Na drie weken volledige opsluiting in mijn kot werd deze duif gisteren gelost.
Drie weken waarin de buitenlucht enkel kon ingeademd worden door mijn open raam of in het beste geval van op mijn terras. Beter dan niets natuurlijk. Maar ik keek toch erg uit naar een ritje op mijn fiets, op gepaste afstand van iedereen, en in de buurt van mijn kot.
Vol enthousiasme trapte ik mijn stalen ros op gang, hierbij geholpen door de batterij😉
De zon was van de partij, de vogels kwetterden, en de bloesems barstten uit hun knop. En ik jubelde. We fietsten op plekken waar ik tot mijn schande nooit eerder kwam, ook al liggen ze vlakbij onze deur: de Gentbrugse Meersen, zó mooi. Vele jaren geleden maakte ik er een kleine wandeling, maar er is zóveel meer te ontdekken.
Na een vijftal kilometer maakte mijn enthousiasme plaats voor verbazing. Mijn lijf protesteerde. Na vijf kilometer, hallo??? Voelde ik weer die verdammte kortademigheid opkomen? In plaats van 50 km werden het er dus een kleine twaalf, en was ik blij in mijn zetel te kunnen ploffen.
Enfin, alle her(begin) is moeilijk. Laat ons daar van uitgaan.
Op de terugweg stopten we aan het raam van mijn moeder. Zij is opgesloten opgenomen in een WZC, sedert een goed jaar, en net zoals iedere andere bejaarde die is opgenomen, mag zij totaal geen bezoek meer ontvangen. Zij heeft een kamer op het gelijkvloers, zodat we eens aan haar raam kunnen kloppen en haar, vanachter glas, kunnen zien.
Mijn hart breekt iedere keer weer. Dat dappere vrouwtje van 91 jaar dat nu, in de winter van haar leven, helemaal alleen deze verschrikkelijke periode moet doorstaan. Ja, ik weet het, er wordt goed voor haar gezorgd, en ja elke zorgverstrekker doet zijn uiterste best, en ja, we kunnen haar telefonisch bereiken en dat doen we ook. Maar het is niet zoals het hoort te zijn. Niemand kan er iets aan doen, maar het snijdt en piekt en doet godverdomme zeer.
En in plaats van er hier verder op door te gaan wijd ik er een andere blogpost aan, later. Want dat verdient ze.
Lola misses her.
LOLA LOVES CHAMPAGNE 
Wat ontzettend pijnlijk en verdrietig is dat toch, je eigen moeder niet kunnen omhelzen. Ik kom nog bij mijn 97 jarige moeder thuis, op de gepaste afstand. Dat is in elk geval iets…Ik leef met jullie mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Merci, het is voor niemand makkelijk natuurlijk, maar dat ik zelfs niet op anderhalve meter afstand bij haar mag komen….
LikeLike
Ach, mij doet het ook wat, hoor. Mijn moeder is anderhalf jaar geleden overleden en nu ben ik blij dat ze dit niet heeft moeten meemaken. Ik kan maar hopen dat er ergens ook een mooi kantje aan is, voor jullie, maar ik begrijp de hartzeer. Sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Merci😘
LikeLike
Herken het probleem. Het is triest.
LikeGeliked door 1 persoon
😥
LikeLike
Veel liefs voor jou en je moeder, in deze moeilijke periode ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Merci xx
LikeLike
Mijn hart doet pijn als ik je lees. Blij dat mijn ouders nog thuis zijn en ferm hunnen plan kunnen trekken. Volgende week ga ik er eens langs fietsen om te zwaaien en misschien een babbeltje te doen op de oprit.
De Gentbrugse Meersen zijn prachtig hè. Om te eindigen met een positieve noot 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Magnifiek😊
LikeLike
Pffffffff, ik ben gezegend omdat mijn hele familie gewoon een thuis heeft, ook al kunnen we niet bij elkaar op bezoek, tenminste… doen we niet even, maar als het zou moeten, dan kan dat gelukkig eventueel wel!
Ik voel met jou mee, heel veel sterkte voor jou en jouw moeder!
X
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn lijf protesteerde gisteren ook toen iets meer aan lichaamsbeweging deed. Die conditie gaan we stap voor stap weer moeten opbouwen vrees ik. Veel steun gewenst met je mama!
LikeGeliked door 1 persoon
Merci x
LikeLike
De Gentbrugse Meersen is zo’n mooi gebied.
Het is zeker jammer voor de oudjes onder ons die geen bezoek meer mogen ontvangen… gelukkig kan er eens gezwaaid worden. Ons buurvrouwke doet dit ook met haar mama… het is misschien op afstand, maar toch een groot gebaar voor hen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn schoonmoeder heeft dezelfde leeftijd. Woont nog op zichzelf maar is niet meer zo goed ter been. Daarom doet de familie er alles aan om haar en haar kat te verzorgen. Boodschappen worden gedaan en als ze meer wil kan dat ook. Maar het maandelijks dineetje ergens bij een leuk tentje wat zij altijd kiest is er nu niet bij. Gelukkig kunnen we in NL nog wel gewoon bewegen als we het niet te gek maken. Boodschappen doen en zo meer. Dat scheelt, want dan kunnen we tenminste nog even in de omgeving lopen. Met afstand tot andere mensen. Maar dat is natuurlijk voorschrift….
LikeGeliked door 1 persoon
Boodschappen mogen we ook doen, maar ik was verdacht van corona en mocht dus niét buiten… nu weer wel gelukkig
LikeLike