Niet onverwacht, de nieuwe coronamaatregelen. Verstandige beslissing ook van onze regering, vind ik. Niemand wil half januari met een derde golf geconfronteerd worden.
Maar man, wat komt dit aan. Ergens had ik toch gehoopt op iets meer sociaal contact. Als in ALLE kinderen (inclusief pleegkind en kind van partner) thuis kunnen ontvangen. Niet dus.
Er is een volgens de letter van de corona-wet toegestane oplossing bedacht, maar het doet me toch wat.
Ik ben al niet de meest sociale mens op deze planeet.
Zo heb ik de meest hartstochtelijke hekel aan telefoneren. Het is bijna een fobie, vrees ik.
Ik telefoneer dat het een lieve lust is op het werk, kan niet anders.
Maar in mijn privé leven lijkt het telefoontoestel een vreemdsoortig buitenaards wezen, dat liefst zo ver mogelijk van mij weg moet blijven. Eens ik toch aan de lijn ben, loopt het allemaal wel los, maar man, wat een gedoe om dat toestel op te nemen. Zoiets moet gepland worden, op het juiste moment, in alle rust. Niet normaal eigenlijk.
En een groot nadeel tijdens deze pandemie. Nu telefoneren één van de weinige manieren is om nog contact te houden met mensen die NIET je knuffelcontact zijn, zit ik met een probleem. Vroeger stapte ik op de fiets of in de auto en reed ik desnoods dertig kilometer om iemand te zien die ik wou zien. Om er mee te praten. Kan nu niet.
Enkel nog contact met partner, kinderen (op afstand), moeder (telefonisch, jawel, dat doe ik dan weer zeer minutieus) collega’s en patienten (op afstand). Let wel, ik ben eeuwig dankbaar voor deze contacten. Vooral dan voor die met partner, kinderen en moeder 😉 Die warmte doet me zoveel deugd!!
Maar het is ook een valkuil, of eerder een cocon. Ik nestel me er in. In de veilige liefdevolle warmte van ons appartement, in het wandelen en fietsen samen, in de contacten met de kinderen. In het lezen, series kijken, kokerellen. Allemaal zalige dingen, en zo blij dat ik ze heb en met iemand kan delen.
Maar zal ik die cocon nog kunnen openbreken NA corona? (Er komt een postcorona tijdperk toch?) Komt het oude normaal nog terug?
Ik weet het niet, niemand waarschijnlijk?
Dag per dag, zo gaan we verder. Dankbaar om het vele wat er wel nog is, dat wel.
Courage, het moest er eens uit.
LOLA
LOLA LOVES CHAMPAGNE 
Ik herken me heel erg in wat je schrijft. Het is hier nog nét iets erger, omdat ik niet werk. En ik heb soms het gevoel dat ik een hekel krijg aan “andere mensen”. (die die lawaai maken in de straat, de roepers, de idioten, enzovoort). Ik weet dat ik me teveel opsluit in mijn cocon, en dat ik het zwaar ga hebben om er weer uit te kruipen. Maar het is er zo heerlijk…
LikeGeliked door 1 persoon
Zo raar, ik zie net dat er twee van jouw reacties in mijn spam zijn terechtgekomen. Ik kijk daar zelden… Vanaf nu ga ik dat vaker doen… Heel vreemd toch.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat gebeurt bij mij dus vaak dat mensen die regelmatig antwoorden, dan opeens toch om onverklaarbare redenen in de spam belanden. Meestal die ik het wel binnen de 24u, het komt nogal prominent in mijn dashboard. Maar ik vind het wel vervelend. Niet mee inzitten dus. Het is niet alleen bij jou dat het gebeurt 🙂
(ik heb zo maandenlang de reacties van iemand moeten modereren zonder dat ik wist hoe ik dat kon aanpassen, en ineens “floep” was het gedaan… de wegen van WordPress zijn soms nogal, euh, onverklaarbaar)
LikeGeliked door 1 persoon
Op zijn zachtst uitgedrukt😁
LikeGeliked door 1 persoon
maar natuurlijk breekt die cocon weer open, dat gaat vanzelfsprekend gebeuren. Te beginnen met een familiefeest en daarna met de goeie vrienden.
LikeGeliked door 1 persoon
😍
LikeLike
Ik merk het ook hoor, bepaalde dingen bevallen me net wel aan deze situatie en de rust thuis is zalig. Ik denk dat het oude leven wel terug zal komen, geleidelijk aan. Net als jij telefoneer ik niet graag, ik vermijd het zoveel mogelijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Telefoon is er, ook whatsapp. Maar niets is zoals het ‘echte’ contact, een gesprek van mens tot mens, eens klinken met een glaasje. Iemand troosten, knuffelen.
