Categorie: NATURE

Geplaatst op

Van abdijhoeves, bloesems en lentesprongen.

Het is hier stil. Ik weet het. Zonder reden eigenlijk. Het komt er gewoon niet zo vaak van. Soms denk ik, ik trek er weer de stekker uit. Maar ik weet dat ik er spijt van krijg als het wat minder druk wordt, dus doe ik dat niet. Het is wat het is, soms wat minder, soms wat meer. Nothing more, nothing less. Ik verontschuldig me meteen ook voor het gebrek aan reactie bij jullie. Het komt wel terug. Beloofd.

Vandaag is het vrijdag, normaal een vrije dag, maar ik spring straks nog in voor een zieke collega. En ik geef toe dat ik véél productiever ben dan op een gewone vrijdag.

Guitarman zit braaf te wachten tot het Witgele kruis langskomt om een staafje in zijn neus te rammen. Hij gaat maandag immers onder het mes 😦

En ik heb al véél gedaan: afspraken vastgelegd voor kine, voor steunzolen… (dat zijn mijn uitstapjes tegenwoordig: dokters en aanverwanten) Mijn hospitalisatieverzekering gecheckt. Mijn financiën gecontroleerd.

Kaartjes verzonden naar zieke en jarige familieleden en bekenden.

Italiaans geleerd.

En voor ik de keuken induik om een quicheken klaar te zetten voor vanavond vind ik de tijd en de goesting voor een blog.

Warempel.

Vorig weekend reden we naar Sint Denijs Boekel in de Zwalmstreek. Guitarman had een wandeling van een goeie elf kilometer uitgestippeld langs wandelknooppunten, en ons vertrekpunt bevond zich aan de abdijhoeve HOF TE WEYLEGEM. Idyllisch gelegen, bijzonder rustig ook, blijkt deze abdijhoeve beschermd erfgoed te zijn. Vroeger was dit de abdijhoeve van de Sint Pietersabdij in Gent.

Vlak naast de hoeve ligt de Sint Margarethakapel, ook beschermd erfgoed. Jammer genoeg zat het hekje rond de kapel op slot. Anders had ik je zonder twijfel kunnen trakteren op heerlijke oude grafstenen. Ben ik dol op, remember?

SINT MARGARETHAKAPEL

De Zwalmstreek is sowieso een sublieme streek in ons landje. Wij kunnen er niet genoeg van krijgen. Zeker als het zonnetje schijnt, de bloesems bloeien en de meeste wandelaars andere oorden opzoeken is dit een plaats om helemaal zen te worden.

Kijk mee naar wat we onderweg ontdekten en geniet!!!

  • De bron van de Zwalm?
  • LIJNENSPEL
  • Bloemen en bloesems
  • Nog eens van deze kant
  • Sint Margarethakapel
  • De overkant van de abdijhoeve is ook niet mis
  • Zicht van aan de abdijhoeve
  • En nu nog eens de Sint Margaretha kapel van de andere kant
  • Een guitarman tussen de bloesems
  • Wat een plekje!!!!

Allez dat het zalig wandelen was. Nu nog een stop onderweg aan één of ander zalig terrasje en wijllie weer helemaal blij.

Keep it safe en tot gauw

LOLA

Geplaatst op

TOTALLY DIFFERENT

We deden vrijdag extreem wild 🙂

In plaats van een promenade tussen onze geliefde bomen kozen we resoluut voor een wandeling met zicht op de koeltorens van Doel. Gek geworden? Toch niet!!

We volgden het advies van ROUTEN dat al geruime tijd uitnodigt om het nieuwe wandelnetwerk in het WAASLAND, meer bepaald het grenspark GROOT SAEFTINGHE te ontdekken. Gewaagd, want wat kan er nu helemaal aan natuur te beleven vallen in de buurt van dat gedrocht van een kerncentrale.

Onze mond viel open en kon niet meer dicht. Wat een natuurpracht! Natuurlijk heb je steeds van één of andere kant zicht op de ANTWERPSE HAVEN, en de kerncentrale van DOEL. Indrukwekkend, maar dan op een gruwelijk lelijke manier. De natuur maakt echter véél goed.

