BRUGGE revisited.

Vorig weekend zouden we deel twee en deel drie van de GR 129 wandelen. Je weet wel, dat pad dat door Arnout Hauben en kornuiten werd bewandeld en uitvoerig werd becommentarieerd in het EEN programma DWARS DOOR BELGIË, en waar ook een boek bij hoort.

Dwars door België | Arnout Hauben | Fitness & Conditie | 9789463832618 |  Standaard Boekhandel

De eerste promenade deden we een hele tijd geleden, een schitterende wandeling van Brugge naar Beernem station. Jammer genoeg zijn daar geen foto’s en dus ook geen bewijzen van 😉

Tijdens de lange en bijzonder zonnige zomer hadden we natuurlijk tijd genoeg om het vervolg te doen, alleen weigeren mijn benen grote inspanningen wanneer de temperatuur boven de 25 graden stijgt. Tijdens de zomer lukte het ons dus niet om van Beernem naar Doomkerke en van Doomkerke naar Aarsele te stappen wegens te warm. De plannen werden opgeborgen maar niet vergeten.

Vorige week zouden we dan een tweede keer proberen. Vele weken vooraf reserveerden we een plaatsje in één van de twee bed and breakfasts die Doomkerke rijk is, met name bij Castel ’t Haantje. Waren we al eens eerder geweest toen we met de fiets de streek doorkruisten trouwens. Prima adresje, zeker te overwegen als je in de buurt gaat wandelen of fietsen. Het enige minpuntje was dat de reservatie niet kon geannuleerd worden. De week voor vertrek was ik méér dan een beetje verkouden, dus niet in prima vorm, én bovendien bleek het dat weekend vooral te zullen regenen. De plannen werden weer omgegooid, en in plaats van te wandelen besloten we om Brugge te bezoeken. Dat was alweer een tijd geleden. ’s Avonds konden we dan lekker eten, en overnachten in de gereserveerde Bed and Breakfast.

Zo gezegd, zo gedaan.

Lange tijd was ik een grotere fan van Brugge dan van Gent. De pittoreske straatjes en pleintjes, de prachtig bewaarde gevels en gebouwen, ik kon er niet genoeg van krijgen. Ondertussen is mijn liefde voor Gent vele malen groter geworden, maar voor Brugge heb ik toch nog een boontje.

Ik ken de stad behoorlijk goed. Ik woonde héél lang geleden, in het begin van mijn carrière, enige jaren in Sint-Kruis Brugge, en daarna enkele jaren in Oostkamp. Beiden liggen op een boogscheut van Brugge die Scone, dus ik flaneerde daar geregeld. De toeristische hotspots hebben geen geheimen voor mij mag ik zeggen.

Deze keer wilden we iets zien dat we nog niet eerder zagen. Dus ik ging op zoek en stippelde een parcours uit dat ik graag met jullie deel. Wie weet willen jullie ook eens een kant van Brugge zien die niet zo populair is bij de vele toeristen?

Parkeren deden we zoals steeds aan het station van Brugge, waar altijd meer dan genoeg plaats te vinden is, zeker op het dak. Ook hier zijn de prijzen behoorlijk gestegen sedert de laatste keer dat ik er was: 5.5€ voor een halve dag, niet min. Wel kan je gratis gebruik maken van het openbaar vervoer met je parkeerticket.

Normaal wandelen we altijd van het station rechtdoor richting Minnewater, deze keer leidde de tour ons echter naar links door een mooi stukje omwalling waar ik nog niet eerder was….

Langs dit pad kwamen we aan de Smedenpoort. Helemaal gerestaureerd, en een indrukwekkend bouwsel dat ik nog nooit van dicht bij ontdekte….Shame on me.

Van de Smedenpoort stapten we terug richting ’t Zand door de Smedenstraat. Ongeveer halverwege sloegen we linksaf het Kreupelenstraatje in, waar zich een mooie site bevindt: de blindekenskapel en Godshuizen.

Terug naar de Smedenstraat en langs ’t Zand naar de Zuidzandstraat, de Steenstraat en over het Simon Stevinplein, verder door de Oude Burg naar de Kartuizerinnenstraat waar we een bezoek brachten aan de brouwerij BOURGOGNE De FLANDRES.

