Een wandelingetje van bij mij thuis naar Gent. Dat is bij mooi weer echt een fijne belevenis. Op een dik halfuur sta ik aan DOK NOORD, waar ik voor dochterlief iets zou ophalen. Met haar werkuren en reistijd naar het werk raakt ze daar nauwelijks. DOK NOORD is niet mijn favoriete plekje in Gent, maar ik ken een blogger die daar schitterende foto’s weet te maken. Jullie kennen haar zeker ook 🙂
Ik maakte op mijn tochtje toch een aantal foto’s met mijn feun. Om jullie goesting te doen krijgen om Gent te bezoeken. Die mooie stad die in mijn hart zit en waar mijn thuis staat.
Enjoy.
Oja, het wandelingetje was deugddoend, maar zonder resultaat. Het bestelde item was nog niet binnen…
Ik wens jullie een fijne maandag!!!
Keep it safe and warm!!
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Nou nou, ongemerkt ben ik in een soort winterslaap terecht gekomen zo blijkt.
Bloggen schoot er de laatste tijd helemaal bij in. Iets begrijpelijker als je weet dat ik de vorige twee weekends in dArdennen was, weekend één met mijn familie (een dertig tal personen), weekend twee met guitarman’s uitgebreide familie (een veertig tal personen). Héél véél mensen die ik allemaal héél leuk vind, maar die drukte, dat is iets waar ik steeds meer last van krijg. Jammer want ik ben er graag bij. 😦
Het eerste weekend scheen de zon op zaterdag waardoor we een heerlijke wandeling konden maken in de buurt van Ferrières, een plaatsje in de buurt van Durbuy.
Ik laat jullie even meegenieten van een aantal natuurfoto’s die ik maakte onderweg.
Het tweede weekend deden we ook een hele mooie wandeling, maar al was het droog, het was erg grijs, en dan maak ik minder snel foto’s, dus veel kan ik niet tonen.
Ik wens jullie een héle fijne vrijdagavond toe, wees voorzichtig op de weg, want het lijkt gevaarlijk te zijn!!
Lieve groet
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Dochterlief werkt in Nieuwpoort stad. Niet bij de deur, maar wel de job die ze graag doet, dus daar heeft een mens iets voor over. Iets vind ik in haar geval véél: 25 uren per week onderweg met het openbaar vervoer om 25 uren te werken. Meer uren kon ze op het moment van aanwerving niet krijgen, en met het loon van 25 uren is een appartementje huren in Nieuwpoort niet echt een optie. (Iemand die een kamer of studio verhuurt in Nieuwpoort aan een redelijke prijs? 😉 ) Een beetje een vicieuze cirkel is het: meer uren kan niet wegens te lang onderweg, minder lang onderweg kan niet wegens niet meer uren. Maar zelf is ze vooral blij met de kans om de job te doen die ze supergraag doet, bij hele toffe collega’s, waar ze ook veel ervaring opdoet.
Ik wou toch eens een dagje of twee naar tzeitje (zeetje voor de niet-Westvlamingen onder ons) om haar werkplek te bekijken, en wat qualitytime door te brengen samen.
Enkele weekends geleden was het zover. Ik had een hotel geboekt in Oostende, en vertrok met de trein (10.90€ heen en terug door hotelaanbieding ism NMBS = HAPPYTRIP), zodat ik daar rond drie uur aankwam. Alle tijd om in te checken, even naar het strand te wandelen en een tram te nemen naar Nieuwpoort.
Het strand van Oostende. Die wolken, die zee, die kalmte… Love it.
Na een pannenkoek (vrijwel koud) en een warme chocomelk (bijna koud) op een terrasje met zicht op die prachtige Noordzee, nam ik de tram naar Nieuwpoort Stad en wandelde ik door de vrijwel uitgestorven stadskern naar het centrum voor ambulante revalidatie waar dochter werkt.
