Voor u ook een bokeh? Hahahaha. Niets te boterhammekens. Ik had er (alweer) nog nooit van gehoord, maar nu weet ik dus wel wat het betekent. Tof!!!
Wil je het ook graag weten? Dan kan je een kijkje nemen op de fantastische blog van Anne van Satur9’s World. Daar staat de fotografieterm haarfijn uitgelegd.
Ook al had ik er nog nooit van gehoord, toch heb ik onbewust wel eens een foto gemaakt volgens dit principe. Gisteren zelfs nog denk ik. Soms probeer ik de macro functie op mijn gsm eens uit. En dan krijg ik wel eens bokeh.
Hoogstaande kunst zal het niet zijn, maar vooruit. Meedoen is wat telt. Dus ik post hier enkele bokeh dingetjes.
Tot binnenkort, matekens
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
De quarantaine is voorbij. Ik zou niet langer besmettelijk zijn. Oef. En wat nog mooier is: we zijn er in geslaagd om guitarman coronavrij te houden. Het leven was de afgelopen tien dagen niet echt aangenaam maar we hebben het gehaald. De restverschijnselen zullen zonder twijfel nog een hele tijd met me mee reizen. Maar na mijn volgende vaccinatie zal ik zonder twijfel voldoende antilichamen hebben verzameld om toch héél lang (please?) coronavrij te zijn.
Met lede ogen keken we vanuit onze afzondering naar de covidioten en de antivaxers die regelmatig een belangrijk deel van het dagelijkse nieuws inpalmen. Zouden ze nog steeds dezelfde praatjes hebben als zijzelf, of één van hun meest geliefde naasten aan de beademing ligt in het ziekenhuis? Ach, schluss damit. Let it go, LOLA.
Mijn dag kan niet meer stuk want sedert gisteren mag ik dus weer naar buiten. Ja, naar die plek waar de vogeltjes fluiten 🙂
Gisteren waagde ik al een eerste stapje: zoals je met je grote teen voelt of het water niet te koud is. Het is vreemd om na tien dagen opsluiting de deur open te doen, en de wind op je snoet te voelen. Elke ademteug werd met aandacht binnen gehaald. Elke vogel die floot werd waarderend beluisterd. Een mini fietstochtje van een twintig kilometer voerde ons langs al vaak bereden paden naar Destelbergen en terug. De wind was guur, en stevig. Maar wat deed het deugd!!!
Vandaag dan een eerste kleine wandeling in Natuurgebied Bourgoyen aan de rand van Gent. Puffers mee in de rugzak, voor de zekerheid.
We vertrokken zoals steeds vlak voor de middag. Het is dan nog heerlijk rustig. De parking aan het sportcomplex Bourgoyen bood nog heel wat ruimte.
We kozen voor de blauwe lus, meteen ook de langste daar, 5.5 km. Het is een prachtig natuurgebied, in de lente als alles begint te bloeien zeker. Het enige nadeel is dat het niet ver van de autosnelweg af ligt. Je wandelt niet in een stiltegebied, al valt het lawaai al bij al nog mee.
Een impressie van onze wandeling vind je hier. Zeker een aanrader!!
Hou het veilig!!
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Een brievenbus behoort niet tot de onderwerpen die ik graag en veel fotografeer. Toch zeker niet hier in ons Belgenlandje. Ik durf wel eens gecharmeerd geraken van een brievenbus in een ander land. Ik denk zelfs dat ik er één gefotografeerd heb toen ik vorig jaar met de kinderen op reis was in Ierland.
Inderdaad, een Ierse brievenbus. Het is eens iets anders niet?
Et voila, hiermee deed ik mee met de challenge. Plezierig plezant is het!!
Gegroet, LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
OUD. Ik proef het woord op mijn tong. Het is een beladen woord.
Ik hou van het oud van gebouwen: het verval dat hier en daar zijn intrede doet, een verweerde steen, antieke cultuur, eeuwenoude bomen. Ik hou van oude mensen, tenminste als het aardige mensen zijn 😉
Maar wat heeft oud ook een negatieve connotatie. Ik wil het niet toegeven maar toch is het zo wat mij betreft .
