Jaja, ze was er weer vandaag. De zon!!! Wat minder warm dan gisteren maar toch nog steeds behoorlijk warmer dan je zou verwachten op de twintigste november. Ik was dan ook lichtelijk overdressed voor het aangename wandelingske dat we in gedachten hadden. Een kleintje alweer, wegens te laat vertrekken zoals steeds. En wegens nog boodschappen moeten doen én vroeg donker. Deze keer kozen we voor een wandeling die we vonden op ROUTEN. Dé inspiratiebron bij uitstek voor mooie wandelingen, maar met de huidige wandelexplosie omwille van corona niet altijd voor rustige wandelingen. Dat laatste viel echter best mee vandaag.
Tussen het grote aanbod wandelingen op ROUTEN vonden we er een aantal langs loslopende dieren. En daaruit kozen we dan weer de piepkleine wandeling die van start ging in Ename.
Ik was er nog nooit geweest, in Ename. Wat een charmant dorpje. Een héle oude mooi onderhouden kerk, daterend uit de jaren 1000. Ooit moet er ook een abdij hebben gestaan, en op die site is nu het PROVINCIAAL ARCHEOLOGISCH MUSEUM. Dat was met de huidige maatregelen natuurlijk niet te bezoeken, maar in elk geval wil ik daar zeker nog eens naar toe.
Het enige wat me bijzonder stoorde in dit voor de rest vredige dorpje, is de grote baan die er doorheen loopt, en waar men in plaats van de ideale dertig kilometer per uur behoorlijk sneller gaat. Op de kasseien daar geeft dat een vreselijk lawaai. Ocharme de mensen die wonen aan deze weg.
We konden makkelijk parkeren in de buurt van kerk en startpunt. Heel grappig beeld in de auto waarvoor we parkeerden, dat wil ik jullie niet onthouden:
Een welgemeende fuck you 🙂
Ook al was het een korte wandeling van een zes kilometer, ze was toch behoorlijk pittig. Het ging met momenten goed omhoog, maar vooral de staat van het pad was abominabel. Het leek meer een modderpoel dan een pad. Je moest héél goed uitkijken om geen schuiver te maken. Dat hindert de mens die de omgeving volledig op zich wil laten inwerken.
Voor de rest: prachtig dat Ename bos. Van loslopende dieren echter hebben we enkel de excreties gespot hier en daar. De enige dieren die we er ontmoeten waren een aantal huis-, tuin- en keukenkoeien in een omheinde wei, maar geen los wandelende runderen of paarden. Zo jammer 😦
De enige dieren die we gespot hebben 😉
Hier een proevertje voor het geval jullie van op afstand willen meegenieten:
Ook weer een mooie bed and breakfast ontdekt in hartje Ename, goed om te onthouden voor na de crisis…
Vergeet je laarzen niet als je deze wandeling zou maken! Onmisbaar attribuut.
Nadat ik dagen heb zitten dubben over de tweede opdracht voor de blogboostnajaarschallenge besloot ik dat deze challenge niet mijn ding was. Jammer maar helaas. Als ik uren moet turen naar een scherm in de hoop iets zinnigs te schrijven (nou ja 🙂 )dan is er van een blogboost geen sprake. En dus werp ik de handdoek in de ring en ga ik lekker iets schrijven dat me inspireert. Neemt niet weg dat ik het een fantastisch initiatief vind!!
Terwijl de regen over het raam naar beneden gutst (langs mijn pas gepoetste ramen 😦 ) denk ik terug aan donderdag ll en het fijne wandelingetje dat we toen maakten in de omgeving van Kluisbergen. Om de grote meute voor te zijn, vertrokken we op het middaguur. Bovendien, zo dachten we, was het een doordeweekse donderdag, dus druk zou het niet zijn. (Vergeten, de herfstvakantie is met een week verlengd.) Maar het was inderdaad niet echt druk druk. De parking had nog voldoende vrije plekjes. De zon die even verdween tijdens de rit naar het startpunt, begon snel weer te schijnen. Nu en dan afgewisseld met een buitje. Het eerste klimmetje was wel drukbevolkt. Dames met onaangepast schoeisel baanden zich een weg door modder en hopen bladeren. Een verwend jongetje mocht zijn afstandsgestuurd terreinwagentje mee nemen het bos in, waar hij een gevaar vormde voor de nietsvermoedende wandelaar. Die trouwens behoorlijk geïrriteerd raakte door het gegier van de machine. Gaan we het bos niet in voor de rust en de stilte? Tja niet dus.
