Photography – Pagina 2 – LOLA LOVES CHAMPAGNE

14 maart 2021

GOE BEZIG!!!

18000 stappen zei de stappenteller gisteren, toen ik enigszins vermoeid in de auto neerplofte.

Dat gaat toch richting 13 km, en 13 km gaat richting 15 km en dan richting 20 km, wat mijn doel is dit jaar. Haal ik dat ooit? Dat weet ik niet, en ik lig er ook niet van wakker. Tenslotte is de reis belangrijker dan de bestemming. En die reis brengt ons nu en dan op bijzonder mooie plekken. Zoals vorig weekend. Toen reden we naar Sint Blasius Boekel, een dorpje in het hart van de Vlaamse Ardennen.

We parkeerden in de buurt van het kerkje. Als doorgewinterde wandelaar weet je dat kerkje ook kerkplein betekent en dat betekent dan weer in de meeste gevallen parkeerplaats. Ook hier was dit het geval. Wel goed dat we op tijd vertrokken, met name voor de middag, want bij terugkeer werd de parkeerplaats, net als de wijde omtrek, volledig ingepalmd door enthousiaste wandelaars. Wat moet een mens anders, niet?

Wandelen in deze buurt is wandelen in de Vlaamse Ardennen, over de getuigenheuvels (een min of meer geïsoleerde, erosiebestendige heuvel in een verder relatief vlak landschap: bron WIKIPEDIA). Het gaat dus behoorlijk op en neer.

Veel afwisseling tussen de landschappen, redelijk begaanbare paden, én we leefden kortstondig in de veronderstelling dat de modder verdwenen was tot herfst 2021. Hahahahaha, you wish.

Op een bepaald moment kwamen we in een soort SPEL ZONDER GRENZEN terecht. De oudere lezers van mijn blog zullen zich dit zeker nog herinneren. Bruine zeep was een geliefkoosd attribuut in dit spel. Wat heb ik gelachen met de capriolen van de deelnemers die manmoedig probeerden overeind te blijven op die glibberige substantie.

Boontje komt ooit om zijn loontje. Nu was het mijn beurt om me in allerlei bochten te wringen om toch maar overeind te blijven op het gladde modderspul. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Op andere momenten zakten we weg tot onze enkels in de modder. Maar nu bleek dat wegzakken te verkiezen boven het glijden. Ik ben niet gevallen maar ik heb ook niets van de omgeving gezien. Alle aandacht was op het zo goed als onbegaanbare pad gericht. Onderweg kwamen we een aantal wandelaars tegen waarvan de man op sandalen rondhuppelde… Ik had graag gezien hoe hij dit parcours aflegde. 🙂

Enfin, we waren tamelijk uitgeteld toen we terug aan de auto kwamen. Op het laatste waren er ook wel vele wandelaars op hele smalle paadjes. Geen veilig gevoel. Blij dat we op tijd waren vertrokken.

Enkele fotootjes.

Allé het was al bij al een avontuurlijke wandeling. En het heeft deugd gedaan!!

Groetjes LOLA

13 maart 2021

LIEFDE AMOUR LOVE LIEBE AMORE

Ik doe ook deze week graag, héél graag zelfs, mee aan Satur9’s 30 weeks photochallenge.

Het thema deze week is liefde. Daar valt heel wat over te zeggen natuurlijk. Het weergeven van het begrip liefde in een beeld is niet simpel, maar een uitdaging is best fijn. Ik ga vlijtig op zoek naar foto’s die weergeven wat liefde voor mij inhoudt. En dan kan het niet anders of ik kom terecht bij mijn kinderen. Ik heb namelijk al heel wat nagedacht over het onderwerp liefde en ik ben tot de vaststelling gekomen (maar dat is persoonlijk dus voel je alsjeblieft vrij om het niet met me eens te zijn) dat de enige vorm van onvoorwaardelijke liefde die er bestaat de liefde is van een ouder voor zijn kind(eren).