Een leuk en leerrijk idee voor een uitstapje deze brouwerij. Vooral omdat je als afsluiter van de tour een lekker biertje kan drinken in de bar. Bij goed weer op het terras, maar dat was in ons geval niet aan de orde. 😦

Verder ging onze tocht door kleine en weinig bevolkte straatjes richting domein Adornes en de Jeruzalemkapel. Absoluut een must do al was het jammer dat de tombe van de weledele Adornes niet aanwezig was wegens renovatie, en al stond de kapel in de steigers.

Normaal zou de tour ons nog wat verder geleid hebben maar we begonnen allebei de nood te voelen aan een rustpauze en een opfrisbeurt in onze B&B vooraleer we zouden dineren.

Dat deden we in d’Afspanning in Beernem. Laat je niet misleiden door de naam die doet denken aan een wat oudere afgeleefde maar gezellige kroeg. Hier wordt gegeten op niveau, in een verfijnd kader. Het was genieten.

De volgende ochtend konden we na een heerlijk ontbijt weer richting Gent. Home 🙂

Mooie zaterdag verder!!

Myriam

TOTALLY DIFFERENT

We deden vrijdag extreem wild 🙂

In plaats van een promenade tussen onze geliefde bomen kozen we resoluut voor een wandeling met zicht op de koeltorens van Doel. Gek geworden? Toch niet!!

We volgden het advies van ROUTEN dat al geruime tijd uitnodigt om het nieuwe wandelnetwerk in het WAASLAND, meer bepaald het grenspark GROOT SAEFTINGHE te ontdekken. Gewaagd, want wat kan er nu helemaal aan natuur te beleven vallen in de buurt van dat gedrocht van een kerncentrale.

Onze mond viel open en kon niet meer dicht. Wat een natuurpracht! Natuurlijk heb je steeds van één of andere kant zicht op de ANTWERPSE HAVEN, en de kerncentrale van DOEL. Indrukwekkend, maar dan op een gruwelijk lelijke manier. De natuur maakt echter véél goed.

Op de grens tussen Waasland en Zeeland groeit het Grenspark Groot Saeftinghe, met zijn 4.700 kilometer een van Europa’s grootste getijdengebieden. Eb- en vloednatuur en het aangrenzende polder- en havenlandschap zorgen voor een bijzondere mix: terwijl steltlopers scharrelen aan je ene zijde, rijst aan je andere zijde de industrie van de Antwerpse Haven en glijden kolossale containerschepen voorbij. Tussen deze contrasten stuurt het gelijknamige wandelnetwerk je op pad langs 120 kilometer mooie en veilige wegen. Van aan De Klinge en de kreken van Kieldrecht over de Prosper- en Hedwigepolder tot helemaal in Doel en Verrebroek: knooppunten leiden je langs de grens en lokken je eroverheen, door een ongekend stuk natuurschoon waar de stilte je nog echt omarmt.

http://www.routen.be

We deden niet zó gek dat we de grens overgingen, zo zijn we niet. Maar ook binnen de Belgische grenzen is dit een wondermooi natuurgebied. Veel water, ah ja, want een getijdengebied. Overal vogels. En wat me echt bijbleef was de stilte. Heel vreemd, er waren enkel natuurgeluiden te horen, niets lawaai van de haven of de kerncentrale, enkel rustig gefluit en vrolijk gekwaak.

We deden een lus van 11.5 km die vertrok aan de informatiekeet Hedwige-Prosperproject. Daar was nog een parkeerplaatsje over. Zo niet dan kan je ook makkelijk parkeren aan de kerk van Prosper.

De Schelde is nooit ver weg. Er is onderweg een Radartoren die je kan beklimmen en vanwaar je een prachtig uitzicht zou hebben over de haven van Antwerpen. Op vele plaatsen zie je totaal vervallen boerderijen. Dat heeft op zich ook een zekere charme, al betwijfel ik of de onteigende boeren daar ook zo over dachten?

Toch heel fijn dat men de natuur niet uit het oog heeft verloren bij de uitbreiding van de haven en de ontpoldering. Als het dan toch moest gebeuren is het goed dat er een natuurpark is bijgekomen.

GENIETEN in hoofdletters is dit.

Kijk mee met mij…

SEE YOU

LOLA

SATUR 9’s WORLD 30 WEEKS PHOTOCHALLENGE – BOKEH

Voor u ook een bokeh? Hahahaha. Niets te boterhammekens. Ik had er (alweer) nog nooit van gehoord, maar nu weet ik dus wel wat het betekent. Tof!!!