Ooit deed ik een BanaBa geriatrie. In één van de lijvige cursussen werd ons uitgelegd waarom oud worden/zijn niet negatief hoeft te zijn. Als toen dertigjarige was ik het daar helemaal mee eens, en ik probeerde de positiviteit te verkopen aan mijn moeder die toen zo oud was als ik nu ben. Ze zal eens geglimlacht hebben en bij zichzelf gedacht hebben: dat kan allemaal wel zijn, maar dertig is beter dan zestig. En ondertussen ben ik daar ook zelf achter gekomen, daar hoef ik zelfs geen zestig voor te zijn.
In een maatschappij als de onze waar je waarde voor een groot deel afhangt van je (uiterlijke) schoonheid en jeugdige elan is het moeilijk om als ouder wordend persoon niet met een licht spottende glimlach te worden bekeken. “Ze probeert ook nog mee te kunnen”.
Dat komt bovenop het feit dat je zelf als mens ook moet verwerken dat je ouder wordt, en dat alles wat je zomaar voor waar aannam omtrent je lichaam en geest, plots niet meer vanzelfsprekend is. Ouder worden is niet zomaar een extra kaarsje uitblazen op de verjaardagstaart. Met elk jaar erbij wordt de kans op negatieve ervaringen groter, en die vinden ook plaats als we er niet aan willen toegeven. De gewrichten worden strammer, ook al blijven we lopen of wandelen als werden we achterna gezeten door een kudde met corona besmette zombies. De little grey cells verminderen in aantal, al blijven we kruiswoordraadsels oplossen en boeken lezen tot onze ogen rood en opgezwollen zijn. De aderen slibben elke dag een beetje meer dicht ook al staan we op een streng dieet van sla, tomaten en pompwater.
In ruil voor deze geleideljke achteruitgang worden we wijzer, krijgen we meer inzicht in onszelf, worden we gematigder en begripvoller. Het is ronduit k*t dat we deze zegeningen niet kunnen combineren met een voortdurende stralende jeugdigheid.
Het is niet anders. Ik wil niet klagen, want dan ben ik een oude zeur, en God verhoede dat ik zo zou worden gepercipieerd. 😉
Maar zestig is niet beter dan dertig, net zoals negentig niet beter is dan zestig. Mijn mama zal het helemaal met me eens zijn.
En dan nu de Photochallenge
🙂
Ross castle Ireland. Killarney County KerryFoto van een foto van Stephan Vanfleteren.
Geniet van elke dag!!
Greetings LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Alweer tijd voor een volgende photochallenge. Time flies when you’re having fun!!
Water. Ik hou van water. Ik drink het graag, ik laat het graag over me heen stromen in de douche, ik geniet van het geluid van een kabbelend watertje om tot rust te komen, ik wandel er graag langs.
Een foto vinden van water in mijn archieven is geen probleem. Het is eerder een probleem om een selectie te maken 🙂
Het is genieten om er nog eens naar terug te kijken.
Groetjes
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
18000 stappen zei de stappenteller gisteren, toen ik enigszins vermoeid in de auto neerplofte.
Dat gaat toch richting 13 km, en 13 km gaat richting 15 km en dan richting 20 km, wat mijn doel is dit jaar. Haal ik dat ooit? Dat weet ik niet, en ik lig er ook niet van wakker. Tenslotte is de reis belangrijker dan de bestemming. En die reis brengt ons nu en dan op bijzonder mooie plekken. Zoals vorig weekend. Toen reden we naar Sint Blasius Boekel, een dorpje in het hart van de Vlaamse Ardennen.
We parkeerden in de buurt van het kerkje. Als doorgewinterde wandelaar weet je dat kerkje ook kerkplein betekent en dat betekent dan weer in de meeste gevallen parkeerplaats. Ook hier was dit het geval. Wel goed dat we op tijd vertrokken, met name voor de middag, want bij terugkeer werd de parkeerplaats, net als de wijde omtrek, volledig ingepalmd door enthousiaste wandelaars. Wat moet een mens anders, niet?
Wandelen in deze buurt is wandelen in de Vlaamse Ardennen, over de getuigenheuvels (een min of meer geïsoleerde, erosiebestendige heuvel in een verder relatief vlak landschap: bron WIKIPEDIA). Het gaat dus behoorlijk op en neer.
Veel afwisseling tussen de landschappen, redelijk begaanbare paden, én we leefden kortstondig in de veronderstelling dat de modder verdwenen was tot herfst 2021. Hahahahaha, you wish.