Het zijn rare tijden, de geschiedenisboeken zullen er weer een onderwerpje bij hebben voor wie na ons komt…
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker weten!!
LikeLike
Hier wordt gesproken over het feit dat de tweede golf nog wel eens tot maart kan duren. Maar goed, wij hebben dan (in mijn ogen tenminste) hele slappe maatregelen en als er dan eens een pittige overheen komt, dan hebben de mensen er lak aan. Of ze worden weer heel snel versoepeld. Het werkt in ieder geval niet op deze manier.
Het bellen herken ik. Ik neem eigenlijk nooit de telefoon meer op. Of het moet mijn moeder zijn. De rest lukt me echt niet meer. X
LikeGeliked door 1 persoon
Als een situatie drastisch en voor langere tijd verandert, dan leert men zich aan te passen en soelaas te vinden in wat men voor zichzelf belangrijk gaat vinden. Al zou (hier in Griekenland) wel enige versoepeling welkom zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook, echt wel. Maar als we er ooit van af willen raken zullen we verder op de tanden moeten bijten… courage
LikeGeliked door 1 persoon
Bellen is ook niet echt mijn ding!
Het blijft een lastige situatie waar we met zijn allen in zitten. Het enige wat we kunnen doen is hopen dat we zo snel mogelijk weer terug naar normaal kunnen. Hoewel dat cocoonen inderdaad best fijn kan zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Een jaar met afsluiting zoals we het nog niet gekend hebben. Maar als we dat even allemaal volhouden winnen.
En laat dan even bellen niet hetzelfde zijn zo hou je toch nog contact
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ontmoet mijn dierbaren buiten. Met zijn vieren op stap is toegelaten. Kun je tenminste je hart eens luchten in levende lijve.
De moed niet opgeven; het komt goed. Maar hoe lang dat zal duren, weet helaas niemand. (En misschien maar goed ook.)
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad…
LikeLike
Een mooie afsluiter, die ademhalingsoefening van Thich. Laten we die er maar in houden. Het oude normaal terug? Ik zou het niet willen, en het gaat ook niet meer gebeuren denk ik… courage! ♥️
LikeGeliked door 1 persoon
IK laat me er niet door ontmoedigen. Zoek de ruimte waar hij is. In NL is die nog wel te vinden. Bos en hei zijn relatief dichtbij, je kunt hier wandelen zonder al te veel mensen tegen te komen. Alsof dat nu ineens van belang is. Maar grote massa’s mijd ik dat wel weer, omdat er altijd lieden tussen zitten met maling aan hygiene en afstand. We reden in de zomer overal heen, keken rond, deden inkopen, maar hielden ons wel strikt aan de geldende regels. Het idee niet naar buiten te kunnen staat mij zeer tegen al ben ik best een man die houdt van zijn thuis. Het evenwicht zorgt voor het genoegen. Corona een leerschool op sociaal gebied. Knuffelen is wel een dingetje. Vrienden en familie niet echt even omarmen…dat is wel heftig….
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, niet makkelijk. Gelukkig wel natuur!
LikeLike
Het vervelende van telefoneren is dat je tegenwoordig kunt zien wie er opbelt. Dan moet je wel opnemen, anders worden ze verdrietig. Denken dat je het expres doet. Vroeger kon je nog weleens zeggen dat je er niet was, binnen, op de WC, of buiten, in het bos.
LikeLike
Ja, toch laat ik het vaak bellen, en zeg ik dan dat ik mijn toestel op stil had laten staan. En dan bel ik terug als ik er mij voldoende op heb voorbereid… Het is een afwijking, maar een ongevaarlijke wel 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Heb ook een hekel aan de telefoon door vroeger ‘teveel’ telefoon op het werk. Maar nu ben ik verhuisd twee jaar terug. Vorig jaar operatie, nieuwe heup dus redelijk a-sociaal en nu corona. Ja dan zit je daar. Maar dankbaar dat we buiten kunnen. Mooi stuk door jou geschreven!
LikeGeliked door 1 persoon
Merci
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vrees dat het nooit meer normaal zal zijn na corona… we hebben ondertussen nieuwe gewoontes gecreëerd die ons wel liggen en die we wellicht zullen aanhouden. Maar bellen naar familie probeer ik wekelijks te doen.
LikeGeliked door 1 persoon