Na een kilometertje verdwenen deze wandelaars en konden we onze tocht nagenoeg alleen verder zetten én gulzig genieten van rust en stilte, prachtige bostaferelen en uitzichten om u tegen te zeggen.
Ik was nog nooit in Kluisbergen city geweest. Jammer eigenlijk. Dat moet een zalige plek zijn in normale omstandigheden. Ik bedoel maar : wat een aanbod aan restaurantjes en overnachtingsmogelijkheden!! Voornemen is gemaakt om daar zeker een weekendje door te brengen van zodra de f*cking coronabitch is komen te gaan.
Klein fijn wandelingetje: 6,5 km, een beetje stijgen en een beetje dalen, magnifiek!!!
Awel dat dat nu eens een moeilijke vraag is voor iemand die van nature uit NIET positief ingesteld is. Ik ben een beetje van een zwartkijker, het glas is eerder halfleeg dan halfvol, achter de wolken schijnt niet altijd de zon, enzoverder enzovoort. Ik heb altijd neiging tot melancholie en zwartgalligheid gehad, en dat heeft mijn leven niet echt gemakkelijker gemaakt. Maar…. er is een maar. Ik ben me daar ongelooflijk van bewust, én ik probeer daar ook echt iets aan te doen. Al vele vele jaren, met wisselend succes, maar toch. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid niet?
Eerst en vooral is er MINDFULNESS. Ik herinner me nog levendig mijn eerste kennismaking. Ik zat in de wachtzaal van de huisarts, zeker twintig jaar geleden, en ik las in een tijdschrift een artikel over een nieuwe methode die werd gebruikt om te verhinderen dat mensen (opnieuw) in een depressie zouden belanden. MINDFULNESS. Ik las de uitleg en voelde onmiddellijk dat dit wel eens iets voor mij zou kunnen zijn. Op zich zijn het allemaal geen nieuwe inzichten, de methode van meditatie is zelfs duizenden jaren oud, maar in een nieuw kleedje en gecombineerd met wetenschappelijke inzichten, spreekt het ook de modale mens aan die niet gepassioneerd met Boeddhisme en zen toestanden bezig is.
Ik vatte de koe bij de (Tibetaanse) hoorns en schreef me in voor de achtweken training gegeven door DAVID DEWULF himself. Voor mij was deze cursus een openbaring. Ik vond een rustig plekje diep in mezelf waar ik altijd naar toe kon, als het tegenzat of als de rush van de dag me dreigde te overspoelen. Misschien vertel ik er in een latere blog eens meer over. Vele jaren heb ik quasi dagelijks gemediteerd. En dat was iedere keer deugddoend. Maar op den duur begonnen de meditatiecd’s wat afgezaagd te worden, want ik ben geen échte hé. Zonder begeleiding kan ik niet goed mediteren… Ik ging zoeken op Youtube en alweer ging een nieuwe wereld voor me open: de wereld van de chakra’s en chakra healing. Ook daar heb ik vele uren mee gemediteerd. En nog steeds ben ik geïntrigeerd door de kracht die hier van uitgaat en de mogelijkheden die dit schept. Wie weet kom ik ook hier nog eens op terug.
De Sedonamethode is ook een techniek die me enorm helpt. Poepsimpel en toch magisch sterk. Loslaten… bewust zijn van je emoties en die loslaten, wat een energie komt er dan vrij. Ook hier kom ik misschien…..:)
En tenslotte heb ik me onlangs opnieuw ingeschreven voor een cursus mindfulness, online weliswaar en in gezelschap van mijn dochter. Die wil het een kans geven, maar is niet meteen overtuigd. Ik hoop nochtans dat het haar even veel goed zal doen als het mij heeft gedaan.
Dit zijn de belangrijkste hulpmiddelen waarmee ik een zekere graad van positivisme probeer te bereiken in mijn leven. Niet simpel maar het lukt wel (regelmatig).
Door dit alles regelmatig te beoefenen ben ik me enorm bewust van alles waar ik dankbaar voor mag zijn, al die kleine en grote dingen. Dat draagt ook bij tot positief denken.