Ik mocht getuige zijn, van een afstand natuurlijk, van de manier waarop ze met de ouders van één van de aan haar zorgen toevertrouwde kindjes praatte, en ik kan zeggen: Wat ben ik trots op haar. Ze is helemaal op haar plek, merk ik wel. Dat is fijn om te zien.
Terug de tram op en naar hotel Prado op de Leopold II laan in Oostende. Goed gelegen, zij het niet met zicht op zee, maar wel vlakbij het restaurant waar ik boekte voor die avond. Het hotel is netjes, de mensen zijn er vriendelijk en het ontbijt is prima. Meer hebben we niet nodig.
Van Bistro Mathilda, gelegen op een boogscheut daar vandaan verwachtte ik meer, en dat kreeg ik ook. Verrukkelijke kalfszwezeriken als voorgerecht en verse garnalen als hoofdgerecht. Man dat was smullen. Voor een dessert was er geen plaats meer. Zeker eens proberen als je in Oostende bent. Een absolute aanrader voor de lekkerbek.
Na een fijne nachtrust (voor mij) en een minder fijne nachtrust (voor het kind) was het tijd voor een frisse neus. De regen van die nacht en ochtend was gestopt, en de temperatuur was aangenaam. We zetten koers naar de VENETIAANSE GAANDERIJEN, waar altijd wel een fototentoonstelling wordt gehouden. Zoals je weet ben ik dol op knappe foto’s, dus zo een kans laat ik niet passeren. Ook nu waren er enkele goeie foto’s te bewonderen, al was de tentoonstelling IN de gaanderijen op dat moment gesloten wegens middagpauze.
Affiche voor de op dat moment gesloten tentoonstelling.Dan maar een meet en greet met koning Boudewijn. Had ie nu iets aan zijn neus hangen? Effe genieten.Foto niet van mijDeze ook nietEn deze ook niet….
Natuurlijk wilden we nog even tot aan het water, waar ik met mijn feun nog enkele fotootjes maakte. La mer….
Langs de pier en het kunstwerk van ARNE QUINZE: ROCK STRANGERS (sorry, ik kan dit absoluut niet smaken, maar dat is mijn persoonlijke mening) gingen we richting centrum, voor een warme pannenkoek en een chai latte bij Cappucino. Daar hebben ze trouwens ook een rooftopbar, maar daar zijn we niet geraakt. Jammer achteraf bekeken.
Schelp met kind op pierPoseidon gemaakt uit afval door Tim Corbisier, een eyeopenerKind en Arne Quinze: geen match 😉Wat een koddig cafeetjePetrus en Pauluskerk
Nog wat sightseeing (de kerk was gesloten) en geshopt in de veel te drukke centrumstraten van Oostende, en tegen de avond met het treintje terug richting Gent. Dat het gezellig was.
Have a great saturday!
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Eerder dit jaar ontdekte ik een lang vergeten parel die recent van onder lagen stof en puin werd gehaald. Binnenkort zal dit prachtige gebouw bekend zijn tot ver buiten Gent en zelfs buiten Europa, want het werd uitgekozen tot decor voor de VRT verslaggeving van het WK VOETBAL in QATAR.
Kanttekening: ik vind het schandelijk dat dit WK sowieso kan doorgaan in een land als Qatar. Degoutant. Blijkbaar zit koning voetbal er niet mee. Als er maar kan gesjot worden, en het nodige geld kan versluisd worden van de ene grote pocket in de andere…
Daar kan het Wintercircus in Gent niets aan doen. Dat is en blijft gewoon wat het is en altijd is geweest: een architecturale parel, nu in al zijn glorie hersteld en omgevormd tot wat een zonder twijfel heerlijke plek zal worden voor de Gentenaars en voor al wie zijn weg er naar toe vindt.
Een beetje geschiedenis?