Op een bepaald moment kwamen we in een soort SPEL ZONDER GRENZEN terecht. De oudere lezers van mijn blog zullen zich dit zeker nog herinneren. Bruine zeep was een geliefkoosd attribuut in dit spel. Wat heb ik gelachen met de capriolen van de deelnemers die manmoedig probeerden overeind te blijven op die glibberige substantie.
Boontje komt ooit om zijn loontje. Nu was het mijn beurt om me in allerlei bochten te wringen om toch maar overeind te blijven op het gladde modderspul. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Op andere momenten zakten we weg tot onze enkels in de modder. Maar nu bleek dat wegzakken te verkiezen boven het glijden. Ik ben niet gevallen maar ik heb ook niets van de omgeving gezien. Alle aandacht was op het zo goed als onbegaanbare pad gericht. Onderweg kwamen we een aantal wandelaars tegen waarvan de man op sandalen rondhuppelde… Ik had graag gezien hoe hij dit parcours aflegde. 🙂
Enfin, we waren tamelijk uitgeteld toen we terug aan de auto kwamen. Op het laatste waren er ook wel vele wandelaars op hele smalle paadjes. Geen veilig gevoel. Blij dat we op tijd waren vertrokken.
Enkele fotootjes.
Michelbeke
Uit vroegere tijden…
Is het een beek of is het een pad?
Ze waren proper voor vertrek….
Allé het was al bij al een avontuurlijke wandeling. En het heeft deugd gedaan!!
Groetjes LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Ik doe ook deze week graag, héél graag zelfs, mee aan Satur9’s 30 weeks photochallenge.
Het thema deze week is liefde. Daar valt heel wat over te zeggen natuurlijk. Het weergeven van het begrip liefde in een beeld is niet simpel, maar een uitdaging is best fijn. Ik ga vlijtig op zoek naar foto’s die weergeven wat liefde voor mij inhoudt. En dan kan het niet anders of ik kom terecht bij mijn kinderen. Ik heb namelijk al heel wat nagedacht over het onderwerp liefde en ik ben tot de vaststelling gekomen (maar dat is persoonlijk dus voel je alsjeblieft vrij om het niet met me eens te zijn) dat de enige vorm van onvoorwaardelijke liefde die er bestaat de liefde is van een ouder voor zijn kind(eren).
Mijn kinderen. De baby’s die ik knuffelde en koesterde, zijn uitgegroeid tot twee volwassen prachtmensen. Mijn liefde voor hen is meegegroeid, zoals alleen liefde dat kan. Sleet komt daar niet op….Het is een geschenk om zoiets te mogen ervaren.
PURE LOVE
Later kwam daar nog een pleegkind bij, en ook dat is moederliefde.
Op wandel met de pleegzoon. Koppelliefde
Er is nog veel meer liefde natuurlijk: voor mijn familie, mijn vrienden veraf en dichtbij, voor boeken, natuur, cultuur, allemaal vormen van liefde, maar mijn eerste gedachten gaan naar mijn kinderen.
Foto gevonden op vrt.be
Liefdevolle groeten
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Elke dag leer ik iets. En dat vind ik fijn, want ik leer graag nieuwe dingen. Het lezen bij andere bloggers heeft me zo al veel bijgebracht. Ook wat de regel van derden betreft. Daar had ik tot vorige week nog nooit over gehoord.
Ik ben dan ook geen professionele fotograaf. Wel ben ik dol op knappe foto’s. Maar zelf doe ik maar wat, niet gehinderd door enige kennis.
Waarschijnlijk zullen echte fotografen eens eyeballen als ze weer geconfronteerd worden met een foto van mijn hand waar bijvoorbeeld de horizon naar rechts neigt 😁😁. Maar het is wat het is.
Ik ben dan ook een beetje bevreesd om een foto te posten in het kader van de uitdaging deze week. Het klinkt zo ernstig en professioneel.
Ik post gewoon een foto en die regel van derden denken jullie er gewoon bij😉
Als ik met pensioen ben volg ik eens een opleiding natuurfotografie😊
In afwachting deze schietsels met mijn feuntje, in de buurt van Sint Blasius Boekel gemaakt
Gegroet lieve vrienden
Lola
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Zondag 28 februari 2021. Als we ’s ochtends de gordijnen opentrekken staat de zon blij te stralen aan een blauwe hemel. Het ziet er warm uit vanachter ons superisolerend glas, maar schijn bedriegt. Dat ervaren we van zodra we buiten komen en de kleine afstand van ons stekje naar onze auto overbruggen. Geen zin meer om terug te keren en een muts of sjaal te halen. Het zal wel los lopen.