En de natuur hé, niet te vergeten, altijd de natuur. Zo belangrijk.
Nog een fijne donderdag en tot de volgende.
LOLA
*Ik refereer naar I AM omdat dit de instelling is waar ik de mindfulnesscursussen volg/heb gevolgd. Maar er zijn er vele andere…
Op een onverwacht moment kom je ze tegen, die little treasures. De kleine motherfuckers verbergen zich goed, je moet er per accident tegenop botsen als het ware. Dat overkwam ons afgelopen weekend.
In onze zoektocht naar een mooie wandeling in de prachtige natuur, waar de rust niet zou verstoord worden door duizenden quarantaine wandelaars, ontdekten we zo’n parel. Ik aarzel om er over te schrijven, maar goed, zo vaak wordt mijn blog nu niet gelezen dat het schrijven over een welbepaalde plek tot een volksverhuizing zou leiden 🙂
Ik waarschuw, het is een piepklein wandelingetje, slechts 6 km, maar het is een treasure. ECHTIG en TECHTIG!!
Om zeker rustig te kunnen wandelen kozen we ervoor om rond de middag te vertrekken. Dat bleek een schot in de roos. De parkeerplaatsen achter de kerk van Nokere waren nog niet voor een kwart gevuld. De zon scheen alsof het juli was in plaats van november, een échte indian summer. Wat een delight.
Nokere is een piepklein dorpje in de buurt van Kruishoutem. De E17 is vlakbij maar daar heb je op geen enkel moment tijdens deze wandeling last van.
Woorden schieten te kort om de pracht van deze streek te beschrijven, dus laat ik mijn camera spreken.
Prachtig niet?
Voor deze wandeling heb je geen speciale conditie nodig, ze is dan ook maar zes kilometer lang. Maar het heuvelt wel hier en daar, dus een klimmetje moet je wel aankunnen. Een kleintje weliswaar. Verder heb je een paar stevige wandelschoenen nodig want hier en daar moet je door het weiland of langs aardewegeltjes die wat zompig zijn op dit moment van het jaar. Maar geen kat hier!!! GEEN KAT. Terwijl het Muziekbos, waar we vorige week wandelden, afgesloten was wegens te druk, kwamen we in Nokere zo goed als niemand tegen. ZALIG!!!
Afbeelding gekopieerd van de blog betreffende de challenge 🙂
Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen zeker? Deze challenge kwam ik toevallig op het spoor tijdens het zoeken naar interessante blogs om te volgen. Niet dat ik veel tijd heb om dat te doen, maar goeie voornemens heb ik voortdurend dus…
Een blogboost kan ik sowieso wel gebruiken. Mijn vroegere dagelijkse blogposts (met mijn vorige blog bubbliciouslyme.com) lijken tot een ver verleden te behoren. Aan challenges deed ik vroeger ook wel eens mee, dat was best wel fijn. En de uitnodiging voor deze challenge sprak me erg aan. So here I am. 🙂
Begin ik bij het begin? Of spring ik er middenin, bij de uitdaging die voor deze periode op ons wordt afgevuurd?
Bij het begin dan maar, dat past het best bij de ordelijke geest die ik ben 🙂
POSITIVITEIT EN ENERGIE, dat is waar het eerste thema om draait.
Wat geeft mij energie?
Toch wel een aantal dingen, héhé. Zo krijg ik ontzettend veel energie van een prachtige natuurwandeling of dito fietstocht. Liefst met het lief, of met de dochter (zoon is geen wandelaar, wel een fietser, maar koersen is dan weer niet mijn ding 😦 ), maar even goed alleen. Ik ben namelijk dol op de stilte in de natuur, en als je met een vriendin op pad gaat, is het meer de bedoeling om te tetteren. Dat doe ik dan weer liever op een terras of in de zetel, tenminste in gewone tijden. Ook dat geeft me energie, zeker weten. Alleen nu niet, gezien corona.
Zoals ik enige tijd geleden noteerde op instagram: GEEF ME MIJN WANDELSCHOENEN EN EEN BOS EN IK BEN DE GELUKKIGSTE MENS OP DEZE PLANEET.
