖNRUH, waar we terechtkwamen via TUI reizen.

Normaal gaan wij buiten de schoolvakanties op reis, want kleine kindjes hebben we niet meer, maar door omstandigheden moesten mochten we nu toch in de krokusvakantie een weekje weg. Het aanbod van bovengenoemd hotel was héél mooi, en we boekten een weekje weg . Nog geen moment spijt van gehad!!

Wat is er dan zo speciaal aan dit hotel?

Eerst en vooral ligt het in een prachtig dorp, met een typisch kerkje, vele romantisch uitziende hotels, en écht Oostenrijkse huizen. Bovendien stopt er een trein op nog geen 800 meter van ons hotel. Een pluspunt als je met de trein reist 😉

Het hotel zelf is sprookjesachtig mooi, een karakteristiek hotel uit de streek met veel hout, balkonnetjes, maar helemaal aangepast aan de eisen van de moderne reiziger die veel gewoon is.

Zonder dat we daarvan op de hoogte waren vóór de boeking, bleek het hotel ADULTS ONLY te zijn. Ik zou daar nooit uit mezelf op zoek naar gegaan zijn, dol als ik ben op kindertjes, maar ik moet eerlijk zeggen dat de volstrekte rust hier echt wel deugddoend is.

Bij het inchecken kregen we te horen dat we een gratis upgrade kregen van de kamer. Die was dan ook erg ruim, met een prachtige badkamer voorzien van alle comfort (inloopdouche, dubbele wastafel, véél plaats om je toiletspullen te plaatsen). Verder een zithoek met alweer véél bergplaats, een zetel en tv en dan de mega ruime slaapkamer met groot bed (jammer genoeg twee éénpersoonsmatrassen in plaats van één grote tweepersoonsmatras…), en alweer kasten, kasten kasten…Het uitzicht uit de slaapkamer was minder: een muur. Niet echt een probleem tijdens de winter, bovendien was het uitzicht uit de leefhoek wel heel mooi.

Het hotel is enorm groot, maar blijft toch gezellig aandoen. Nooit kitscherig al is de stijl representatief voor wat we als echt Oostenrijks bestempelen.

Wil je nog steeds weten wat een niet skiënde vrouw hier kan beleven? Hier komt het:

  • Heerlijk eten: ontbijt en avondmaal zijn fantastisch, aan alles is gedacht. You name it, they have it Bovendien is een halfpension hier gelijk aan een volpension. Dat houdt in dat je tussen één uur en vier uur kan lunchen: er staat dan een buffet klaar met soep, een hoofdgerecht, sla, desserten, … teveel allemaal. Ik heb er zelf maar één keer gebruik van gemaakt. Ik wil nog kunnen stappen als ik hier vertrek…
  • Suuuuuper wellness: een saunacomplex om u tegen te zeggen, met wel zes verschillende sauna’s en een zen rustruimte. Daarnaast een groot binnenbad, een bubbelbad, een buitenbad op het dak van waaruit je ook tijdens de winter de schoonheid van de omringende bergen kan bewonderen, bij een temperatuur die je niet doet beseffen dat je buiten bent. Tenslotte ook een beautyfarm waar je allerlei behandelingen kunt boeken.
  • Er zijn héél wat geruimde wandelpaden in de omgeving, zodat je zelfs zonder sneeuwschoenen of skilatten mooie wandelingen kan maken, en dat niet alleen in het dorp.
  • Voor wie een zeer goed gespijsde portemonnee heeft is shoppen ook een alternatief. Bij mij beperkte dit zich tot wat lèche fenêtre. (De prijzen vond ik er behoorlijk over.)