Op de grens tussen Waasland en Zeeland groeit het Grenspark Groot Saeftinghe, met zijn 4.700 kilometer een van Europa’s grootste getijdengebieden. Eb- en vloednatuur en het aangrenzende polder- en havenlandschap zorgen voor een bijzondere mix: terwijl steltlopers scharrelen aan je ene zijde, rijst aan je andere zijde de industrie van de Antwerpse Haven en glijden kolossale containerschepen voorbij. Tussen deze contrasten stuurt het gelijknamige wandelnetwerk je op pad langs 120 kilometer mooie en veilige wegen. Van aan De Klinge en de kreken van Kieldrecht over de Prosper- en Hedwigepolder tot helemaal in Doel en Verrebroek: knooppunten leiden je langs de grens en lokken je eroverheen, door een ongekend stuk natuurschoon waar de stilte je nog echt omarmt.

http://www.routen.be

We deden niet zó gek dat we de grens overgingen, zo zijn we niet. Maar ook binnen de Belgische grenzen is dit een wondermooi natuurgebied. Veel water, ah ja, want een getijdengebied. Overal vogels. En wat me echt bijbleef was de stilte. Heel vreemd, er waren enkel natuurgeluiden te horen, niets lawaai van de haven of de kerncentrale, enkel rustig gefluit en vrolijk gekwaak.

We deden een lus van 11.5 km die vertrok aan de informatiekeet Hedwige-Prosperproject. Daar was nog een parkeerplaatsje over. Zo niet dan kan je ook makkelijk parkeren aan de kerk van Prosper.

De Schelde is nooit ver weg. Er is onderweg een Radartoren die je kan beklimmen en vanwaar je een prachtig uitzicht zou hebben over de haven van Antwerpen. Op vele plaatsen zie je totaal vervallen boerderijen. Dat heeft op zich ook een zekere charme, al betwijfel ik of de onteigende boeren daar ook zo over dachten?

Toch heel fijn dat men de natuur niet uit het oog heeft verloren bij de uitbreiding van de haven en de ontpoldering. Als het dan toch moest gebeuren is het goed dat er een natuurpark is bijgekomen.

GENIETEN in hoofdletters is dit.

Kijk mee met mij…

  • Verlaten… wat had ik er graag een kijkje genpmen….
  • Een Vleermuishotel aan de Prosperhoeve
  • Beetje megalomane kerk voor het piepkleine dorpje PROSPER

SEE YOU

LOLA

Geplaatst op

LUCHT.

De quarantaine is voorbij. Ik zou niet langer besmettelijk zijn. Oef. En wat nog mooier is: we zijn er in geslaagd om guitarman coronavrij te houden. Het leven was de afgelopen tien dagen niet echt aangenaam maar we hebben het gehaald. De restverschijnselen zullen zonder twijfel nog een hele tijd met me mee reizen. Maar na mijn volgende vaccinatie zal ik zonder twijfel voldoende antilichamen hebben verzameld om toch héél lang (please?) coronavrij te zijn.

Met lede ogen keken we vanuit onze afzondering naar de covidioten en de antivaxers die regelmatig een belangrijk deel van het dagelijkse nieuws inpalmen. Zouden ze nog steeds dezelfde praatjes hebben als zijzelf, of één van hun meest geliefde naasten aan de beademing ligt in het ziekenhuis? Ach, schluss damit. Let it go, LOLA.

Mijn dag kan niet meer stuk want sedert gisteren mag ik dus weer naar buiten. Ja, naar die plek waar de vogeltjes fluiten 🙂

Gisteren waagde ik al een eerste stapje: zoals je met je grote teen voelt of het water niet te koud is. Het is vreemd om na tien dagen opsluiting de deur open te doen, en de wind op je snoet te voelen. Elke ademteug werd met aandacht binnen gehaald. Elke vogel die floot werd waarderend beluisterd. Een mini fietstochtje van een twintig kilometer voerde ons langs al vaak bereden paden naar Destelbergen en terug. De wind was guur, en stevig. Maar wat deed het deugd!!!

Vandaag dan een eerste kleine wandeling in Natuurgebied Bourgoyen aan de rand van Gent. Puffers mee in de rugzak, voor de zekerheid.

We vertrokken zoals steeds vlak voor de middag. Het is dan nog heerlijk rustig. De parking aan het sportcomplex Bourgoyen bood nog heel wat ruimte.