De mensen die ik liefheb geven me (meestal) energie. Zo ben ik helemaal blij als ik mijn kindertjes zie, my precioussssses 😉
Een zonnige dag en ik hoef niet te gaan werken: instant energie boost. Een dag waarop niets moet en alles mag (duuuuuh, niet dus in deze tijden, of toch, juist nu moet niets, want we kunnen nergens naartoe. Ik moet toegeven dat ik dat vaak bevrijdend en rustgevend vind, en er energie van krijg. Daar zullen veel mensen anders over denken vermoed ik.
Lekker eten in goed gezelschap: ENERGIEBOOST. Heerlijk om uit eten te gaan, daar verlang ik hard naar. Al hebben wij ondertussen het genot (her)ontdekt van de a casa bereide gerechten. Wat kozen we vroeger snel voor een dagschotel in de buurt, of voor een deliveroo aan huis. Terwijl het vaak lekkerder smaakt als je het zelf klaar maakt… Niet? Zeker weten dat we terug de horeca zullen steunen eens de maatregelen weer versoepelen. Dat wel!!
Reizen, dat geeft me ook energie. Ook weer iets dat niet kan voorlopig, maar dat ik minder mis dan ik had gedacht. Zolang we maar mogen fietsen en wandelen waar we willen ben ik al heel blij.
Iets dat wel kan en energie geeft is LEZEN. Wat hou ik van een goed boek. Ik verslind ze niet meer aan het tempo van in mijn jeugd: vijf boeken op twee weken. Dat lukt me niet. Maar ik lees alle dagen minstens één hoofdstuk, in minstens één boek. Er zijn altijd twee boeken in de running: één waarin ik nu en dan eens een hoofdstukje lees, meestal non fictie dan, en één fictieboek waarin ik steeds verder lees.
NOG EEN BELANGRIJKE: Mediteren. Dat geeft me bergen energie. Mindfulness, chakrahealing…. thuis komen bij mezelf is het.
Koffie, geeft me ook energie. Een warme douche als ik ’s morgens vroeg opsta, een heerlijke ononderbroken nachtrust, een mooie film, een goed glas wijn, het huis netjes gepoetst en dan de voldoening daarvan…..
Best veel toch als ik het zo bekijk.
Ziezo, tot hier het eerste deel van de blogboostnajaarschallenge.
Behoorlijk dramatische aanzet, vind je niet? Hou ik wel van 🙂
Ik zag deze vragenlijst voor het eerst bij Ann van Satur9’s World die hem op haar beurt ontdekte bij Tamara van Meer Dan Mama.
Eeuwen geleden dat ik nog een lijstje oppikte, maar deze spreekt me bijzonder aan. Er is natuurlijk de tijd van het jaar, Allerheiligen, we denken extra aan alle mensen die ondertussen zijn overgegaan naar een ander leven. Daar past dit lijstje mooi in.
Sowieso denk ik vaker aan de dood, meer bepaald aan die van mezelf.
Niet in angst en afgrijzen, voorlopig heb ik geen schrik om zelf te sterven. Al kan dat veranderen op het moment suprême, dat is mogelijk. Wat me wel bang maakt is de (mogelijke) confrontatie met de dood van een geliefde. Dat kan me panisch maken. Voor mezelf hoop ik vooral op een pijnloze en serene overgang.
Wil je begraven worden of gecremeerd?
Graag gecremeerd. Eerst wel honderd procent zeker zijn dat ik helemaal en totaal het bijltje er bij heb neergegooid toch :). En daarna de stofjes in een mooie urne.
2.Als je kiest om begraven te worden, hoe ziet je kist eruit? Als je kiest om gecremeerd te worden, waar mag je as naartoe?
Mocht mijn partner ook voor crematie kiezen én mocht hij voor mij komen te gaan, dan zou ik hem bij mij thuis houden. Kan ik nog eens een klapke doen met hem. Maar of hij dat ziet zitten in het omgekeerde geval, dat is aan hem. Ik zal het niet meer weten. Als hij dat niet ziet zitten zou ik erg graag op een natuurbegraafplaats worden begraven, zodat wie mij nog eens komt bezoeken een mooie plek heeft om eens te wandelen en te mijmeren. NIET UITSTROOIEN AUB. Ik vind dat zo erg, dat mensen geen plek hebben waar ze nog eens naar toe kan gaan als ze dat wilen.