LOLA (still) loves it!!! As for the man: een skigebied met méér zwarte pistes zou beter geweest zijn, maar dit was een goed compromis 🙂

Geplaatst op

CARNAVAL

Ook in Tirol is het Carnaval…


Ik broed al enige tijd op een blog met betrekking tot Carnaval.
Ik heb totaal niets met deze festiviteit die ik behoorlijk belachelijk vind.  Dat je je als kind graag verkleedt,  begrijp ik helemaal.  Dat je daar  als volwassene nog steeds de behoefte toe voelt,  lijkt me een signaal dat je je misschien niet helemaal goed in je vel voelt? Ik heb geen pruik noch Minnie Mouse pakje nodig om plezier te maken. Maar blijkbaar denkt een grote groep mensen daar anders over. En dat is hun goed recht natuurlijk.  Zou vervelend zijn mocht iedereen er hetzelfde over denken, toch?
Typisch voor carnaval in het algemeen en carnavalstoeten in het bijzonder is dat  met alles en iedereen de draak wordt gestoken.  Op een stijlvolle of eerder brutale manier, en onder het motto:Al lachend zegt een zot zijn waarheid…Zo ook tijdens Aalst Carnaval. Dat mag,  want het is om te lachen,  en de personen die geviseerd worden lachen eens groen of doen alsof ze het niet gezien hebben. 
Zoniet de joden. Neen,  als  opgejaagd volk voelen zij de noodzaak om moreel kompas te spelen voor de rest van de wereld,  waarbij zij voor het gemak vergeten dat hún morele kompas behoorlijk tilt slaat als het over het Palestijnse volk gaat.  Het volk dat nota bene uit zijn land is verdreven om plaats te maken voor onze vrienden…
Ik heb onvoldoende politieke kennis om daar  een serieuze boom over op te zetten,  maar dat het niét klopt, dat weet ik zo. 
Ook de reactie van de politieke goegemeente vind ik van bedenkelijk allooi.  Mme Wilmès distantieerde zich van de Aalsterse grappenmakerij, en vond het allemaal niet kunnen.
Nu moet er mij eens iemand uitleggen wat het verschil is tussen de cartoons van Charlie Hebdo enige jaren geleden,  en de grollen van Aalst? Het eerste zal zeker van een hoger niveau geweest zijn,  dat alleszins. Maar verder: de moslims waren er verre van blij mee,  maar werd Charlie met de vinger gewezen,  door  anderen dan moslims? Dacht het niet,  of vergis ik mij? Die moslims moesten toch tegen een grapje kunnen? En dat vond ik ook. Waarom moeten de Joden dan niet tegen een  grapje kunnen? Ik begrijp het niet.  Dat mensen die zó geleden hebben onder verdrukking en haat,  op hun beurt zó  haten.  Ook dat begrijp ik niet. 
Wie zich zó druk maakt over hoe hij geportretteerd wordt door een aantal grappenmakers, probeert daarmee misschien angstvallig niet te kijken naar wat er bij hemzelf fout loopt…
Ik droom van een wereld die verdraagzaam is, God wat verlang ik daar naar…
Lola

Geplaatst op

Trainspotting XXL

Zullen we eens met de trein op vakantie gaan, vroegen we ons af? Met de auto op reis gaan tijdens de krokusvakantie, naar een bekend skigebied, lijkt vragen om urenlange stilstand in kilometers file, niets om naar uit te kijken. Als het weer tegenzit, kan je zelfs de nacht doorbrengen in je stilstaande auto omgeven door even onfortuinlijke chauffeurs.

Als je met twee bent, is de trein ook goedkoper dan de auto. Je kan rustig indutten onderweg, of lezen, chatten en zelfs gezelschapsspelletjes spelen, mocht dat iets zijn dat je graag doet😉

De keuze voor de trein was snel gevallen. We boekten onze tickets en keken met verlangen uit naar de reis. O, btw, we boekten onze tickets via de app van de Nederlandse spoorwegen. In tegenstelling tot die van de Belgische spoorwegen geven die onmiddellijk aan of er nog plaatsen zijn op een trein en zoniet, welk alternatief je kan nemen. De NMBS geeft enkel aan, helemaal op het einde van het boekingsproces, dat er iets misgelopen is met de bestelling… echt waar, hoe moeilijk kan het zijn???

