Gisteren lag ze pasgeboren in mijn armen, en bewonderde ik haar perfectie terwijl ze rustig lag te drinken, mij aankijkend met haar grote bruine kijkers.
Morgen vertrekt ze naar Ierland voor vier maanden, om daar te gaan studeren.
Waar de tussenliggende tijd naar toe is, God mag het weten, want ik heb er geen idee van…
Het schattige rustige babytje groeide uit tot een even schattig maar iets minder stille peuter en kleuter. Nachten lang heeft haar papa naast haar bed gezeten, jarenlang hield ze ons ’s nachts uit onze slaap. Soms zes, zeven keer per nacht huilbuien, zonder duidelijke aanleiding. Achteraf bekeken waarschijnlijk nachtmerries als gevolg van haar meer dan levendige fantasie. Pas toen ze een jaar of vijf was werden die nachtelijke onderbrekingen minder frequent.
Een spraakwaterval is ze altijd geweest. Man, wat kon (kan) dat kindje tetteren. Ze stopte eigenlijk nooit. Horendol werd ik er soms van. Maar wat mis ik het ook, nu ze niet meer bij mij woont.
Zeker nu ze voor vier maanden verdwijnt naar het (gelukkig niet zo verre) Ierland.
Mijn meiske, met haar knappe snuitje en haar slanke lijf, waar ze toch niet altijd blij mee is. (Wie is dat wel op die leeftijd?)
Mijn meiske, met haar supergrote hart en hypersensitiviteit, met haar creativiteit en talent, chaos en vergeetachtigheid, enthousiasme en kracht, moed en bevlogenheid… Wat ben ik trots op jou.
Hoe zeer ik haar ook zal missen, ik ben blij dat ze deze uitdaging aangaat. Dat ze achterlaat wat bekend is en op ontdekking gaat in iets nieuws en onontgonnen. Rijker zal ze er in elk geval van worden, sowieso.
En al staat het huilen mij nader dan het lachen nu (belachelijk, ik weet het, het is maar naar Ierland en het is maar voor vier maanden) toch ben ik zo blij dat ze deze kans grijpt.
Ik hoop dat ze nu en dan een blogpostje schrijft voor deze blog 🙂 en verder kan ik jullie nu al verklappen dat zoon en ik op bezoek gaan bij haar ergens in maart. Zonder twijfel zullen jullie onze fratsen hier kunnen lezen:)
Slaap lekker
Myriam
LOLA LOVES CHAMPAGNE 