OVER MIJN EINDE….

Behoorlijk dramatische aanzet, vind je niet? Hou ik wel van 🙂

Ik zag deze vragenlijst voor het eerst bij Ann van Satur9’s World die hem op haar beurt ontdekte bij Tamara van Meer Dan Mama.

Eeuwen geleden dat ik nog een lijstje oppikte, maar deze spreekt me bijzonder aan. Er is natuurlijk de tijd van het jaar, Allerheiligen, we denken extra aan alle mensen die ondertussen zijn overgegaan naar een ander leven. Daar past dit lijstje mooi in.

Sowieso denk ik vaker aan de dood, meer bepaald aan die van mezelf.

Niet in angst en afgrijzen, voorlopig heb ik geen schrik om zelf te sterven. Al kan dat veranderen op het moment suprême, dat is mogelijk. Wat me wel bang maakt is de (mogelijke) confrontatie met de dood van een geliefde. Dat kan me panisch maken. Voor mezelf hoop ik vooral op een pijnloze en serene overgang.

1. Wil je begraven worden of gecremeerd?

Graag gecremeerd. Eerst wel honderd procent zeker zijn dat ik helemaal en totaal het bijltje er bij heb neergegooid toch :). En daarna de stofjes in een mooie urne.

2. Als je kiest om begraven te worden, hoe ziet je kist eruit? Als je kiest om gecremeerd te worden, waar mag je as naartoe?

Mocht mijn partner ook voor crematie kiezen én mocht hij voor mij komen te gaan, dan zou ik hem bij mij thuis houden. Kan ik nog eens een klapke doen met hem. Maar of hij dat ziet zitten in het omgekeerde geval, dat is aan hem. Ik zal het niet meer weten. Als hij dat niet ziet zitten zou ik erg graag op een natuurbegraafplaats worden begraven, zodat wie mij nog eens komt bezoeken een mooie plek heeft om eens te wandelen en te mijmeren. NIET UITSTROOIEN AUB. Ik vind dat zo erg, dat mensen geen plek hebben waar ze nog eens naar toe kan gaan als ze dat wilen.

3. Welk liedje mogen ze afspelen op je begrafenis?

Nu en dan zeg ik wel eens, o, dat is een liedje dat je mag spelen op mijn begrafenis. Maar ik heb geen lijstje aangelegd, dus ik vergeet het ook meteen weer. Ik veronderstel dat de mensen die mijn begrafenis regelen wel zullen kiezen wat bij mij past en waar zij zich ook het beste bij voelen. Eentje van Bart Peeters misschien: Liefde is alles? Eentje van Neil Diamond? Jonathan Livingston Seagul? Oja, dat liedje van Spinvis, dat moet er zeker in. KOM TERUG Goede raad voor de achterblijvers

Ik denk er aan om toch eens een lijstje te maken met afscheidsmuziek…

4.Wil je een herdenking in een kerk of in een andere setting?

Ik zou liefst begraven worden in een christelijke traditie, dat hoeft geen eucharistieviering te zijn, maar toch een christelijke dienst. Liever dan in een kerk zou ik de dienst laten doorgaan in de natuur, bijvoorbeeld op de natuurbegraafplaats waar ik dan word bijgezet. Misschien is dat iets dat kan, misschien niet? Ik weet het niet.

5.Wat wil je dat ze over je zeggen tijdens de herdenking?

Goh, ik hoop dat ze een aantal goeie zaken zullen zeggen en dat er niet zal gefocust worden op wat ik allemaal verkeerd heb gedaan in mijn leven? Over de doden niets dan goeds 🙂

6. Wat zou je zelf willen zeggen, mocht je kunnen?

Ik zou willen zeggen dat ik ze allemaal zo graag zie, mijn kinderen, mijn partner, mijn broers en schone zussen, mijn neefjes en nichtjes, mijn echte vrienden. En dat ik ze om vergeving vraag voor de pijn die ik ze onbedoeld heb gedaan soms. Ik zou ze willen vragen de mooie dingen te onthouden, en in het leven vooral te genieten van de kleine maar o zo belangrijke momenten die zich elke dag aandienen maar die soms ongemerkt voorbij gaan in de drukte en de zorgen.

7. Heb je een testament?
Nee.

8. Mocht je een gedenksteen willen plaatsen, wat mocht er dan opstaan?

Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, leef! See you 🙂

9. Hoe ziet de koffietafel eruit?
Die ziet er niet uit want er is er geen. Ik verfoei koffietafels tot in het diepste van mijn zijn. Laat de mensen die het dichtst bij mij staan een glaasje drinken samen, een wandelingetje maken in de natuur, van mijn natuurbegraafplaats terug naar huis of naar de auto. Meer moet dat niet zijn.

10. Ben je bang voor de dood?

Zie intro 🙂

En om af te sluiten, de liefste mensen die er niet meer zijn.

En natuurlijk al die andere mensen, vrienden, tantes, nonkels, neef, collega’s….Hoe ouder je wordt, hoe vaker je afscheid neemt. NOOIT VERGETEN.

Ik sluit af met mijn lievelingsgedicht, van Vasalis:

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Warme groet,

LOLA