3.Welk liedje mogen ze afspelen op je begrafenis?
Nu en dan zeg ik wel eens, o, dat is een liedje dat je mag spelen op mijn begrafenis. Maar ik heb geen lijstje aangelegd, dus ik vergeet het ook meteen weer. Ik veronderstel dat de mensen die mijn begrafenis regelen wel zullen kiezen wat bij mij past en waar zij zich ook het beste bij voelen. Eentje van Bart Peeters misschien: Liefde is alles? Eentje van Neil Diamond? Jonathan Livingston Seagul? Oja, dat liedje van Spinvis, dat moet er zeker in. KOM TERUG Goede raad voor de achterblijvers
Ik denk er aan om toch eens een lijstje te maken met afscheidsmuziek…
4.Wil je een herdenking in een kerk of in een andere setting?
Ik zou liefst begraven worden in een christelijke traditie, dat hoeft geen eucharistieviering te zijn, maar toch een christelijke dienst. Liever dan in een kerk zou ik de dienst laten doorgaan in de natuur, bijvoorbeeld op de natuurbegraafplaats waar ik dan word bijgezet. Misschien is dat iets dat kan, misschien niet? Ik weet het niet.
5.Wat wil je dat ze over je zeggen tijdens de herdenking?
Goh, ik hoop dat ze een aantal goeie zaken zullen zeggen en dat er niet zal gefocust worden op wat ik allemaal verkeerd heb gedaan in mijn leven? Over de doden niets dan goeds 🙂
6. Wat zou je zelf willen zeggen, mocht je kunnen?
Ik zou willen zeggen dat ik ze allemaal zo graag zie, mijn kinderen, mijn partner, mijn broers en schone zussen, mijn neefjes en nichtjes, mijn echte vrienden. En dat ik ze om vergeving vraag voor de pijn die ik ze onbedoeld heb gedaan soms. Ik zou ze willen vragen de mooie dingen te onthouden, en in het leven vooral te genieten van de kleine maar o zo belangrijke momenten die zich elke dag aandienen maar die soms ongemerkt voorbij gaan in de drukte en de zorgen.
7. Heb je een testament? Nee.
8. Mocht je een gedenksteen willen plaatsen, wat mocht er dan opstaan?
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, leef! See you 🙂
9. Hoe ziet de koffietafel eruit? Die ziet er niet uit want er is er geen. Ik verfoei koffietafels tot in het diepste van mijn zijn. Laat de mensen die het dichtst bij mij staan een glaasje drinken samen, een wandelingetje maken in de natuur, van mijn natuurbegraafplaats terug naar huis of naar de auto. Meer moet dat niet zijn.
10. Ben je bang voor de dood?
Zie intro 🙂
En om af te sluiten, de liefste mensen die er niet meer zijn.
Mijn vader met mijn dochter. Deze laatste is gelukkig nog steeds onder ons, mijn papa is al héél lang overleden, al meer dan 21 jaar.. Ik mis hem elke dag. De oudste zus van mijn moeder, tante Monique, met mijn oudste en mijn jongste. Tante Monique was mijn tweede mama, ik mis haar nog vaak. Ze is er ook al 22 jaar niet meer…;Slechte kwaliteit foto want foto gemaakt van een foto in een kadertje…Mijn papa met zijn overleden kleinkind, Louise, tweede dochtertje van mijn oudste broer, en al heel lang geleden overleden op tweejarige leeftijd.
En natuurlijk al die andere mensen, vrienden, tantes, nonkels, neef, collega’s….Hoe ouder je wordt, hoe vaker je afscheid neemt. NOOIT VERGETEN.
Ik sluit af met mijn lievelingsgedicht, van Vasalis:
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden. En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad, vlinderlicht rustend op de aarde, alleen nog maar zijn wezen waard. Maar tussen de aderen van het lijden niets meer om u mee te verblijden: mazen van uw afwezigheid bijeengehouden door wat pijn en groter wordend met de tijd. Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Het is weer zover, al heeft het veel te lang geduurd voor het zover was, én is zover nog niet ver genoeg vrees ik.
Maar die discussie ga ik hier niet voeren.