Mijn kinderen. De baby’s die ik knuffelde en koesterde, zijn uitgegroeid tot twee volwassen prachtmensen. Mijn liefde voor hen is meegegroeid, zoals alleen liefde dat kan. Sleet komt daar niet op….Het is een geschenk om zoiets te mogen ervaren.

Later kwam daar nog een pleegkind bij, en ook dat is moederliefde.

Er is nog veel meer liefde natuurlijk: voor mijn familie, mijn vrienden veraf en dichtbij, voor boeken, natuur, cultuur, allemaal vormen van liefde, maar mijn eerste gedachten gaan naar mijn kinderen.

Liefdevolle groeten

LOLA

7 maart 20217 maart 2021

Satur9’s 30 weeks photochallenge – regel van derden.

Elke dag leer ik iets. En dat vind ik fijn, want ik leer graag nieuwe dingen. Het lezen bij andere bloggers heeft me zo al veel bijgebracht. Ook wat de regel van derden betreft. Daar had ik tot vorige week nog nooit over gehoord.

Ik ben dan ook geen professionele fotograaf. Wel ben ik dol op knappe foto’s. Maar zelf doe ik maar wat, niet gehinderd door enige kennis.

Waarschijnlijk zullen echte fotografen eens eyeballen als ze weer geconfronteerd worden met een foto van mijn hand waar bijvoorbeeld de horizon naar rechts neigt 😁😁. Maar het is wat het is.

Ik ben dan ook een beetje bevreesd om een foto te posten in het kader van de uitdaging deze week. Het klinkt zo ernstig en professioneel.

Ik post gewoon een foto en die regel van derden denken jullie er gewoon bij😉

Als ik met pensioen ben volg ik eens een opleiding natuurfotografie😊

In afwachting deze schietsels met mijn feuntje, in de buurt van Sint Blasius Boekel gemaakt

Gegroet lieve vrienden

Lola

28 februari 2021

PEACE AND QUIET

Zondag 28 februari 2021. Als we ’s ochtends de gordijnen opentrekken staat de zon blij te stralen aan een blauwe hemel. Het ziet er warm uit vanachter ons superisolerend glas, maar schijn bedriegt. Dat ervaren we van zodra we buiten komen en de kleine afstand van ons stekje naar onze auto overbruggen. Geen zin meer om terug te keren en een muts of sjaal te halen. Het zal wel los lopen.

We rijden richting Boerekreek in Sint Jan in Eremo. Een deel van deze grote kreek is een natuurreservaat beheerd door Natuurpunt, een ander deel is een provinciaal domein waar in niet coronatijden waarschijnlijk van alles te beleven valt. Nu interesseert ons enkel de parking aan het centrum waar we de wagen kwijt kunnen en de mindulwandeling kunnen starten. Mocht je dat willen kan je op de website van de provincie Oost-Vlaanderen een twintigtal geluidsfragmenten downloaden die je op diverse plekken tijdens de wandeling kan beluisteren, kwestie van echt mindful bezig te zijn. Maar mindful zijn wij ook zonder geluidsfragmenten, dus die laten we voor wat ze zijn.

Komoot echter hebben we altijd bij de hand. Guitarman neemt dat stuk van de activiteit voor zijn rekening, zodat we zeker niet verloren lopen. Op mij kan je niet echt rekenen daarvoor 🙂

De wandeling is subliem, echt waar. Je hoeft niet over speciaal schoeisel te beschikken want alles is goed begaanbaar. Met een buggy zou ik het echter niet uitproberen;)

We wandelen langs het Leopoldkanaal en gaan eventjes van het pad af, een vlonder op die een heel eind uitsteekt in een prachtige kreek de Oostpolderkreek. Even heb je het gevoel weg van de wereld te zijn. Heerlijk.