Het oorspronkelijke gebouw werd opgericht in 1894 in opdracht van de Cercle Equestre Gantois, de plannen waren van architect Emile De Weerdt. Het wintercircus kwam op het terrein van de vroegere katoenfabriek van den Kerckhove, die in 1878 was afgebrand.
In 1920 werd het gebouw verwoest door, alweer, een brand waarbij enkel de voorgevel bewaard bleef.
In 1923 werd het naar het ontwerp van architect Jules Pascal Ledoux opnieuw opgebouwd Het bood nu plaats aan 3.400 personen!!! Het wintercircus werd niet alleen gebruikt als circus maar ook voor allerlei revues, variétéprogramma’s en filmvoorstellingen. Er is nog steeds een olifantenhelling trouwens, bewaard bij de restauratie.
Na een laatste circusvoorstelling in 1944 sloot de Nouveau Cirque zoals de naam toen luidde definitief zijn deuren.
Vanaf 1947 werd de ruimte gebruikt als garage door de familie Mahy. De nog bestaande voorgevel aan de Lammerstraat dateert van 1958, met op het gelijkvloers de toenmalige ingang tot de autoshowroom en daarboven een woongelegenheid.
In 1978 werd de garage gesloten, en gebruikte de familie Mahy het circus nog tot kort voor 2000 als parkeergarage voor haar ruime collectie oldtimers, waar ze in België bekend voor was. Een deel van de collectie werd later overgebracht naar Autoworld in Brussel, een ander deel naar het museum Mahymobiles in Leuze-en-Hainaut .
In Vlaanderen werd de zaal bekend tijdens het programma Man Bijt Hond. Binnen het circus deed Woestijnvis opnamen waarbij een enorme stoelendans werd georganiseerd. In 2009 werd de locatie gebruikt voor de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren.
Het circus heeft een nieuwe bestemming gekregen binnen het gebied van De Waalse Krook, waar nu reeds de nieuwe bibliotheek de Krook werd gerealiseerd. Rond het middenplein komt een hub voor technologiebedrijven, start-ups en dergelijke. Eronder een rockzaal voor 500 muziekliefhebbers. De vroegere scène wordt omgevormd tot auditorium en in de voormalige paardenstallen zal er vergaderd kunnen worden. De terrasbar biedt een mooi uitzicht op de Gentse skyline. Ook evenementen, café, restaurant en foyer zijn voorzien. Een groep van 15 Gentse ondernemers uit de technologiesector hebben zich verenigd om via een erfpacht van 75 jaar (verlengbaar tot 99 jaar) de uitbating van het Wintercircus te verzekeren.
Bij de renovatie werd het historisch karakter in belangrijke mate behouden. Zo werden in de oude paardenstallen de gietijzeren kolommen bewaard, en ook de oude, stenen drinkbakken. De oude olifantenhelling werd eveneens behouden. Daarnaast werden de hellingen bewaard die Mahy toevoegde in het gebouw om met wagens vanaf de middenpiste tot op de 4e verdieping te kunnen rijden. Ook zal er bij inrichting van het toekomstige café gebruik gemaakt worden van de historische rijplaten die in de smeerputten van de garage aanwezig waren.
Een huzarenstuk was ook de opfrissing en versteviging van de bestaande koepel.
BRON WIKIPEDIA
Tijdens de Gentse Feesten dit jaar ontdekte ik dat het Wintercircus werd opengesteld voor het publiek, en zo gingen we de 21e juli op ontdekkingstocht. Er is een ingang naar het Wintercircus naast Bibliotheek De Krook, een ingang aan de Lammerstraat maar pas toen we die allebei hadden geprobeerd werd het duidelijk dat enkel de ingang aan de Sint-Pietersnieuwstraat in gebruik was. Meteen bij binnenkomst overviel mij een WAAW gevoel, en dat is me het hele bezoek bij gebleven. Ook al bleef het bezoek beperkt tot het gelijkvloers, en kon ik slechts watertandend naar de verdiepingen staren, het bleef AMAAI DAS KNAP!!!