Gelukkig mogen we nog wandelen en fietsen. GELUKKIG. De dagen zijn kort, het mooie weer is vaak ver te zoeken, dus dat is wel een groot verschil met de eerste lockdown. En we mogen nog uit ons kot, om samen met onze bubbel aan lichaamsbeweging te doen!!!
Vandaag trokken guitarman en ik naar het MUZIEKBOS in Ronse. Samen met honderden andere wandelaars, dat wel. Maar het bos is groot en over het algemeen hadden we geen hinder van té veel volk. Waar het smal was en we anderen moesten passeren, deden we ons mondmasker aan.
De zon scheen, tot we driekwart van de wandeling hadden gedaan, en de eerste druppels vielen toen we de parking in zicht kregen. Beter kan een mens het niet regelen.
En wat heb ik genoten!! De pracht van de natuur in zijn herfsttooi, de rustgevende invloed van al dat groen, de frisse lucht. En…last but not least…. ik heb toch wel een conditieverbetering opgemerkt. Die fietsvakantie, ook al was het dan met een e bike, heeft toch iets opgeleverd!! Ik raakte zonder al te veel moeite zelfs de pittigste helling op. Want pittig zijn ze daar, die heuveltjes!!
13000 stappen, en zalig gezond vermoeid.
Echt een aanrader deze wandeling: Doe zeker stevige wandelschoenen aan die waterdicht zijn en voldoende reliëf hebben. De weg is erg zompig op veel plaatsen. Begin ook niet aan de wandeling als je géén conditie hebt, het is best pittig op momenten.
Maar het loont de moeite. En o ja, ga liever tijdens de week als je kan. Dan zal het vermoedelijk aangenaam rustig zijn.
Een ontbijt om U tegen te zeggen, geserveerd door de supervriendelijke gastvrouw van B&B Hof Van Volmersele, en dat na een sublieme nachtrust….de basisvoorwaarden om de volgende etappe goed te kunnen aanvatten zijn vervuld!!
De zon is nog steeds van de partij als we ons paard van stal halen, en beginnen trappen richting Tienen. Onderweg passeren we Leuven, en we besluiten een bezoekje te brengen aan deze stad, ook al ligt hij niet precies op ons parcours. We hebben immers meer dan tijd genoeg!!
Waar we geen rekening mee hielden was dat het één september was, de dag dat de scholen weer opengingen….Wat was dat??? We probeerden met de fiets in de hand en het mondmasker over onze snuit in de richting van de Oude Markt te wandelen, in de hoop een terrasje te vinden waar we onze fietsen in het zicht konden stallen. In deze poging werden we behoorlijk gehinderd door een meute jong geweld, ook voorzien van mondkap, maar zonder enige vorm van social distancing. Was ook niet hun schuld hoor. Stel: je hebt een grote school met een grote poort die uitgeeft op de Oude Markt. Stel dat de school voor alle leerlingen (duizend? ) uitgaat op hetzelfde moment. Stel dat al die studenten zich door die grote maar toch nog steeds te nauwe uitgang moeten wringen (als bij de bevalling van een baby met een enorm hoofd….) Stel dat ze dan allemaal in een nauwe trechter terechtkomen die de wandelzone op de Oude Markt is… Het was hallucinant, ik zweer het je. We wisten niet hoe snel we ons konden laten neerzakken op één van de terrasjes waar het dan wel rustig was.
En toen was de grootste drukte al voorbij.
Leuven zelf is knap natuurlijk, wat een verandering sedert ik daar arriveerde in het station tientallen jaren geleden. Ik herken het niet meer. Ook nog op ons to do lijstje: een weekendje Leuven na Corona. Op één september echter wisten we niet hoe snel we hier weer moesten wegraken.
Sint Pieterskerk
Blij met een rustig terraske
Na Leuven keerden we terug naar de rust in de natuur, op onze trip naar Tienen.
Even een foto na een toch wel behoorlijke klim in Lubbeek
Schoon hé
De fietspaden zijn niet overal zoals op de foto hierboven. Dat ondervond Bikerman aan den lijve, op een schattig paadje vol gravel, waar hij lelijk ten val kwam. Gelukkig zonder écht erg, maar toch pijnlijk. Een behoorlijk geschaafd been, waarvan ik jullie de aanblik zal besparen. Toch besteeg hij moedig zijn ros, zoals het een echte Flandrien betaamt, en reden we tot de eerste apotheek. Want in die kleine tasjes had ik natuurlijk geen ontsmetting en dergelijke mee kunnen nemen… Een mens moet keuzes maken niet?