Een beetje verder zetten we onszelf over met een handveer, hop naar de andere kant van het kanaal. Vandaar wandelen we verder in de totale rust. Enkele wandelaars kruisen ons, maar we kunnen ze op één hand tellen. Ik zie een reiger wegschieten uit het riet, de zon schittert in duizenden glinsters op het wateroppervlak dat overal te bekennen is. We wandelen door een stukje bos, langs andere kreken, in het dorpje Bentille en langs de Sint Jansdijk, er is echt voor elk wat wils.

Na een kleine 15000 stappen zijn we terug aan onze auto, waar het ondertussen ongelofelijk druk is geworden.

Een goede raad, vertrek in de ochtend, of zoals wij, op het middaguur, dan ben je de grote drukte voor. En alhoewel er voldoende plaats is om afstand te houden zelfs in aanwezigheid van véle wandelaars, toch is het fijner om de stilte in alle rust te ervaren. Zo denken wij daar toch over.

Zoals steeds laat ik de rest van het verhaal over aan de beelden. Enjoy

Het heeft alweer deugd gedaan. Nog een fijne zondag verder.

Groetjes LOLA

27 februari 2021

SATUR9’s 30 WEEKS PHOTOCHALLENGE PART 6.

Deel zes alweer van deze superleuke photochallenge!! Huisdier/knuffelbeest.

Een huisdier in de normale betekenis van het woord heb ik niet (meer) Allergisch, appartement, … Heel erg jammer want ik ben dol op katten én honden. Ooit had ik in mijn vorige leven een prachtige hond. Een BEAUCERON ofte Franse herdershond. Vanda was haar naam en het was de mooiste en liefste hond die een mens zich kon wensen. Ik zie nog steeds haar prachtige snuit voor mij. 😦 Ik heb één niet zo’n kwaliteitsvolle foto teruggevonden. Er staan direct twee knuffelbeestjes op: zoon en hond. 🙂

Ondertussen hebben mijn kinderen elk een prachtige Beauceron: Lily en Valon. Broer en zus, schattige knappe beesten, waar ik wel wat foto’s van kan posten. Ik kan ze niet zo vaak knuffelen als ik zou willen, en dat geldt zowel voor de honden als voor hun baasjes 🙂

Een fijn weekend nog.

Keep it safe, en tot de volgende.

LOLA

22 februari 202122 februari 2021

Satur9’s 30 weeks photochallenge – part 5.

Gestreept, potverdorie, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Een zelfgemaakte foto van iets gestreept.

Ik dacht dat ik het had gevonden toen ik me onze reis door Frankrijk in de zomer van 2018 herinnerde. Heerlijke coronavrije reis trouwens…

Carcassonne is sowieso prachtig. Toen wij er waren was er een extraatje te zien, iets met strepen, of zijn het lijnen? Ik weet het niet precies, maar omdat ik niet direct iets anders kon bedenken…

Het gaat om een kunstwerk dat werd aangebracht op de eeuwenoude muren van de cité, ter ere van het feit dat 20 jaar geleden Carcassonne op de werelderfgoedlijst van de UNESCO kwam te staan. De artiest in kwestie is Felice Varini, en het werk heette CERCLES CONCENTRIQUES EXCENTRIQUES. Er was heel wat opschudding rond. Weinig inwoners vonden het kunst, en eerlijk, eerst was ik ook niet enthousiast. Nu ik er naar terugkijk vind ik het toch iets hebben…

Deze installatie was tijdelijk, en verdween in september 2018, tot opluchting van de lokale bevolking, en van sommige toeristen.

Streepjes dus, of lijntjes, laat de verkleinwoorden gerust weg😊

Nog streepjes gevonden…

Ziezo, klaar is Lola. Op naar de volgende.

Hold on, keep safe

Lola

14 februari 202114 februari 2021

Walk the line.