En veel uitleg kan ik daar niet bij geven, dat moeten jullie zelf aan den lijve ondervinden:
De gratis expo is toegankelijk vanuit de Sint-Pietersnieuwstraat en is te bezoeken op vrijdag, zaterdag en zondag telkens van 10 tot 17 uur. Je kan tijdens de openingsuren van de expo ook het gebouw bezoeken met gids. Alle informatie over de rondleidingen vind je terug op sogent.be/expowintercircus.
Voor wie er niet (onmiddellijk :)) geraakt post ik hierbij nog een aantal foto’s, met veel enthousiasme maar weinig kennis gemaakt. 😉
Eén van de vroegere werkputten in de garage Mahy. Prachtig uitgewerkt in de renovatie.
Voor de échte fotograaf zonder twijfel een plek om duimen en vingers bij af te likken. Ik kijk ook al uit naar de dag dat het complex in zijn nieuwe hoedanigheid wordt opengesteld, met restaurantjes en winkeltjes enzoverder enzovoort. Wie hier dichtbij een plek zoekt om te logeren kan steeds nagaan of YALO geschikt is. Ik schreef er hier over.
Veel plezier en een goeie maandag,
Myriam
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
In plaats van een promenade tussen onze geliefde bomen kozen we resoluut voor een wandeling met zicht op de koeltorens van Doel. Gek geworden? Toch niet!!
We volgden het advies van ROUTEN dat al geruime tijd uitnodigt om het nieuwe wandelnetwerk in het WAASLAND, meer bepaald het grenspark GROOT SAEFTINGHE te ontdekken. Gewaagd, want wat kan er nu helemaal aan natuur te beleven vallen in de buurt van dat gedrocht van een kerncentrale.
Onze mond viel open en kon niet meer dicht. Wat een natuurpracht! Natuurlijk heb je steeds van één of andere kant zicht op de ANTWERPSE HAVEN, en de kerncentrale van DOEL. Indrukwekkend, maar dan op een gruwelijk lelijke manier. De natuur maakt echter véél goed.
Op de grens tussen Waasland en Zeeland groeit het Grenspark Groot Saeftinghe, met zijn 4.700 kilometer een van Europa’s grootste getijdengebieden. Eb- en vloednatuur en het aangrenzende polder- en havenlandschap zorgen voor een bijzondere mix: terwijl steltlopers scharrelen aan je ene zijde, rijst aan je andere zijde de industrie van de Antwerpse Haven en glijden kolossale containerschepen voorbij. Tussen deze contrasten stuurt het gelijknamige wandelnetwerk je op pad langs 120 kilometer mooie en veilige wegen. Van aan De Klinge en de kreken van Kieldrecht over de Prosper- en Hedwigepolder tot helemaal in Doel en Verrebroek: knooppunten leiden je langs de grens en lokken je eroverheen, door een ongekend stuk natuurschoon waar de stilte je nog echt omarmt.
We deden niet zó gek dat we de grens overgingen, zo zijn we niet. Maar ook binnen de Belgische grenzen is dit een wondermooi natuurgebied. Veel water, ah ja, want een getijdengebied. Overal vogels. En wat me echt bijbleef was de stilte. Heel vreemd, er waren enkel natuurgeluiden te horen, niets lawaai van de haven of de kerncentrale, enkel rustig gefluit en vrolijk gekwaak.
We deden een lus van 11.5 km die vertrok aan de informatiekeet Hedwige-Prosperproject. Daar was nog een parkeerplaatsje over. Zo niet dan kan je ook makkelijk parkeren aan de kerk van Prosper.
De Schelde is nooit ver weg. Er is onderweg een Radartoren die je kan beklimmen en vanwaar je een prachtig uitzicht zou hebben over de haven van Antwerpen. Op vele plaatsen zie je totaal vervallen boerderijen. Dat heeft op zich ook een zekere charme, al betwijfel ik of de onteigende boeren daar ook zo over dachten?
