Zorgen om jongeren.

Vandaag wil ik mijn piepkleine stukje van het www gebruiken om twee initiatieven voor te stellen in verband met de zorg om jongeren. Een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt.

Ik heb het hier niet om de zorg voor de “gewone” best geprivilegieerde jeugd die het nu ook moeilijk heeft door de coronacrisis en alles wat daarbij komt kijken.

Neen, ik heb het over de jeugd die het ook voor de coronashit al moeilijk had, en die het zonder twijfel ook nog tot lang er na moeilijk zal blijven hebben. Ik heb het over de jongere met een psychische problematiek die niet kan opgenomen worden in een passende voorziening omdat er geen plaats is, nog lange niet, misschien nooit.

Ik heb het over de jongere die aan zijn lot wordt overgelaten in een tentje aan de Watersportbaan, en die daar in alle eenzaamheid komt te overlijden, omdat niemand het zag zitten om hem nog verder te ondersteunen.

Ik heb het over… Wel ik heb het over hetzelfde als datgene waar mijn huisarts het over heeft in het artikel dat ze schreef en waarmee ze hoopt de mensen die aan de touwtjes trekken een schop onder de kont te geven….

Het artikel verscheen het eerst in De Standaard op 15 maart jl. Als je geen abonnee bent kan je gewoon je email adres intikken en dan kan je toch lezen. Maar omdat niet iedereen het tof vindt om hier en daar een mailadres achter te laten, volgt hier de tekst:

Dit wordt geen aangename lectuur. U zult er ongemakkelijk van op uw stoel beginnen te schuiven. Ik ben al meer dan dertig jaar huisarts. Het fysieke en mentale welzijn van al mijn patiënten, jong en oud, arm en rijk, ligt mij na aan het hart. De grootste frustratie van mijn carrière is het wanbeleid in de kinder- en jeugdpsychiatrie dat de overheid voert. Voor wie ermee te maken krijgt, is het een bikkelharde, ontluisterende realiteit.

Onze kinderen, daar moeten we toch eerst voor zorgen, zou men zo denken? Wel, nu staan onze kinderen helemaal achteraan in de rij als de ­Riziv-taart verdeeld wordt. Ze krijgen slechts een kruimeltje. Alsof ‘psychisch ziek zijn’ niet ‘echt ziek zijn’ is. Hoe barbaars is deze gedachte?

Ik heb vaak wat moeite om patiënten uit te leggen dat een ernstige depressie een hersenziekte is, veroorzaakt door een tekort aan bepaalde neurotransmitters. Dat een depressie eigenlijk een fysieke aandoening is, net als diabetes, veroorzaakt door een tekort aan insuline vanuit de alvleesklier. Al mijn patiënten kunnen dit uiteindelijk begrijpen. Hoe komt het dan dat de beleidsmakers daar niet in slagen? Overal hetzelfde antwoord: ‘Sorry, we hebben geen plaats.’ Alsof ‘psychisch ziek zijn’ niet ‘echt ziek zijn’ is. Hoe barbaars is die gedachte?

Door hardnekkig een middeleeuws, mensonwaardig beleid te blijven voeren, worden jaarlijks heel wat kinderen en jongeren de dood ingeduwd. Voor hen was er geen hulp of kwam de levensnoodzakelijke hulp veel te laat. Het is wraakroepend om te moeten vaststellen dat er voor kinderen en jongeren die zo zwaar psychisch ziek zijn dat er een dringende ziekenhuisopname vereist is, geen plaatsje te vinden is. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd. Wachttijden van vier tot zes maanden voor levensbedreigende psychiatrische aandoeningen, lijken beleids­makers normaal te vinden.

Als ik als huisarts een kind op consultatie heb met een ernstige pneumonie, dan ligt dat kind diezelfde dag nog in een ziekenhuisbed voor onderzoek en behandeling. Als datzelfde kind een acute psychiatrische problematiek heeft, dan kan hij of zij nergens terecht. Niet op de acute psychiatrische spoedafdeling van het UZ Gent, niet op andere afdelingen kinderpsychiatrie in Vlaanderen. Overal hetzelfde antwoord: ‘Sorry, we hebben geen plaats.’ Ouders worden met hun doodziek kind terug naar huis gestuurd. Vaak moeten ze stoppen met werken omdat de situatie te gevaarlijk is. Ouders zijn geen kinderpsychiaters of therapeuten. Dit maakt hen bang, wanhopig, boos en verdrietig.

Anno 2021 wordt psychisch ziek zijn nog steeds niet au sérieux genomen. Hoe moeten patiënten, hun ouders en alle betrokken zorgverleners dit anders interpreteren? Het kan niet langer dat we, met onze huidige medische kennis, psychiatrische ziektebeelden bij kinderen niet op dezelfde manier als andere somatische ziekten behandelen. Er moeten dringend veel meer bedden komen, voor crisisopnames en voor langdurige opnames voor diagnosestelling en gerichte behandeling van kinderen en jongeren met psychiatrische aandoeningen.

Voor de ambulante behandeling van minder ernstige of minder acute problemen zijn er intussen al heel wat initiatieven en zal er, naar ik heb vernomen, ook meer geld worden voor vrijgemaakt. Maar het aanbod van ambulante hulpverlening is zo versnipperd dat een kat er haar eigen jongen niet meer in terugvindt. Stroop de mouwen maar op. Er is veel werk aan de winkel.

Dokter Myriam Nys

Mochten er lezers zijn die beleidsmakers kennen die hier mee aan de kar willen duwen deel gerust. Hoe meer hoe liever.

Als tweede op de agenda heb ik een initiatief dat op poten wordt gezet door een collega van mij samen met haar partner. HUIS VAN DE STERREN is een opvanginitiatief voor onder andere kwetsbare jongeren. Omdat geld altijd een probleem is in de sector, hebben ze een crowdfundingproject opgestart waar ik graag reclame voor maak. Je weet nooit dat iemand van mijn lezers net de lotto heeft gewonnen en op zoek is naar een goeie zaak? Gewoon helpen verspreiden is ook al mooi trouwens 🙂

Keep it safe lieve mensen. Spread the word, not the virus!!!

LOLA