Wandelen is altijd mijn lang leven geweest. Toen ik een tweetal jaren geleden door een hernia een half verlamde voet moest meeslepen, drong het nog meer dan anders tot mij door wat stappen voor mij betekent, en wat voor een impact het zou hebben mocht ik dat niet meer kunnen. Gelukkig brachten drie injecties, verspreid over enkele weken, soelaas, en kon ik verder vlot bewegen met mijn pootjes. Enige onderbrekingen door een astma opstoot daar gelaten 🙂

Het slechte nieuws dat guitarman vorige week ontving aangaande zijn gezondheid, zette ons leven op losse schroeven. Dit is geen blog over gezondheidsperikelen, dus echt diep zal ik er niet op ingaan. Maar niets zeggen lukt me ook niet. Ons hoofd leeg maken is nu extra nodig, door de bitch genaamd kanker, en gelukkig is er dan de wandelmogelijkheid. Want al het andere is zo goed als weggevallen door die andere bitch genaamd CORONA.

Het nieuws was slecht, maar van alle slechte nieuwsberichten die je kan ontvangen, toch nog één van de betere. Daar houden we ons aan vast. Aan dat én aan het wandelen.

Zo trokken we vrijdag de wijde natuur in, bij ongelofelijk koude temperaturen. Gewapend met thermisch ondergoed, muts en dikke dikke wanten, snowboots… Iemand die in het Noorden woont lacht zich een breuk met onze ongelofelijk koude temperaturen, maar voor ons is min acht toch echt berekoud.

De tocht leidde ons naar het kasteelpark van Berlare, waar de wandeling begon. En na 16000 stappen ook weer eindigde. Ook een stukje van de Kalkense Meersen hoorde bij deze route. Een heerlijke wandeling met prachtige zichten, extra mooi door de sneeuw die nog overal terug te vinden was. Hier en daar stapten we door bebouwd gebied, en dat is nooit onze favoriet. Ook nu niet. Maar de natuur buiten de bebouwde kom was zo indrukwekkend mooi dat we de korte stukjes tussen de huizen er graag bijnamen.

Zoals steeds laat ik de foto’s spreken. Geniet er van. Dat hebben wij ook gedaan.

En geniet van elke dag!!

LOLA

6 februari 20217 februari 2021

Satur9’s world 30 weeks photochallenge PART 3.

Hier is ie dan, de derde uitdaging alweer. Ik ben normaal niet zo van de uitdagingen maar aan deze heb ik al veel plezier beleefd. 🙂 En we zijn nog maar begonnen…

Bij deze opdracht wordt ons gevraagd een foto van onszelf, of in verband met onszelf, te delen.

Ik moest meteen aan deze foto denken.

De plek waar ik het gelukkigste ben, in een bos met iemand die ik graag zie.

Meer moet dat niet zijn.

Op naar de volgende en een fijne sneeuwerige zondag.

Keep it safe!!

LOLA

5 februari 2021

A WALK DOWN MEMORY LANE

Voor de derde keer sedert het begin van de pandemie werd er in mijn neus gekoterd met een staafje, zo diep dat mijn hersenvliezen zich angstig terugtrokken 😉 Het onaangename gevoel is vele mensen ondertussen bekend, maar alles voor het grotere goed, nietwaar?

Donderdagnamiddag ontwikkelde ik een aantal van de symptomen die ik dagelijks honderden keren bevraag bij onze patiënten (telefonisch als het goed gaat) : hoofdpijn, keelpijn, grieperig gevoel, druk op de borst. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het niets is, en dat zal ook zo zijn. Maar ik kan met dergelijke symptomen niet naar het werk gaan om daar anderen aan te steken. Dus bellen naar de huisarts, test laten doen, en nu braaf thuis tot de uitslag bekend is. Met lede ogen zie ik aan hoe het buiten is: droog met een touch of sunshine. We hadden aan de wandel kunnen zijn, maar nu zitten we thuis.

Vind ik niet zo erg hoor, ik voel me vandaag al een stuk beter en ben bijna zeker dat het virus mij niet te pakken heeft.

Waar heb ik me zoal mee beziggehouden op deze binnendag?