Wil je het ook graag weten? Dan kan je een kijkje nemen op de fantastische blog van Anne van Satur9’s World. Daar staat de fotografieterm haarfijn uitgelegd.

Ook al had ik er nog nooit van gehoord, toch heb ik onbewust wel eens een foto gemaakt volgens dit principe. Gisteren zelfs nog denk ik. Soms probeer ik de macro functie op mijn gsm eens uit. En dan krijg ik wel eens bokeh.

Hoogstaande kunst zal het niet zijn, maar vooruit. Meedoen is wat telt. Dus ik post hier enkele bokeh dingetjes.

Tot binnenkort, matekens

LOLA

LUCHT.

De quarantaine is voorbij. Ik zou niet langer besmettelijk zijn. Oef. En wat nog mooier is: we zijn er in geslaagd om guitarman coronavrij te houden. Het leven was de afgelopen tien dagen niet echt aangenaam maar we hebben het gehaald. De restverschijnselen zullen zonder twijfel nog een hele tijd met me mee reizen. Maar na mijn volgende vaccinatie zal ik zonder twijfel voldoende antilichamen hebben verzameld om toch héél lang (please?) coronavrij te zijn.

Met lede ogen keken we vanuit onze afzondering naar de covidioten en de antivaxers die regelmatig een belangrijk deel van het dagelijkse nieuws inpalmen. Zouden ze nog steeds dezelfde praatjes hebben als zijzelf, of één van hun meest geliefde naasten aan de beademing ligt in het ziekenhuis? Ach, schluss damit. Let it go, LOLA.

Mijn dag kan niet meer stuk want sedert gisteren mag ik dus weer naar buiten. Ja, naar die plek waar de vogeltjes fluiten 🙂

Gisteren waagde ik al een eerste stapje: zoals je met je grote teen voelt of het water niet te koud is. Het is vreemd om na tien dagen opsluiting de deur open te doen, en de wind op je snoet te voelen. Elke ademteug werd met aandacht binnen gehaald. Elke vogel die floot werd waarderend beluisterd. Een mini fietstochtje van een twintig kilometer voerde ons langs al vaak bereden paden naar Destelbergen en terug. De wind was guur, en stevig. Maar wat deed het deugd!!!

Vandaag dan een eerste kleine wandeling in Natuurgebied Bourgoyen aan de rand van Gent. Puffers mee in de rugzak, voor de zekerheid.

We vertrokken zoals steeds vlak voor de middag. Het is dan nog heerlijk rustig. De parking aan het sportcomplex Bourgoyen bood nog heel wat ruimte.

We kozen voor de blauwe lus, meteen ook de langste daar, 5.5 km. Het is een prachtig natuurgebied, in de lente als alles begint te bloeien zeker. Het enige nadeel is dat het niet ver van de autosnelweg af ligt. Je wandelt niet in een stiltegebied, al valt het lawaai al bij al nog mee.

Een impressie van onze wandeling vind je hier. Zeker een aanrader!!

Hou het veilig!!

LOLA

SATUR9’S 30 weeks photochallenge part 11: Postbus.

Een brievenbus behoort niet tot de onderwerpen die ik graag en veel fotografeer. Toch zeker niet hier in ons Belgenlandje. Ik durf wel eens gecharmeerd geraken van een brievenbus in een ander land. Ik denk zelfs dat ik er één gefotografeerd heb toen ik vorig jaar met de kinderen op reis was in Ierland.

Inderdaad, een Ierse brievenbus. Het is eens iets anders niet?

Et voila, hiermee deed ik mee met de challenge. Plezierig plezant is het!!

Gegroet, LOLA

OUD – de tiende week in de satur9’s 30 weeks photo challenge.

OUD. Ik proef het woord op mijn tong. Het is een beladen woord.

Ik hou van het oud van gebouwen: het verval dat hier en daar zijn intrede doet, een verweerde steen, antieke cultuur, eeuwenoude bomen. Ik hou van oude mensen, tenminste als het aardige mensen zijn 😉

Maar wat heeft oud ook een negatieve connotatie. Ik wil het niet toegeven maar toch is het zo wat mij betreft .