We kozen voor de blauwe lus, meteen ook de langste daar, 5.5 km. Het is een prachtig natuurgebied, in de lente als alles begint te bloeien zeker. Het enige nadeel is dat het niet ver van de autosnelweg af ligt. Je wandelt niet in een stiltegebied, al valt het lawaai al bij al nog mee.

Een impressie van onze wandeling vind je hier. Zeker een aanrader!!

Hou het veilig!!

LOLA

Geplaatst op

Saturnein’s 30 weeks photochallenge – WATER

Alweer tijd voor een volgende photochallenge. Time flies when you’re having fun!!

Water. Ik hou van water. Ik drink het graag, ik laat het graag over me heen stromen in de douche, ik geniet van het geluid van een kabbelend watertje om tot rust te komen, ik wandel er graag langs.

Een foto vinden van water in mijn archieven is geen probleem. Het is eerder een probleem om een selectie te maken 🙂

Het is genieten om er nog eens naar terug te kijken.

Groetjes

LOLA

Geplaatst op

GOE BEZIG!!!

18000 stappen zei de stappenteller gisteren, toen ik enigszins vermoeid in de auto neerplofte.

Dat gaat toch richting 13 km, en 13 km gaat richting 15 km en dan richting 20 km, wat mijn doel is dit jaar. Haal ik dat ooit? Dat weet ik niet, en ik lig er ook niet van wakker. Tenslotte is de reis belangrijker dan de bestemming. En die reis brengt ons nu en dan op bijzonder mooie plekken. Zoals vorig weekend. Toen reden we naar Sint Blasius Boekel, een dorpje in het hart van de Vlaamse Ardennen.

We parkeerden in de buurt van het kerkje. Als doorgewinterde wandelaar weet je dat kerkje ook kerkplein betekent en dat betekent dan weer in de meeste gevallen parkeerplaats. Ook hier was dit het geval. Wel goed dat we op tijd vertrokken, met name voor de middag, want bij terugkeer werd de parkeerplaats, net als de wijde omtrek, volledig ingepalmd door enthousiaste wandelaars. Wat moet een mens anders, niet?

Wandelen in deze buurt is wandelen in de Vlaamse Ardennen, over de getuigenheuvels (een min of meer geïsoleerde, erosiebestendige heuvel in een verder relatief vlak landschap: bron WIKIPEDIA). Het gaat dus behoorlijk op en neer.

Veel afwisseling tussen de landschappen, redelijk begaanbare paden, én we leefden kortstondig in de veronderstelling dat de modder verdwenen was tot herfst 2021. Hahahahaha, you wish.

Op een bepaald moment kwamen we in een soort SPEL ZONDER GRENZEN terecht. De oudere lezers van mijn blog zullen zich dit zeker nog herinneren. Bruine zeep was een geliefkoosd attribuut in dit spel. Wat heb ik gelachen met de capriolen van de deelnemers die manmoedig probeerden overeind te blijven op die glibberige substantie.

Boontje komt ooit om zijn loontje. Nu was het mijn beurt om me in allerlei bochten te wringen om toch maar overeind te blijven op het gladde modderspul. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Op andere momenten zakten we weg tot onze enkels in de modder. Maar nu bleek dat wegzakken te verkiezen boven het glijden. Ik ben niet gevallen maar ik heb ook niets van de omgeving gezien. Alle aandacht was op het zo goed als onbegaanbare pad gericht. Onderweg kwamen we een aantal wandelaars tegen waarvan de man op sandalen rondhuppelde… Ik had graag gezien hoe hij dit parcours aflegde. 🙂

Enfin, we waren tamelijk uitgeteld toen we terug aan de auto kwamen. Op het laatste waren er ook wel vele wandelaars op hele smalle paadjes. Geen veilig gevoel. Blij dat we op tijd waren vertrokken.

Enkele fotootjes.

  • Michelbeke
  • Uit vroegere tijden…
  • Is het een beek of is het een pad?
  • Ze waren proper voor vertrek….

Allé het was al bij al een avontuurlijke wandeling. En het heeft deugd gedaan!!

Groetjes LOLA

Geplaatst op

Satur9’s 30 weeks photochallenge – regel van derden.