Eerst en vooral heb ik een taart gebakken. Jawel, o volkeren aller landen verbaast u, ik ben niet meer te stoppen wat het taartbakken betreft. Het grappige is dat ik helemaal niet zo’n taarteter ben, én dat ik onlangs weer gestart ben met Yazio, in de hoop wat extra kilootjes kwijt te geraken. Met die taart er bij gaat dat niet lukken, natuurlijk. Mocht mijn test negatief zijn dan zet ik een berichtje in de familie app dat wie zin heeft een stukje kan komen afhalen.

De taart is een biscuit. De allereerste biscuit die ik ooit bakte. Natuurlijk heb ik iets fout gedaan waardoor de biscuit wat plattekes uitgevallen is, maar alle eerste keren zijn moeilijk niet? De bloem met maizena moest geleidelijk aan gezeefd worden bij het opgeklopte eisuikermengsel. Maar natuurlijk zeefde ik er alles in één keer bij en ik denk dat het daar is misgelopen. Plat maar luchtig en lekker, raar maar waar. Eens gebakken doormidden snijden, doordrenken met koffiesuikerwater, slagroom tussen de beide helften, crème au beurre er bovenop én op de randen, en afwerken met chocoladeschilfers.

Het resultaat ziet er niet uit zoals bij de patissier, maar het is wel lekker. Machtig lekker 🙂

Als ik meer biscuits wil bakken in de toekomst zal ik eens een paletmes aanschaffen om de crème professioneler aan te brengen. Wie graag zelf aan de slag wil kan het recept terugvinden op LIBELLE LEKKER. Succes en smakelijk!!

Verder heb ik me ook geamuseerd met het bekijken van foto’s, het archiveren van sommige ervan, het verwijderen van weer andere, en het verlangend bekijken van onze uitstappen en reizen uit het verleden.

Een greep uit die laatste categorie:

Ik word er een beetje melancholisch van, maar tegelijkertijd ben ik ook dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen zien en beleven. Ik leef in de hoop dat dat terugkomt. Cheers to that.

Ciao tutti

LOLA

4 februari 20214 februari 2021

SECOND CHANCES

Wie niet waagt blijft altijd maagd, schreef een volger als reactie op mijn vorige blog. En zo is dat natuurlijk, op allerlei fronten 🙂 Zo ben ik er altijd als de kippen bij om nieuwe dingetjes uit te proberen op vlak van apps, computertoestanden en dies meer. Ik hou daar van, het proberen, het testen.. dat valt soms mee en dat valt soms tegen.

Zo probeerde ik in mijn vorige blog (waarin het ging over de photochallenge van Anne van ZONDERDANK.be) het nieuwste snufje uit van WordPress (enkel beschikbaar op dit moment voor betalende abonnementen) Er is nu de mogelijkheid om een STORY te maken, zo een beetje als bij Instagram. Die story kan je dan nestelen in je blog, en dat wordt dan een … jawel een story, of eigenlijk een soort PowerPoint presentatie zoals iemand opmerkte. Niet alle lezers waren er van gecharmeerd, en eerlijk, zelf vind ik het ook niet echt een toegevoegde waarde. WordPress is Instagram niet en hoeft dat ook niet te worden, wat mij betreft. Enfin, misschien gebruik ik het nog wel ooit, als ik de mogelijkheden eens grondig heb bestudeerd.

Door dit probeersel kwamen mijn foto’s niet bij iedereen goed terecht, en dat vond ik jammer. Want waar ik eerst dacht dat de opdracht niets voor mij was, bleek na enige aansporing van Anne, dat ik best veel kader in kader foto’s had gemaakt in de loop der jaren, en dat er best wel wat goeie tussen zaten. Allé toch voor een amateur fotograaf zoals ik bedoel ik hé.

Ik doe vandaag een herkansing , op de gewone vertrouwde manier. Ga trouwens ook eens een kijkje nemen bij Anne, de challenge is erg leuk, en ze heeft gewoon een hele fijne blog.

Let’s do this. Als je de foto’s al hebt bekeken en één keer voldoende vond, sla deze blog dan gerust over 🙂