De pijn verbijtend (bikerman) en stevig trappend (bikerman en ikzelf) raakten we in Tienen.
Daar hadden we het Alpha hotel Tienen geboekt. Dit hotel heeft ons blij verrast. Voor we er aan kwamen dachten we dat het een mindere keuze zou zijn, maar niets was minder waar. We arriveerden in een kraaknet hotel, met supervriendelijke mensen, en een bijzondere aandacht voor de veiligheid, wat ook kan tellen in deze tijden. Ik raad echt iedereen aan die in Tienen of omgeving moet zijn om hier een kamer te boeken. De prijs is ook heel redelijk trouwens.
Iets anders gesteld is het met Tienen. Als stad heeft dit ons niet kunnen bekoren. Misschien is het er nu anders dan anders door Corona, en door de werken die er volop bezig zijn. Misschien zal het er volgend jaar allemaal beter uitzien. We zijn niet direct geneigd om deze stad opnieuw te bezoeken, maar misschien moeten we haar toch een second chance geven? Wat jullie?
Eerst gingen we er aperitieven in het MARKTCAFE. Een echt volks café waar het aangenaam toeven is omdat je er zo lekker mensjes kan kijken 😉
Maar we wilden ook iets om de innerlijke mens te versterken in de vorm van vaste voeding, en dus gingen we op zoek rond de Grote Markt. We kwamen uit bij een Italiaans eethuisje, waar we werkelijk verrukkelijk hebben gegeten. CASA al PARMA Ik wijt het aan het aperitief maison (met limoncello en andere gevaarlijke toevoegingen) dat ik niet precies meer kan navertellen wat ik heb gegeten. Maar dat kan ook Bikerman niet, dus misschien had het meer te maken met de fles wijn die daarna nog op tafel kwam, of met de limoncello van het huis? Enfin, ik weet één ding, ik heb heerlijk gegeten én gedronken, het dessert was de beste sabayon ever. Maar het was er over 😉
Het was wel een goetje
Zeker als je de volgende dag fris en fruitig weer op je fiets wilt stappen. Zoals mijn moeder zegt: een kermis is een geseling waard. Precies!
Na een verrukkelijk ontbijt in Hotel Boskapelhoeve, geserveerd met een warme glimlach en in een hartelijke sfeer, klommen we ons stalen ros weer op en vervolgden we onze weg richting tweede stop: Kampenhout.
Onderweg stopten we hier en daar. Zo ook in de buurt van Londerzeel, om foto’s te maken van een vervallen kasteeltje. Het is te zeggen, ik stopte, Bikerman had niets in de gaten en reed rustig verder. Toen de nodige foto’s genomen waren, was hij in geen velden of wegen meer te bespeuren. En welke afslag moest ik nemen? Rechts, links of toch maar rechtdoor? De verkeerde natuurlijk… Gelukkig had ik KOMOOT geinstalleerd, waardoor ik snel terug op het juiste pad kwam, waar Bikerman nietsvermoedend stond uit te kijken naar mijn komst 🙂
Een stukje langs een oude spoorlijn in Londerzeel.
Het fameuze kasteeltje
Onderweg naar Mechelen.
Mechelen lag op de weg naar Kampenhout en daar wilden we toch even pauzeren. Wat een mooie stad is dit. Nu hebben we er enkel een hapje gegeten, en enkele foto’s gemaakt. Maar in de toekomst komen we zeker terug om de vele culturele schatten aan een nader onderzoek te onderwerpen.
Wat een stad, en dan hebben we alleen nog maar plaatjes geschoten van de plek waar we gestopt zijn om te eten… We’ll be back!!!
Mooi op tijd bereikten we onze tweede stop: HOF Van VOLMERSELE Luxury B&B. Alweer een pareltje om op onze lijst van beste adresjes toe te voegen. Een prachtige plek, voorzien van alle comfort en luxe. Wat te denken van een heerlijke plons in het zwembad gevolgd door wat wegdoezelen in de jacuzzi? Ook een saunabezoek behoort tot de mogelijkheden. In de uitgestrekte tuin werd hard gewerkt aan de installatie van een buitenkeuken.