Toch heel fijn dat men de natuur niet uit het oog heeft verloren bij de uitbreiding van de haven en de ontpoldering. Als het dan toch moest gebeuren is het goed dat er een natuurpark is bijgekomen.
GENIETEN in hoofdletters is dit.
Kijk mee met mij…
Verlaten… wat had ik er graag een kijkje genpmen….
Een Vleermuishotel aan de Prosperhoeve
Beetje megalomane kerk voor het piepkleine dorpje PROSPER
SEE YOU
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Voor u ook een bokeh? Hahahaha. Niets te boterhammekens. Ik had er (alweer) nog nooit van gehoord, maar nu weet ik dus wel wat het betekent. Tof!!!
Wil je het ook graag weten? Dan kan je een kijkje nemen op de fantastische blog van Anne van Satur9’s World. Daar staat de fotografieterm haarfijn uitgelegd.
Ook al had ik er nog nooit van gehoord, toch heb ik onbewust wel eens een foto gemaakt volgens dit principe. Gisteren zelfs nog denk ik. Soms probeer ik de macro functie op mijn gsm eens uit. En dan krijg ik wel eens bokeh.
Hoogstaande kunst zal het niet zijn, maar vooruit. Meedoen is wat telt. Dus ik post hier enkele bokeh dingetjes.
Tot binnenkort, matekens
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
De quarantaine is voorbij. Ik zou niet langer besmettelijk zijn. Oef. En wat nog mooier is: we zijn er in geslaagd om guitarman coronavrij te houden. Het leven was de afgelopen tien dagen niet echt aangenaam maar we hebben het gehaald. De restverschijnselen zullen zonder twijfel nog een hele tijd met me mee reizen. Maar na mijn volgende vaccinatie zal ik zonder twijfel voldoende antilichamen hebben verzameld om toch héél lang (please?) coronavrij te zijn.
Met lede ogen keken we vanuit onze afzondering naar de covidioten en de antivaxers die regelmatig een belangrijk deel van het dagelijkse nieuws inpalmen. Zouden ze nog steeds dezelfde praatjes hebben als zijzelf, of één van hun meest geliefde naasten aan de beademing ligt in het ziekenhuis? Ach, schluss damit. Let it go, LOLA.
Mijn dag kan niet meer stuk want sedert gisteren mag ik dus weer naar buiten. Ja, naar die plek waar de vogeltjes fluiten 🙂
Gisteren waagde ik al een eerste stapje: zoals je met je grote teen voelt of het water niet te koud is. Het is vreemd om na tien dagen opsluiting de deur open te doen, en de wind op je snoet te voelen. Elke ademteug werd met aandacht binnen gehaald. Elke vogel die floot werd waarderend beluisterd. Een mini fietstochtje van een twintig kilometer voerde ons langs al vaak bereden paden naar Destelbergen en terug. De wind was guur, en stevig. Maar wat deed het deugd!!!
Vandaag dan een eerste kleine wandeling in Natuurgebied Bourgoyen aan de rand van Gent. Puffers mee in de rugzak, voor de zekerheid.
We vertrokken zoals steeds vlak voor de middag. Het is dan nog heerlijk rustig. De parking aan het sportcomplex Bourgoyen bood nog heel wat ruimte.
We kozen voor de blauwe lus, meteen ook de langste daar, 5.5 km. Het is een prachtig natuurgebied, in de lente als alles begint te bloeien zeker. Het enige nadeel is dat het niet ver van de autosnelweg af ligt. Je wandelt niet in een stiltegebied, al valt het lawaai al bij al nog mee.
Een impressie van onze wandeling vind je hier. Zeker een aanrader!!
Hou het veilig!!
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Een brievenbus behoort niet tot de onderwerpen die ik graag en veel fotografeer. Toch zeker niet hier in ons Belgenlandje. Ik durf wel eens gecharmeerd geraken van een brievenbus in een ander land. Ik denk zelfs dat ik er één gefotografeerd heb toen ik vorig jaar met de kinderen op reis was in Ierland.
Inderdaad, een Ierse brievenbus. Het is eens iets anders niet?
Et voila, hiermee deed ik mee met de challenge. Plezierig plezant is het!!
Gegroet, LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
OUD. Ik proef het woord op mijn tong. Het is een beladen woord.
Ik hou van het oud van gebouwen: het verval dat hier en daar zijn intrede doet, een verweerde steen, antieke cultuur, eeuwenoude bomen. Ik hou van oude mensen, tenminste als het aardige mensen zijn 😉
Maar wat heeft oud ook een negatieve connotatie. Ik wil het niet toegeven maar toch is het zo wat mij betreft .
Ooit deed ik een BanaBa geriatrie. In één van de lijvige cursussen werd ons uitgelegd waarom oud worden/zijn niet negatief hoeft te zijn. Als toen dertigjarige was ik het daar helemaal mee eens, en ik probeerde de positiviteit te verkopen aan mijn moeder die toen zo oud was als ik nu ben. Ze zal eens geglimlacht hebben en bij zichzelf gedacht hebben: dat kan allemaal wel zijn, maar dertig is beter dan zestig. En ondertussen ben ik daar ook zelf achter gekomen, daar hoef ik zelfs geen zestig voor te zijn.
In een maatschappij als de onze waar je waarde voor een groot deel afhangt van je (uiterlijke) schoonheid en jeugdige elan is het moeilijk om als ouder wordend persoon niet met een licht spottende glimlach te worden bekeken. “Ze probeert ook nog mee te kunnen”.
Dat komt bovenop het feit dat je zelf als mens ook moet verwerken dat je ouder wordt, en dat alles wat je zomaar voor waar aannam omtrent je lichaam en geest, plots niet meer vanzelfsprekend is. Ouder worden is niet zomaar een extra kaarsje uitblazen op de verjaardagstaart. Met elk jaar erbij wordt de kans op negatieve ervaringen groter, en die vinden ook plaats als we er niet aan willen toegeven. De gewrichten worden strammer, ook al blijven we lopen of wandelen als werden we achterna gezeten door een kudde met corona besmette zombies. De little grey cells verminderen in aantal, al blijven we kruiswoordraadsels oplossen en boeken lezen tot onze ogen rood en opgezwollen zijn. De aderen slibben elke dag een beetje meer dicht ook al staan we op een streng dieet van sla, tomaten en pompwater.
In ruil voor deze geleideljke achteruitgang worden we wijzer, krijgen we meer inzicht in onszelf, worden we gematigder en begripvoller. Het is ronduit k*t dat we deze zegeningen niet kunnen combineren met een voortdurende stralende jeugdigheid.
Het is niet anders. Ik wil niet klagen, want dan ben ik een oude zeur, en God verhoede dat ik zo zou worden gepercipieerd. 😉
Maar zestig is niet beter dan dertig, net zoals negentig niet beter is dan zestig. Mijn mama zal het helemaal met me eens zijn.
En dan nu de Photochallenge
🙂
Ross castle Ireland. Killarney County KerryFoto van een foto van Stephan Vanfleteren.
Geniet van elke dag!!
Greetings LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Alweer tijd voor een volgende photochallenge. Time flies when you’re having fun!!
Water. Ik hou van water. Ik drink het graag, ik laat het graag over me heen stromen in de douche, ik geniet van het geluid van een kabbelend watertje om tot rust te komen, ik wandel er graag langs.
Een foto vinden van water in mijn archieven is geen probleem. Het is eerder een probleem om een selectie te maken 🙂
Het is genieten om er nog eens naar terug te kijken.
Groetjes
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)