Elke dag leer ik iets. En dat vind ik fijn, want ik leer graag nieuwe dingen. Het lezen bij andere bloggers heeft me zo al veel bijgebracht. Ook wat de regel van derden betreft. Daar had ik tot vorige week nog nooit over gehoord.

Ik ben dan ook geen professionele fotograaf. Wel ben ik dol op knappe foto’s. Maar zelf doe ik maar wat, niet gehinderd door enige kennis.

Waarschijnlijk zullen echte fotografen eens eyeballen als ze weer geconfronteerd worden met een foto van mijn hand waar bijvoorbeeld de horizon naar rechts neigt 😁😁. Maar het is wat het is.

Ik ben dan ook een beetje bevreesd om een foto te posten in het kader van de uitdaging deze week. Het klinkt zo ernstig en professioneel.

Ik post gewoon een foto en die regel van derden denken jullie er gewoon bij😉

Als ik met pensioen ben volg ik eens een opleiding natuurfotografie😊

In afwachting deze schietsels met mijn feuntje, in de buurt van Sint Blasius Boekel gemaakt

Gegroet lieve vrienden

Lola

Geplaatst op

PEACE AND QUIET

Zondag 28 februari 2021. Als we ’s ochtends de gordijnen opentrekken staat de zon blij te stralen aan een blauwe hemel. Het ziet er warm uit vanachter ons superisolerend glas, maar schijn bedriegt. Dat ervaren we van zodra we buiten komen en de kleine afstand van ons stekje naar onze auto overbruggen. Geen zin meer om terug te keren en een muts of sjaal te halen. Het zal wel los lopen.

We rijden richting Boerekreek in Sint Jan in Eremo. Een deel van deze grote kreek is een natuurreservaat beheerd door Natuurpunt, een ander deel is een provinciaal domein waar in niet coronatijden waarschijnlijk van alles te beleven valt. Nu interesseert ons enkel de parking aan het centrum waar we de wagen kwijt kunnen en de mindulwandeling kunnen starten. Mocht je dat willen kan je op de website van de provincie Oost-Vlaanderen een twintigtal geluidsfragmenten downloaden die je op diverse plekken tijdens de wandeling kan beluisteren, kwestie van echt mindful bezig te zijn. Maar mindful zijn wij ook zonder geluidsfragmenten, dus die laten we voor wat ze zijn.

Komoot echter hebben we altijd bij de hand. Guitarman neemt dat stuk van de activiteit voor zijn rekening, zodat we zeker niet verloren lopen. Op mij kan je niet echt rekenen daarvoor 🙂

De wandeling is subliem, echt waar. Je hoeft niet over speciaal schoeisel te beschikken want alles is goed begaanbaar. Met een buggy zou ik het echter niet uitproberen;)

We wandelen langs het Leopoldkanaal en gaan eventjes van het pad af, een vlonder op die een heel eind uitsteekt in een prachtige kreek de Oostpolderkreek. Even heb je het gevoel weg van de wereld te zijn. Heerlijk.

Een beetje verder zetten we onszelf over met een handveer, hop naar de andere kant van het kanaal. Vandaar wandelen we verder in de totale rust. Enkele wandelaars kruisen ons, maar we kunnen ze op één hand tellen. Ik zie een reiger wegschieten uit het riet, de zon schittert in duizenden glinsters op het wateroppervlak dat overal te bekennen is. We wandelen door een stukje bos, langs andere kreken, in het dorpje Bentille en langs de Sint Jansdijk, er is echt voor elk wat wils.

Na een kleine 15000 stappen zijn we terug aan onze auto, waar het ondertussen ongelofelijk druk is geworden.

Een goede raad, vertrek in de ochtend, of zoals wij, op het middaguur, dan ben je de grote drukte voor. En alhoewel er voldoende plaats is om afstand te houden zelfs in aanwezigheid van véle wandelaars, toch is het fijner om de stilte in alle rust te ervaren. Zo denken wij daar toch over.

Zoals steeds laat ik de rest van het verhaal over aan de beelden. Enjoy

  • Oostpolderkreek
  • Oostpolderkreek vanop vlonder
  • Leopoldskanaal

  • Werkelijk? Hahahahahaha
Bentillekreek

Het heeft alweer deugd gedaan. Nog een fijne zondag verder.

Groetjes LOLA

Geplaatst op

Satur9’s 30 weeks photochallenge – part 5.