De zoektocht naar een goed adresje om te eten was een ander paar mouwen. Koppig als we zijn zouden we dit varkentje wel eens zelf wassen, met de hulp van GOOGLE natuurlijk. Probleem was dat het één: dinsdag was, en twee, dat er in de nabije omgeving nauwelijks etablissementen zijn op geringe fietsafstand. Want als je een hele dag hebt gefietst, wil je ’s avonds vooral rustig je voeten onder tafel steken, en dat kan niet in een B&B . Volgens Google was er een aardig restaurantje op een zestal kilometer. Moest kunnen. Maar ja, in deze tijden moet je ook gereserveerd hebben, en dat hadden we niet… De weg er naar toe, en dan verder op zoek naar iets anders waar we terecht konden, behoort niet tot de betere herinneringen aan onze reis. We fietsten immers langs de immens drukke en compleet fietsonvriendelijke Leuvensesteenweg, akelig. Uiteindelijk belandden we bij de Mc Donalds …. en het smaakte nog ook.
We raakten ook nog veilig terug in de B&B en beloofden onszelf in de toekomst raad te vragen aan de uitbaters…
Heerlijk geslapen en op naar de derde etappe. See you!!!
De lang verwachte fietstocht startte op 31 augustus!!! Wonder boven wonder kreeg ik alles in twee fietstassen, een klein stuurtasje, en een rugzakje.
Had iemand mij vooraf gezegd dat dit kon, ik zou het niét geloofd hebben. De ligging van de fiets voelde totaal anders aan dus dat werd wennen. Maar hoppekee, we hadden er zin in!!
Het weer werkte aardig mee. De zon straalde zodat het zelfs tshirt weer was.
Het eerste stukje weg reden we al vaak, tot aan het veer in Schellebelle, daarna werd het onbekend terrein en dus echt vakantie.
Geen terrasjes onderweg want maandag én corona😪 maar we waren op alles voorzien.
Vlak bij deze mooie laan aten we onze sandwiches op..In het gezelschap van Onze Lieve Vrouw van Fatima..
Na een kleine 45 km kon ik mijn eerste plasstop placeren. Amai
In café Taxi dan nog, centrum Peizegem. Fietsjes vastmaken, mondmaskertje aan, terrasje op… oeps bikerman (aka guitarman) was zijn masker vergeten op de fiets. De strenge ober sprak hem vermanend toe. Ik dus snel, mét mondmasker, terug naar de fiets om zíjn masker te halen. Niets lijkt nog echt makkelijk in deze tijden. Als het dat maar is natuurlijk.
Omdat we pas om 16 uur in ons hotel binnen konden reden we nog een toertje rond…gewoon, omdat het kon, zodat we dikke 65 km konden aftikken bij aankomst in hotel BOSKAPELHOEVE.
Een oase van rust op een prachtig domein, een heerlijke kamer met uitzicht op de natuur. Niet slecht om onze eerste nacht door te brengen!!
Vóór de nacht diende de inwendige mens versterkt te worden. Jammer genoeg beschikt de BOSKAPELHOEVE niet over een restaurant. In principe zijn er restaurants genoeg in de buurt, maar maar maar, niet op maandag… enfin uiteindelijk was er tóch eentje geopend, DE GROENE WANDELING, niét te verwarren met De Nieuwe wandeling 😉
Honderd procent positief kan ik er niet over zijn. Het interieur is een beetje frietkot jaren zeventig stijl, de spaghetti die we er bestelden was zéér copieus en best ok, maar zal zeker niet in mijn top drie van beste spaghetti’s worden opgenomen. De bediening was wel vriendelijk, ook een belangrijke. Én het eethuisje lag op wandelafstand van ons hotel. Meegenomen!!
Op de terugweg zagen we aan de overkant in het groen verscholen, een grote boskapel. Meer kan je lezen als je op de link klikt. Idyllisch gelegen en met een vijfhonderd jaar oude geschiedenis de moeite van een bezoekje waard.
Vlakbij het hotel ligt ook de toegang tot het Buggenhoutbos. Zonder twijfel kan je daar prachtige wandelingen maken maar die houden we voor een andere keer.