Gisterenochtend werden Beertje Brom en ikzelf door het oudste kind ruim op tijd afgezet aan het station.  Zooooo lief!! Elk gewapend met een grote koffer (skistuff=zware stuff) die gelukkig voorzien was van goed bollende wieltjes, namen we de roltrap naar het perron. So far, so good.

Laat me mezelf even onderbreken met een kleine aanvulling. Twee jaar geleden had ik een zware hernia, zonder pijn, wat héél uitzonderlijk is, maar wel met verlammingsverschijnselen. Mijn linkervoet sleepte ik een aantal weken achter me aan, tot drie epidurale injecties soelaas brachten. Die hernia is natuurlijk niet weg, het spook van een operatie ligt op de loer, alsook het nog véél grotere spook van een nieuwe verlamming. Doordat ik zelden veel pijn heb, doe ik veel meer dan ik zou mogen, zit ik makkelijk uren achter elkaar op een bureaustoel, en voel ik pas als het te laat is, dat ik beter voorzichtiger was geweest. Hoe meer tijd er verglijdt sinds de epidurale injecties , hoe vaker ik de angstaanjagende tintelingen in mijn voet en been voel…

Waarom deze aanvulling? Omdat wij bij het boeken geen rekening hielden met de fantastische aanpassingen van de Belgische spoorwegen aan de medemens die minder goed te been is. Weliswaar heb je een roltrap om op het perron te komen, als die werkt tenminste, maar dan sta je daar met je koffer en kijk je op naar een trap waar je niet alleen jezelf maar ook je koffer moet op hijsen om in de coupé te komen. Gelukkig was Beertje Brom er om mij te helpen, maar je hoeft niet op veel begrip van haastige medereizigers te rekenen als je staat te wachten tot je partner zijn én jouw koffer naar boven heeft getild. Hoe komt het toch dat het in Duitsland en Oostenrijk mogelijk is om zonder trap op en af een trein te raken, de uitgang van de wagon komt gewoon gelijk met het perron, ook hier weer: hoe moeilijk kan het zijn?

Het overstappen verliep goed, we hadden overal een twintigtal minuten tijd om van het ene perron naar het andere te geraken. Tot in Munchen het noodlot toesloeg, nou ja 😉

We waren er allebei van overtuigd dat we moesten doorreizen tot in Munchen Hauptbahnhof, alleen was dat fout, en moesten we er het voorgaande station al uit… Even brak paniek uit, maar de app van de Deutsche Bundesbahn toonde dat we ook via Munchen HBH de juiste trein nog konden halen, alleen hadden we dan erg weinig tijd om over te stappen…. Munchen heeft een enorm station, waar de treinen niet kunnen doorrijden, een beetje vergelijkbaar met Antwerpen (vroeger) of Oostende. Dat houdt in dat je, als je van de trein stapt, eerst helemaal naar de voorkant moet rennen, dan naar het juiste perron moet zoeken en dan pas je plaatsje op de trein kunt opeisen. Onze volgende trein bleek helemaal aan de andere kant van het station te wachten… Gleis 27…. We hebben gelopen, we hebben gespurt, we sprongen op een trein, en … .toen bleek dat we op perron 28 zaten. Nog net op tijd zijn we weer van de trein afgesprongen en zagen we de juiste trein wegtuffen…. Zulke zaken zijn niet goed voor een relatie 🙂

Maar de stress en de ergernis duurden niet lang.

We vonden een trein vanuit Munchen naar Garmisch Partenkirchen en daar hadden we dan acht minuten om de laatste trein naar onze eindbestemming te nemen. Dat moest lukken want er zijn maar twee perrons in Garmisch…

En inderdaad. Een uurtje later dan verwacht, en een beetje gestresseerd kwamen we om negen uur aan in de sprookjeswereld waar ik later verder zal over vertellen.

Voor nu, slaap lekker. Dat gaat LOLA ook doen.