Gestreept, potverdorie, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Een zelfgemaakte foto van iets gestreept.

Ik dacht dat ik het had gevonden toen ik me onze reis door Frankrijk in de zomer van 2018 herinnerde. Heerlijke coronavrije reis trouwens…

Carcassonne is sowieso prachtig. Toen wij er waren was er een extraatje te zien, iets met strepen, of zijn het lijnen? Ik weet het niet precies, maar omdat ik niet direct iets anders kon bedenken…

Het gaat om een kunstwerk dat werd aangebracht op de eeuwenoude muren van de cité, ter ere van het feit dat 20 jaar geleden Carcassonne op de werelderfgoedlijst van de UNESCO kwam te staan. De artiest in kwestie is Felice Varini, en het werk heette CERCLES CONCENTRIQUES EXCENTRIQUES. Er was heel wat opschudding rond. Weinig inwoners vonden het kunst, en eerlijk, eerst was ik ook niet enthousiast. Nu ik er naar terugkijk vind ik het toch iets hebben…

Deze installatie was tijdelijk, en verdween in september 2018, tot opluchting van de lokale bevolking, en van sommige toeristen.

Streepjes dus, of lijntjes, laat de verkleinwoorden gerust weg😊

Nog streepjes gevonden…

Gentbrugse Meersen
Streepjes boom?😊

Ziezo, klaar is Lola. Op naar de volgende.

Hold on, keep safe

Lola

Geplaatst op

WALK WITH ME

Zondag ll werd de laatste ijskoude dag voorspeld. Bovendien zou het ook droog zijn, en deze ingrediënten bij elkaar stonden garant voor een flinke portie wandelplezier, dachten we. De keuze viel op een wandeling in de buurt: Bachte Maria Leerne als vertrekpunt.

Waar wij geen rekening mee hielden bij het kiezen van onze tocht, was dat in de buurt van Bachte Maria Leerne veel overstroomde weides waren, én dat er dus véél schaatsers zouden zijn. Héél véél!!!

We kwamen, we zagen en we keerden om. In deze massa gingen we ons niet mengen. Wel nog wat mooie foto’s kunnen maken van ijs op water, struiken en bomen.

Heel mooi. En dan terug naar huis, en rustig genieten van een goed boek.

De wandeling werd uitgesteld maar niet afgesteld. Vandaag trokken we er weer op uit, om alsnog de acht kilometer rond te maken. Dezelfde wandeling met als vertrekpunt de Blauwe Poort in Bachte Maria Leerne. Daar is een groot parkeerterrein waar je moeiteloos je auto kwijt kan. Je stapt over verharde wegen, het hele traject lang, wat ik zelf niet altijd even aangenaam vind. Verharde wegen betekenen meestal ook meer verkeer, maar dit viel best mee. Er kan stevig doorgestapt worden op zo’n traject, da’s dan wel weer fijn. We wandelden langs dreven afgeboord met statige bomen, voorbij het kasteel van Ooidonk, dat absoluut magnifiek is. Een aanrader is een bezoek aan de tuinen, al hebben we dat nu niet gedaan . Verder leidde de weg ons langs de meanderende Leie, wat idyllische taferelen opleverde.

Een deugddoende wandeling in elk geval.

  • De Blauwe Poort
  • Kasteel van Ooidonk
  • De Leie
  • De Leie

De lucht was strak grijs, geen prachtige wolkenpartijen, geen piepend zonnetje, enkel grijs. Pas onderweg terug naar huis, zagen we de zon even van achter de sluier heen piepen. We kijken reikhalzend uit naar de lente die morgen wordt voorspeld!!! Jullie ook?

Fijne avond.

LOLA

Geplaatst op

Satur9’s 30 weeks photochallenge – CLOUDS

Wolken, ik hou er van. Om naar te kijken. Het voortdurend veranderende spel van kleuren en vormen, dat raak ik nooit moe. Wat er uit die wolken valt of dreigt te vallen, daar ben ik minder enthousiast over. Maar zo is het nu eenmaal, geen prachtige wolkenpartijen zonder (de verwachting van) nattigheid in één of andere vorm…

Zoals het leven zelf.

Ik heb een paar foto’s bij elkaar gesprokkeld rond dit thema.

Hier komen ze.

Tot gauw

Lola

%d bloggers liken dit: