Trainspotting XXL

Zullen we eens met de trein op vakantie gaan, vroegen we ons af? Met de auto op reis gaan tijdens de krokusvakantie, naar een bekend skigebied, lijkt vragen om urenlange stilstand in kilometers file, niets om naar uit te kijken. Als het weer tegenzit, kan je zelfs de nacht doorbrengen in je stilstaande auto omgeven door even onfortuinlijke chauffeurs.

Als je met twee bent, is de trein ook goedkoper dan de auto. Je kan rustig indutten onderweg, of lezen, chatten en zelfs gezelschapsspelletjes spelen, mocht dat iets zijn dat je graag doet😉

De keuze voor de trein was snel gevallen. We boekten onze tickets en keken met verlangen uit naar de reis. O, btw, we boekten onze tickets via de app van de Nederlandse spoorwegen. In tegenstelling tot die van de Belgische spoorwegen geven die onmiddellijk aan of er nog plaatsen zijn op een trein en zoniet, welk alternatief je kan nemen. De NMBS geeft enkel aan, helemaal op het einde van het boekingsproces, dat er iets misgelopen is met de bestelling… echt waar, hoe moeilijk kan het zijn???

Gisterenochtend werden Beertje Brom en ikzelf door het oudste kind ruim op tijd afgezet aan het station.  Zooooo lief!! Elk gewapend met een grote koffer (skistuff=zware stuff) die gelukkig voorzien was van goed bollende wieltjes, namen we de roltrap naar het perron. So far, so good.

Laat me mezelf even onderbreken met een kleine aanvulling. Twee jaar geleden had ik een zware hernia, zonder pijn, wat héél uitzonderlijk is, maar wel met verlammingsverschijnselen. Mijn linkervoet sleepte ik een aantal weken achter me aan, tot drie epidurale injecties soelaas brachten. Die hernia is natuurlijk niet weg, het spook van een operatie ligt op de loer, alsook het nog véél grotere spook van een nieuwe verlamming. Doordat ik zelden veel pijn heb, doe ik veel meer dan ik zou mogen, zit ik makkelijk uren achter elkaar op een bureaustoel, en voel ik pas als het te laat is, dat ik beter voorzichtiger was geweest. Hoe meer tijd er verglijdt sinds de epidurale injecties , hoe vaker ik de angstaanjagende tintelingen in mijn voet en been voel…

Waarom deze aanvulling? Omdat wij bij het boeken geen rekening hielden met de fantastische aanpassingen van de Belgische spoorwegen aan de medemens die minder goed te been is. Weliswaar heb je een roltrap om op het perron te komen, als die werkt tenminste, maar dan sta je daar met je koffer en kijk je op naar een trap waar je niet alleen jezelf maar ook je koffer moet op hijsen om in de coupé te komen. Gelukkig was Beertje Brom er om mij te helpen, maar je hoeft niet op veel begrip van haastige medereizigers te rekenen als je staat te wachten tot je partner zijn én jouw koffer naar boven heeft getild. Hoe komt het toch dat het in Duitsland en Oostenrijk mogelijk is om zonder trap op en af een trein te raken, de uitgang van de wagon komt gewoon gelijk met het perron, ook hier weer: hoe moeilijk kan het zijn?

Het overstappen verliep goed, we hadden overal een twintigtal minuten tijd om van het ene perron naar het andere te geraken. Tot in Munchen het noodlot toesloeg, nou ja 😉

We waren er allebei van overtuigd dat we moesten doorreizen tot in Munchen Hauptbahnhof, alleen was dat fout, en moesten we er het voorgaande station al uit… Even brak paniek uit, maar de app van de Deutsche Bundesbahn toonde dat we ook via Munchen HBH de juiste trein nog konden halen, alleen hadden we dan erg weinig tijd om over te stappen…. Munchen heeft een enorm station, waar de treinen niet kunnen doorrijden, een beetje vergelijkbaar met Antwerpen (vroeger) of Oostende. Dat houdt in dat je, als je van de trein stapt, eerst helemaal naar de voorkant moet rennen, dan naar het juiste perron moet zoeken en dan pas je plaatsje op de trein kunt opeisen. Onze volgende trein bleek helemaal aan de andere kant van het station te wachten… Gleis 27…. We hebben gelopen, we hebben gespurt, we sprongen op een trein, en … .toen bleek dat we op perron 28 zaten. Nog net op tijd zijn we weer van de trein afgesprongen en zagen we de juiste trein wegtuffen…. Zulke zaken zijn niet goed voor een relatie 🙂

Maar de stress en de ergernis duurden niet lang.

We vonden een trein vanuit Munchen naar Garmisch Partenkirchen en daar hadden we dan acht minuten om de laatste trein naar onze eindbestemming te nemen. Dat moest lukken want er zijn maar twee perrons in Garmisch…

En inderdaad. Een uurtje later dan verwacht, en een beetje gestresseerd kwamen we om negen uur aan in de sprookjeswereld waar ik later verder zal over vertellen.

Voor nu, slaap lekker. Dat gaat LOLA ook doen.