Ooit deed ik een BanaBa geriatrie. In één van de lijvige cursussen werd ons uitgelegd waarom oud worden/zijn niet negatief hoeft te zijn. Als toen dertigjarige was ik het daar helemaal mee eens, en ik probeerde de positiviteit te verkopen aan mijn moeder die toen zo oud was als ik nu ben. Ze zal eens geglimlacht hebben en bij zichzelf gedacht hebben: dat kan allemaal wel zijn, maar dertig is beter dan zestig. En ondertussen ben ik daar ook zelf achter gekomen, daar hoef ik zelfs geen zestig voor te zijn.

In een maatschappij als de onze waar je waarde voor een groot deel afhangt van je (uiterlijke) schoonheid en jeugdige elan is het moeilijk om als ouder wordend persoon niet met een licht spottende glimlach te worden bekeken. “Ze probeert ook nog mee te kunnen”.

Dat komt bovenop het feit dat je zelf als mens ook moet verwerken dat je ouder wordt, en dat alles wat je zomaar voor waar aannam omtrent je lichaam en geest, plots niet meer vanzelfsprekend is. Ouder worden is niet zomaar een extra kaarsje uitblazen op de verjaardagstaart. Met elk jaar erbij wordt de kans op negatieve ervaringen groter, en die vinden ook plaats als we er niet aan willen toegeven. De gewrichten worden strammer, ook al blijven we lopen of wandelen als werden we achterna gezeten door een kudde met corona besmette zombies. De little grey cells verminderen in aantal, al blijven we kruiswoordraadsels oplossen en boeken lezen tot onze ogen rood en opgezwollen zijn. De aderen slibben elke dag een beetje meer dicht ook al staan we op een streng dieet van sla, tomaten en pompwater.

In ruil voor deze geleideljke achteruitgang worden we wijzer, krijgen we meer inzicht in onszelf, worden we gematigder en begripvoller. Het is ronduit k*t dat we deze zegeningen niet kunnen combineren met een voortdurende stralende jeugdigheid.

Het is niet anders. Ik wil niet klagen, want dan ben ik een oude zeur, en God verhoede dat ik zo zou worden gepercipieerd. 😉

Maar zestig is niet beter dan dertig, net zoals negentig niet beter is dan zestig. Mijn mama zal het helemaal met me eens zijn.

En dan nu de Photochallenge

🙂

Ross castle Ireland.
Killarney County Kerry
Foto van een foto van Stephan Vanfleteren.

Geniet van elke dag!!

Greetings LOLA

Saturnein’s 30 weeks photochallenge – WATER

Alweer tijd voor een volgende photochallenge. Time flies when you’re having fun!!

Water. Ik hou van water. Ik drink het graag, ik laat het graag over me heen stromen in de douche, ik geniet van het geluid van een kabbelend watertje om tot rust te komen, ik wandel er graag langs.

Een foto vinden van water in mijn archieven is geen probleem. Het is eerder een probleem om een selectie te maken 🙂

Het is genieten om er nog eens naar terug te kijken.

Groetjes

LOLA

GOE BEZIG!!!

18000 stappen zei de stappenteller gisteren, toen ik enigszins vermoeid in de auto neerplofte.

Dat gaat toch richting 13 km, en 13 km gaat richting 15 km en dan richting 20 km, wat mijn doel is dit jaar. Haal ik dat ooit? Dat weet ik niet, en ik lig er ook niet van wakker. Tenslotte is de reis belangrijker dan de bestemming. En die reis brengt ons nu en dan op bijzonder mooie plekken. Zoals vorig weekend. Toen reden we naar Sint Blasius Boekel, een dorpje in het hart van de Vlaamse Ardennen.

We parkeerden in de buurt van het kerkje. Als doorgewinterde wandelaar weet je dat kerkje ook kerkplein betekent en dat betekent dan weer in de meeste gevallen parkeerplaats. Ook hier was dit het geval. Wel goed dat we op tijd vertrokken, met name voor de middag, want bij terugkeer werd de parkeerplaats, net als de wijde omtrek, volledig ingepalmd door enthousiaste wandelaars. Wat moet een mens anders, niet?

Wandelen in deze buurt is wandelen in de Vlaamse Ardennen, over de getuigenheuvels (een min of meer geïsoleerde, erosiebestendige heuvel in een verder relatief vlak landschap: bron WIKIPEDIA). Het gaat dus behoorlijk op en neer.