We rijden richting Boerekreek in Sint Jan in Eremo. Een deel van deze grote kreek is een natuurreservaat beheerd door Natuurpunt, een ander deel is een provinciaal domein waar in niet coronatijden waarschijnlijk van alles te beleven valt. Nu interesseert ons enkel de parking aan het centrum waar we de wagen kwijt kunnen en de mindulwandeling kunnen starten. Mocht je dat willen kan je op de website van de provincie Oost-Vlaanderen een twintigtal geluidsfragmenten downloaden die je op diverse plekken tijdens de wandeling kan beluisteren, kwestie van echt mindful bezig te zijn. Maar mindful zijn wij ook zonder geluidsfragmenten, dus die laten we voor wat ze zijn.
Komoot echter hebben we altijd bij de hand. Guitarman neemt dat stuk van de activiteit voor zijn rekening, zodat we zeker niet verloren lopen. Op mij kan je niet echt rekenen daarvoor 🙂
De wandeling is subliem, echt waar. Je hoeft niet over speciaal schoeisel te beschikken want alles is goed begaanbaar. Met een buggy zou ik het echter niet uitproberen;)
We wandelen langs het Leopoldkanaal en gaan eventjes van het pad af, een vlonder op die een heel eind uitsteekt in een prachtige kreek de Oostpolderkreek. Even heb je het gevoel weg van de wereld te zijn. Heerlijk.
Een beetje verder zetten we onszelf over met een handveer, hop naar de andere kant van het kanaal. Vandaar wandelen we verder in de totale rust. Enkele wandelaars kruisen ons, maar we kunnen ze op één hand tellen. Ik zie een reiger wegschieten uit het riet, de zon schittert in duizenden glinsters op het wateroppervlak dat overal te bekennen is. We wandelen door een stukje bos, langs andere kreken, in het dorpje Bentille en langs de Sint Jansdijk, er is echt voor elk wat wils.
Na een kleine 15000 stappen zijn we terug aan onze auto, waar het ondertussen ongelofelijk druk is geworden.
Een goede raad, vertrek in de ochtend, of zoals wij, op het middaguur, dan ben je de grote drukte voor. En alhoewel er voldoende plaats is om afstand te houden zelfs in aanwezigheid van véle wandelaars, toch is het fijner om de stilte in alle rust te ervaren. Zo denken wij daar toch over.
Zoals steeds laat ik de rest van het verhaal over aan de beelden. Enjoy
Oostpolderkreek
Oostpolderkreek vanop vlonder
Leopoldskanaal
Werkelijk? Hahahahahaha
Bentillekreek
Het heeft alweer deugd gedaan. Nog een fijne zondag verder.
Groetjes LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
Deel zes alweer van deze superleuke photochallenge!! Huisdier/knuffelbeest.
Een huisdier in de normale betekenis van het woord heb ik niet (meer) Allergisch, appartement, … Heel erg jammer want ik ben dol op katten én honden. Ooit had ik in mijn vorige leven een prachtige hond. Een BEAUCERON ofte Franse herdershond. Vanda was haar naam en het was de mooiste en liefste hond die een mens zich kon wensen. Ik zie nog steeds haar prachtige snuit voor mij. 😦 Ik heb één niet zo’n kwaliteitsvolle foto teruggevonden. Er staan direct twee knuffelbeestjes op: zoon en hond. 🙂
Zoon en hond, heel lang geleden alweer.
Ondertussen hebben mijn kinderen elk een prachtige Beauceron: Lily en Valon. Broer en zus, schattige knappe beesten, waar ik wel wat foto’s van kan posten. Ik kan ze niet zo vaak knuffelen als ik zou willen, en dat geldt zowel voor de honden als voor hun baasjes 🙂
Uber schattig toch?
Een fijn weekend nog.
Keep it safe, en tot de volgende.
LOLA
Vind je mijn schrijfsels leuk? Deel ze gerust, dat doet me plezier :)
LOLA LOVES CHAMPAGNE 