Geplaatst op

FNAC ATTACK

Afbeeldingsresultaat voor bad customer service meme

Voor ik mijn verhaal neerpen, wil ik duidelijk stellen dat FNAC één van mijn favoriete winkels is. Ze hebben stapels van iets wat voor mij super belangrijk is, namelijk boeken, boeken en meer boeken. Daarenboven nog boeken en ook allerlei soorten schriftjes.. Ik ga nooit shoppen in een stad waar een FNAC gevestigd is, zonder daar even binnen te wippen. Even betekent een half uur tot een uur. Ik snuister, ik snuif en ik geniet. Vaak koop ik ook. Ik word altijd een beetje blij in de FNAC. In elke boekhandel trouwens. En mind you: deze blogpost is niet gesponsord!!! Recht uit het hart dus.

Deze kadering is nodig voor ik mijn wedervaren van gisteren neerpen. Dit was niet een typisch FNAC klantencontact. Laat dat duidelijk zijn. Maar het was wel zo verbijsterend dat ik het niet kan laten er een blogpost aan te wijden.

Gisteren kwam ik dus met een paar boeken en een kaartje aan de kassa, waar een tot dat moment volledig normaal ogende dame afrekende, en vroeg of ik een klantenkaart had? Die had ik ooit, maar die was ik kwijtgeraakt toen ik mijn oude telefoon verving door een nieuw exemplaar. Al mijn klantenkaarten waren verzameld op de STOCARD app. Super handig, maar niet als je geen account hebt aangemaakt, want dan ben je dus al je kaarten kwijt als je naar een andere feun overschakelt.

Ik vertelde dus aan de dame dat ik mijn klantenkaart kwijt was. Ze verzekerde mij dat dat geen enkel probleem was en ze veerde op om aan de hand van mijn adresgegevens mijn klantenkaartnummer op te zoeken. En dat lukte, dus iedereen gelukkig.

Tot ik vriendelijk vroeg of dit bepaalde nummer op de kassabon mijn klantenkaartnummer was? Mrs Jekyll veranderde plots in madame Hyde, en dat had ik niet zien aankomen.

Ze wierp me een blik toe die ik normaal reserveer voor de stront waar ik met mijn nieuwe schoenen ben ingetrapt.

‘Natuurlijk is dat uw klantennummer domme trut ‘dit laatste dacht ze er duidelijk bij.

‘Ok‘ stamelde ik verbouwereerd. ‘Dan kan ik dit nummer ingeven in mijn app en dan heb ik mijn FNAC kaart terug.‘

‘WAT???? Wilt u nu zeggen dat u uw FNAC kaart kwijt bent????’

‘Euh ja, dat heb ik daarnet toch ook gezegd mevrouw?’

‘Maar dan hebt u een nieuwe FNAC kaart nodig stupied mens‘, ze schreeuwde het nog net niet uit.

‘Mevrouw, ik heb géén nieuwe FNAC kaart nodig, als ik mijn klantenkaart nummer handmatig ingeef in mijn klantenkaart app, dan staat die FNAC kaart er weer in…’

‘U weet zeker niet wat dat voor ons aan de kassa betekent als wij telkens moeten gaan opzoeken welk klantenkaartnummer u heeft?’

‘Maar mevrouw, de volgende keer zal ik mijn klantenkaart mee hebben‘ stamelde ik perplex.

‘Ik ga u nu een nieuwe klantenkaart geven, weet u niet hoeveel tijd wij verliezen op deze manier?????‘

Het werd me duidelijk dat het teveel zou zijn om op enig begrip te rekenen van deze dame. Luisteren en begrijpen stonden vandaag niet in haar woordenboek.

Om de zaak niet verder te laten escaleren, draaide ik me verstandig om, en stapte weg. Achtervolgd door haar op steeds fellere toon uitgesproken klachten over mensen die geen klantenkaart willen en die daardoor de werking saboteren, of zoiets.