Veel afwisseling tussen de landschappen, redelijk begaanbare paden, én we leefden kortstondig in de veronderstelling dat de modder verdwenen was tot herfst 2021. Hahahahaha, you wish.

Op een bepaald moment kwamen we in een soort SPEL ZONDER GRENZEN terecht. De oudere lezers van mijn blog zullen zich dit zeker nog herinneren. Bruine zeep was een geliefkoosd attribuut in dit spel. Wat heb ik gelachen met de capriolen van de deelnemers die manmoedig probeerden overeind te blijven op die glibberige substantie.

Boontje komt ooit om zijn loontje. Nu was het mijn beurt om me in allerlei bochten te wringen om toch maar overeind te blijven op het gladde modderspul. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Op andere momenten zakten we weg tot onze enkels in de modder. Maar nu bleek dat wegzakken te verkiezen boven het glijden. Ik ben niet gevallen maar ik heb ook niets van de omgeving gezien. Alle aandacht was op het zo goed als onbegaanbare pad gericht. Onderweg kwamen we een aantal wandelaars tegen waarvan de man op sandalen rondhuppelde… Ik had graag gezien hoe hij dit parcours aflegde. 🙂

Enfin, we waren tamelijk uitgeteld toen we terug aan de auto kwamen. Op het laatste waren er ook wel vele wandelaars op hele smalle paadjes. Geen veilig gevoel. Blij dat we op tijd waren vertrokken.

Enkele fotootjes.

Allé het was al bij al een avontuurlijke wandeling. En het heeft deugd gedaan!!

Groetjes LOLA

LIEFDE AMOUR LOVE LIEBE AMORE

Ik doe ook deze week graag, héél graag zelfs, mee aan Satur9’s 30 weeks photochallenge.

Het thema deze week is liefde. Daar valt heel wat over te zeggen natuurlijk. Het weergeven van het begrip liefde in een beeld is niet simpel, maar een uitdaging is best fijn. Ik ga vlijtig op zoek naar foto’s die weergeven wat liefde voor mij inhoudt. En dan kan het niet anders of ik kom terecht bij mijn kinderen. Ik heb namelijk al heel wat nagedacht over het onderwerp liefde en ik ben tot de vaststelling gekomen (maar dat is persoonlijk dus voel je alsjeblieft vrij om het niet met me eens te zijn) dat de enige vorm van onvoorwaardelijke liefde die er bestaat de liefde is van een ouder voor zijn kind(eren).

Mijn kinderen. De baby’s die ik knuffelde en koesterde, zijn uitgegroeid tot twee volwassen prachtmensen. Mijn liefde voor hen is meegegroeid, zoals alleen liefde dat kan. Sleet komt daar niet op….Het is een geschenk om zoiets te mogen ervaren.

Later kwam daar nog een pleegkind bij, en ook dat is moederliefde.

Op wandel met de pleegzoon.
Koppelliefde

Er is nog veel meer liefde natuurlijk: voor mijn familie, mijn vrienden veraf en dichtbij, voor boeken, natuur, cultuur, allemaal vormen van liefde, maar mijn eerste gedachten gaan naar mijn kinderen.

Foto gevonden op vrt.be

Liefdevolle groeten

LOLA

Satur9’s 30 weeks photochallenge – regel van derden.

Elke dag leer ik iets. En dat vind ik fijn, want ik leer graag nieuwe dingen. Het lezen bij andere bloggers heeft me zo al veel bijgebracht. Ook wat de regel van derden betreft. Daar had ik tot vorige week nog nooit over gehoord.

Ik ben dan ook geen professionele fotograaf. Wel ben ik dol op knappe foto’s. Maar zelf doe ik maar wat, niet gehinderd door enige kennis.

Waarschijnlijk zullen echte fotografen eens eyeballen als ze weer geconfronteerd worden met een foto van mijn hand waar bijvoorbeeld de horizon naar rechts neigt 😁😁. Maar het is wat het is.

Ik ben dan ook een beetje bevreesd om een foto te posten in het kader van de uitdaging deze week. Het klinkt zo ernstig en professioneel.

Ik post gewoon een foto en die regel van derden denken jullie er gewoon bij😉

Als ik met pensioen ben volg ik eens een opleiding natuurfotografie😊

In afwachting deze schietsels met mijn feuntje, in de buurt van Sint Blasius Boekel gemaakt

Gegroet lieve vrienden

Lola

%d bloggers liken dit: