Ik broed al enige tijd op een blog met betrekking tot Carnaval.
Ik heb totaal niets met deze festiviteit die ik behoorlijk belachelijk vind. Dat je je als kind graag verkleedt, begrijp ik helemaal. Dat je daar als volwassene nog steeds de behoefte toe voelt, lijkt me een signaal dat je je misschien niet helemaal goed in je vel voelt? Ik heb geen pruik noch Minnie Mouse pakje nodig om plezier te maken. Maar blijkbaar denkt een grote groep mensen daar anders over. En dat is hun goed recht natuurlijk. Zou vervelend zijn mocht iedereen er hetzelfde over denken, toch?
Typisch voor carnaval in het algemeen en carnavalstoeten in het bijzonder is dat met alles en iedereen de draak wordt gestoken. Op een stijlvolle of eerder brutale manier, en onder het motto:Al lachend zegt een zot zijn waarheid…Zo ook tijdens Aalst Carnaval. Dat mag, want het is om te lachen, en de personen die geviseerd worden lachen eens groen of doen alsof ze het niet gezien hebben.
Zoniet de joden. Neen, als opgejaagd volk voelen zij de noodzaak om moreel kompas te spelen voor de rest van de wereld, waarbij zij voor het gemak vergeten dat hún morele kompas behoorlijk tilt slaat als het over het Palestijnse volk gaat. Het volk dat nota bene uit zijn land is verdreven om plaats te maken voor onze vrienden…
Ik heb onvoldoende politieke kennis om daar een serieuze boom over op te zetten, maar dat het niét klopt, dat weet ik zo.
Ook de reactie van de politieke goegemeente vind ik van bedenkelijk allooi. Mme Wilmès distantieerde zich van de Aalsterse grappenmakerij, en vond het allemaal niet kunnen.
Nu moet er mij eens iemand uitleggen wat het verschil is tussen de cartoons van Charlie Hebdo enige jaren geleden, en de grollen van Aalst? Het eerste zal zeker van een hoger niveau geweest zijn, dat alleszins. Maar verder: de moslims waren er verre van blij mee, maar werd Charlie met de vinger gewezen, door anderen dan moslims? Dacht het niet, of vergis ik mij? Die moslims moesten toch tegen een grapje kunnen? En dat vond ik ook. Waarom moeten de Joden dan niet tegen een grapje kunnen? Ik begrijp het niet. Dat mensen die zó geleden hebben onder verdrukking en haat, op hun beurt zó haten. Ook dat begrijp ik niet.
Wie zich zó druk maakt over hoe hij geportretteerd wordt door een aantal grappenmakers, probeert daarmee misschien angstvallig niet te kijken naar wat er bij hemzelf fout loopt…
Ik droom van een wereld die verdraagzaam is, God wat verlang ik daar naar…
Lola
LOLA LOVES CHAMPAGNE 