Meestal reageer ik als een stier op een rode lap als mensen mij zo aanspreken. Maar in dit geval was ik zo van mijn melk door de absurditeit van het gebeuren dat ik gewoon kalm ben gebleven. Best voor mezelf en voor de dame in kwestie. Ik hoop voor haar dat dit een tijdelijke inzinking was, misschien had ze al de hele dag jeuk op een onbereikbare plaats, of misschien had haar Valentijndate laten weten dat het feestje niet doorging. In elk geval, mocht ze dit soort reacties vaker hebben dan zou loopbaanbegeleiding een goed alternatief kunnen bieden.

LOLA was lichtjes in shock.

Maar ondertussen is alles weer in orde.

Groetjes LOLA

Geplaatst op

TOURNEE GENERALE

Foto door Chris F op Pexels.com

Ik wou als titel eigenlijk TOURNEE MINERALE GENERALE, maar het vervelende ding weigert in mijn blogtitel een doorhaling te accepteren, dus moet ik met minder tevreden zijn. Simpelweg TOURNEE GENERALE dus.

Zoals de drie voorgaande jaren, deden we ook dit jaar mee met TOURNEE MINERALE. Er werd niet gestart op één februari maar op veertien januari. Gisteren was de laatste dag van onze uitdaging, die we met glans hebben doorstaan. Me very proud!!!

Waarom doen we dit elk jaar opnieuw? Hebben we masochistische neigingen? Zijn we ziek en op een streng alcoholvrij dieet gezet? Did we join the anonymous alcoholists? Niets van dat alles, aardige lezer.

We willen elk jaar gedurende één maand bewijzen dat we NIET naarstig op zoek moeten naar de dichtstbijzijnde ontwenningskliniek. In één klap willen we ook ervaren welke positieve gevolgen zo een maandje zonder alcohol heeft. Als die gevolgen echt goed zijn, denken we er aan om ons alcoholgebruik ook tijdens de rest van het jaar ietwat aan banden te leggen.

Laat me jou vertellen wat de knappe effecten zijn van vier weken zonder booze:

  1. Ik werd geen enkele ochtend wakker met de idee dat ik beter wat minder had gedronken de dag voordien. Ik ben wakkerder en alerter. Mijn verbruik van Dafalgan daalt drastisch. Een kleinere uitgavepost dus in mijn budget 😉
  2. Ik ga minder uit, want water en fruitsap of frisdrank drinken is even gezellig thuis als op café. Alweer een besparing.
  3. Als ik wel uitga, ben ik sneller thuis.
  4. Ik slaap beter en heb minder last van hartkloppingen.
  5. Bij sommige mensen neemt het gewicht af, jammer genoeg niet bij mij
  6. Onzichtbare positieve gevolgen zouden zich manifesteren in een volgende bloedanalyse. I wonder.

Het is natuurlijk niet allemaal positief dat alcoholvrije leven. Soms is het gewoon heel fijn om ’s avonds na het werk gezellig te aperitieven met een glaasje cava of een Duveltje. De stress glijdt van je af, en het leven ziet er mooier uit. Dat heb ik wel gemist… GEVAARLIJK!!! Als alcohol nodig wordt om te ontspannen ligt het spook van de verslaving op de loer….

Een lekker etentje zonder bijpassende wijnen is ook een lekker etentje, maar mist het ietsje meer dat een goed glas wijn kan bieden.

Samenvattend kan ik zeggen dat ik héél blij ben dat we deze challenge tot een goed einde hebben gebracht, maar dat ik blij ben dat het voorbij is.

Laat de kurken weer knallen….

Waarom we halfweg januari gestart zijn en niet op één februari zoals de rest van tournee-minerale-volgend Vlaanderen? Omdat we de uitdaging wilden afgerond hebben vóór Valentijn, voor vandaag dus.

Want vanavond gaan we lekker uit eten en daar hoort een heerlijk glaasje wijn bij.

Precies zoals het hoort voor iemand met een blog die luistert naar de naam LOLA LOVES CHAMPAGNE 🙂

SANTE, en geniet, maar drink met mate!! 😉

LOLA

%d bloggers liken dit: