WHERE WAS I?
Posted on 15 januari 2021 26 reacties
Het voordeel van deze hele verdomde toestand is onder andere dat je tijd hebt om terug te blikken op voorbije fijne activiteiten waarover je niet eerder schreef omwille van tijdsgebrek.
Zo stelde ik vast, op zoek naar een geschikt blogonderwerp (CORONA, VACCIN en TRUMP worden hier niet behandeld) dat ik enkele weken geleden strandde in HOLSET, wat het verslag van onze fietsvakantie betreft.
Met mijn geheugen een blog schrijven over een dag in september is eigenlijk onbegonnen werk. Gelukkig zijn er foto’s gemaakt door guitarman (Mijn persoonlijke feun had de geest gegeven, remember?)
De zesde etappe bracht ons fietsend van Holset (Lemiers) naar RAEREN.
Raeren was de eerste stop op de VENNBAHN. Eindelijk:)
De Vennbahn (letterlijk: spoorweg van de Venen) was vroeger een spoorweg in de Oostkantons . Door het Verdrag van Versailles werd dit gebied aan België toegewezen, hoewel delen ervan door Duitsland liepen. De Vennbahn verbond de industriële centra van Aken (Rothe Erde) en Luxemburg op de kortst mogelijke manier. (Info uit Wikipedia)
Om op die BAHN te geraken moesten we langs AKEN. Ik kan niet zeggen dat ik daar supertoffe herinneringen aan heb. Aken is natuurlijk een stad, niet echt geschikt voor fietsers. Het beginpunt van de route ligt ter hoogte van het station van Aken. Er waren enkele pittige hellingen om er te geraken, jawadde datte.
Na wat heen en weer gerij in de binnenstad en rond het station vonden we toch de aanduiding naar de Vennbahn.
Er was een AHA moment, maar dat was voorbarig. Ik raad niemand aan om de Vennbahn te starten bij het startpunt. Klinkt gek, maar ik meen het oprecht. Vanuit Aken duurt het nog een hele tijd voor je de buitenwijken achter je hebt gelaten, je moet constant gevaarlijke wegen kruisen. Zo was er vlak voor ons een koppel bij het oversteken van zo’n gevaarlijk kruispunt aangereden door een auto. De hulpdiensten waren al ter plaatse, maar het zag er heel slecht uit. De vrouw werd naar de ambulance gebracht, de andere persoon lag onder de auto. Ik ben er de hele weg niet goed van geweest. Ik weet niet of zij zijn overgestoken zonder te kijken of dat het de fout van de automobilist was maar in elk geval was voor deze mensen de vakantie voorbij. 😦 Dus neen, rij met je wagen tot ver voorbij Aken, en parkeer daar langs de Vennbahn, dat is mogelijk op heel veel plaatsen. En vertrek van daaruit.
Eens voorbij Aken werd het wel mooi en rustig hoor. Dat wel.
Die eerste Vennbahndag fietsten we tot in RAEREN waar we geboekt hadden bij ONKEL JONATHAN
Dat hotel was heel moeilijk te bereiken, want in heel het dorp waren grote wegenwerken bezig. Daardoor maakte alles een wat troosteloze indruk. Er was helemaal niets open, ten gevolge van corona.
Onkel Jonathan was een kraaknet hotelletje dat weliswaar betere tijden had gekend, maar waar de gekende Deutsche reinheit hoog in het vaandel werd gedragen. We konden er gelukkig ’s avonds ook dineren want anders zou het kinneke klop geworden zijn vrees ik. Ook het eten was echt Duits, ik weet natuurlijk niet meer wat, het zal ook niet onvergetelijk geweest zijn, maar smaakvol en veel 🙂
ONKEL JONATHAN himself had een bijzonder gevoel voor humor dat we wel konden waarderen. Al bij al best een aangename stop, maar niet één om te herhalen. ’s Avonds maakten we nog een flinke wandeling rond het dorp. Ik vermoed dat dit in niet coronatijden veel beter zou gescoord hebben, dus please, probeer het zelf uit als dit kwade virus de geest heeft gegeven…
Een goeie nachtrust en op naar de volgende stop: MONSCHAU.
It’ s all coming back to me, which means I’m not demented 🙂
Greetings my friends
LOLA
JUST A PERFECT DAY
Posted on 10 januari 2021 31 reacties
Vanmorgen was ik wonder boven wonder wakker en op om half negen. Dat gebeurt nooit, tenzij op werkdagen. Anne van ZONDER DANK.be brengt regelmatig de mooiste beelden van zonsopgangen en blauwe uren, ze gaat dan ook op een ontiegelijk uur de deur uit volgens mij :). Enfin, misschien heb ik me onbewust laten inspireren en zat ik daardoor wat vroeger dan normaal aan de ontbijttafel. Daar werd me een prachtig beeld voorgeschoteld, weliswaar nog vanachter glas.
De zon scheen stralend en bracht ons op wandelgedachten. Daar hebben wij niet veel voor nodig natuurlijk.
We pikten een wandeling van een zestal kilometer uit het ROUTEN aanbod. Een wandeling door het Drongengoedbos, ondertussen overal welbekend door de grote drommen mensen die er in de herfst naar toe trokken waardoor wegen moesten afgezet worden en zo. Maar ik dacht, het is winter, het is nog (relatief) vroeg, dus dat zal wel meevallen.
Geleid door Waze kwamen we rond elf uur aan parking POL. Daar stond al aardig wat volk geparkeerd, en bovendien was het van daar nog een viertal kilometer naar het beginpunt van de geplande tocht. Ter plekke improviseren dan maar en een wandeling kiezen die aan parking POL begint. Best wat keuze. We kozen voor de wandeling met het rode driehoekje, ongeveer acht kilometer. Dat zou ons zeker lukken, ah ja!!
Na deze wandeling begrijp ik waarom Drongengoedbos zoveel succes heeft!!! Dit was één van de mooiste wandelingen ooit. En het wordt nog beter: er was geen kat te zien tijdens onze tocht, enfin, hier en daar eens een eenzame of tweezame wandelaar of fietser, maar echt NIET druk. Waar al dat geparkeerde volk dan wel naar toe trekt is me een raadsel, maar in elk geval volgden ze niet het pad dat wij kozen. Wij blij!!!
Het aller allermooiste moment, ik kreeg er echt tranen van in mijn ogen, was dat waarop een hele roedel herten het bospad overstak. Ik was zo onder de indruk, en wou ook niets missen van het moment, dus ik heb geen foto’s. Maar het was indrukwekkend mooi.
De paden lagen er bevroren bij, hier en daar was het spekglad. Maar vooral héél erg modderig. Onze stevige stappers hebben weer hun nut bewezen.
Deze paden waren wat minder leuk, alhoewel ik het kind in mij voel bovenkomen als ik zo mag zompen in de modder. Goede schoenen en dan kan dat hé.
Laat voor de rest van mijn verhaal de foto’s voor zich spreken.
Dit was heerlijk. Hoop dat jullie ook hebben kunnen genieten in alle veiligheid van deze mooie zondag
Groetjes LOLA
LA MER.
Posted on 8 januari 2021 31 reacties
Enkele keren per jaar kriebelt het. De zee. Ik wil ze zien en ruiken, en eventueel bij goed weer ook voelen.
Eigenlijk ben ik meer een bos of bergmens. Maar de zilte lokroep van het grote golvende diep krijgt ook mij soms te pakken.
Dat was vorige zondag ook het geval. Het weer zag er belabberd uit, maar in ons kot blijven was niet de goede optie. Aan zee was de kans op opklaringen reëel. Onze normale Ollandse zee- pleisterplaatsen waren niet aan de orde wegens dringende vraag om NIET naar het buitenland te trekken. (Ja, wij houden ons aan de regels…) Het werd dus noodgedwongen de Belgische kust…. bekend om zijn gruwelijke skyline, zijn absolute afkeer van het behoud van natuurschoon. Het zicht dat je hebt als je naar de zee kijkt, kunnen ze gelukkig niet kapot maken…
We reden naar Oostende, vonden vlot parkeerplaats, en stapten richting water. Samen met duizenden andere mensen. Mondmasker op, natuurlijk. Maar! Dat mondmasker moest overal gedragen worden tijdens de kerstvakantie (die nog niet voorbij was 😦 )
Ik had ontzettend veel zin om onmiddellijk terug te draaien, maar we waren er nu. Dus we stapten een aantal kilometertjes. Heerlijk hoor, mét mondmasker, en aandampende bril. Echt de gezonde zeelucht opsnuiven door een mondmasker is onmogelijk.
Toch heeft het deugd gedaan. Even in de frisse zeebries, de beentjes strekken, en genieten van het eindeloos aan en afrollen van de golven. De wolken waren ook de moeite waard. En en passant nog een mooie fototentoonstelling (van stadsfotograaf Jan Van der Borght) meegenomen in de Venetiaanse of Koninklijke Gaanderijen. Al bij al een positief gevoel. Al zullen ze mij tijdens de coronaperiode niet snel meer terugzien.
Enjoy de foto’s.
En fuck Corona!!!
Lola.
COOKING TALES
Posted on 3 januari 2021 38 reacties
Kan ik jullie een geheim vertellen?
Er zijn twee Jeroenen in mijn leven 😉
De eerste en belangrijkste is mijn zoon, van wie ik geen foto publiceer, want dat vind hij niet tof 🙂 Het volstaat te zeggen dat hij de liefste, knapste en gevoeligste man is op deze aardbol. (Op de voet gevolgd door guitar man 😉 )
De tweede is Jeroen Meus. De televisiekok die op zijn ontwapenende jongensachtige manier heel Vlaanderen achter de kookpotten kreeg, inclusief ondergetekende.
Nu heb ik altijd graag gekookt, met wisselend succes weliswaar, en NIET voor grote gezelschappen wegens te veel stress. Maar sedert we Jeroen Meus hebben ontdekt in Dagelijkse Kost, tijdens de eerste lockdown, is onze eetervaring naar een hoger level getild.
In het precoronatijdperk gingen we vaak uit eten. Een spaghetti, of een dagschotel in De Roos, en in het weekend mocht het al eens iets meer zijn. Maar de lockdown leerde ons intiem contact te maken met onze kookpotten, en ik mag zeggen dat we eten als koningen.
Elke week wordt een menu samengesteld, vaak met receptjes van den Jeroen, of uit Libelle Lekker weekmenu. Ook PINTEREST is een bron van inspiratie voor mij.
Er wordt een boodschappenlijstje opgesteld en de boodschappen worden besteld via COLLECT and GO van Colruyt. ZALIG!!!
Hebben we tussendoor nog iets nodig dan hebben we op een paar honderd meter afstand de LIDL en BONAP, waar we meestal vinden wat we tekort hebben.
Guitarman is een meester in het afstemmen van de bereidingstijd van de verschillende producten, en in het bakken en braden van vlees en vis. Dat is minder mijn ding 🙂 Laat ons zeggen dat we elkaar goed aanvullen 🙂
Benieuwd?
Vorige week maakten we onder andere een pasta met gerookte zalm en witlof, een hertenstoofpotje en een gevulde courgetten met feta en zongedroogde tomaatjes. Het was dus een LIBELLE LEKKER week.
Ik bakte ook een verrukkelijke cake met veenbessen.
Volgende week staat Jeroen op de voorgrond. Ik heb zijn scheurkalender gekocht en bij elk blaadje dat ik afscheur, komt het water me meer in de mond. Dat belooft een interessante week te worden in de keuken.
Nog een voordeel van deze ontdekking: onze portemonnee is bijzonder tevreden. Al gaan we zeker opnieuw de horeca steunen van zodra die weer open mag. Absoluut!!!
Smakelijk!!!
Lola
Deze post is niet gesponsord.
A VERY HAPPY ONE!
Posted on 1 januari 2021 22 reacties
Het is een dag als alle andere, natuurlijk. Maar toch… de eerste dag van een nieuw jaar heeft ook iets magisch.
De mogelijkheden knerpen in mijn hoofd zoals onbetreden sneeuw doet onder je voeten.
Stappen van het voorbije jaar raken bedolven onder de sneeuw van de tijd, en scheppen een illusie van maagdelijke onbeschreven bladzijden, te vullen met allerlei moois.
Een fata morgana, maar wel een hele fijne.
Mijn wensen voor jou, lieve bloglezer, voeg ik hier graag bij…
Ik wens jou
een jaar
vol omhelzingen en knuffels
een jaar
van nabij zijn
een jaar van
babbelen en feestvieren
met heel veel mensen
dicht bij elkaar….
een jaar
zonder angst
zonder afstand
zonder vertwijfeling
zonder virus…
Een jaar waarin elke dag
uitnodigend is
als een onbeschreven blad,
klaar om gevuld te worden
met wat jou diep gelukkig maakt.
In afwachting daarvan,
een warme, virtuele knuffel.
TREAT
Posted on 28 december 2020 41 reacties
Ik heb mezelf getrakteerd vandaag. Ik bestelde een logo voor mijn blog. Waarom? Omdat het kon 😉
Al spelend op de laptop ontdekte ik de site FIVERR
Ik was blij verrast door het gemak en de professionaliteit waarmee in een mum van tijd een logo werd gepresenteerd waarin ik me volledig kon vinden.
Een totaal overbodige luxe voor een simpel blogje, maar ik ben er blij mee als een kind.
Dat mag ook wel eens hé.
LOLA
STEP BY STEP
Posted on 26 december 2020 21 reacties
Goeie avond alweer! Hoe gaat het ermee? Hebben jullie fijne kerstdagen doorgebracht in jullie kleine bubbel? En viel dat wat mee?
Hier was het toppie 😉
Er werd een bijzondere constructie opgezet om zoveel mogelijk in orde te zijn met de coronamaatregelen. Dat betekende dat ik kerstmis vierde met mijn kinderen in hun huis (zij leven in één huis) en dat mijn guitarman kerstmis in ons appartementje vierde met zijn knuffelcontact, zijn zoon.
Voor het eerst sinds mijn geboorte, als ik er zo eens bij stil sta, vierde ik kerst zonder mijn moeder en mijn broers. Kerst is immers altijd een groot familiegebeuren, sinds zo lang ik me kan herinneren. We vierden het lange tijd in het ouderlijke huis, maar nu dat is verkocht en mijn moeder in een woonzorgcentrum verblijft, feestten we de laatste jaren op verplaatsing, in een zaaltje, dat voor de gelegenheid kerstsfeerderig wordt aangekleed. Daar konden we dan samenkomen met de in totaal 30 mensen die onze familie telt.
Dit jaar is alles anders, dus ook dit. Oma mag haar WZC niet uit. En wij allen moeten in kleine bubbels vieren. Anders, maar we maken er het beste van.
Op het kerstmenu met de kids stond:
- erwtensoepje met pancetta
- open ravioli met krab en kreeftensaus
- eendenborstfilet met appel, cranberry en gratin dauphinois
- advocaat tiramisu.
Dat het erg lekker was. Al werd het ene wat meer gesmaakt dan het andere. De open ravioli met krab werd minder geapprecieerd. Dat komt er van als je gerechtjes klaarmaakt, zonder ze eerst uit te proberen. Maar al bij al hebben we smakelijk gegeten. Het dessertje van de hand van dochterlief was verrukkelijk!!!
Cadeautjes uitpakken hoort er ook bij natuurlijk, en om af te sluiten een fijne film: Harry Potter II, die ik niet kon uitkijken omwille van de avondklok. 😉
Wat een vreemde tijden zijn dit toch.
Hopelijk hadden jullie ondanks alle beperkingen ook een fijne kerst.
O ja, nog dit: gisteren negen kilometer gewandeld, zonder noemenswaardige longklachten. Dat zit dus wel snor!! De wandeling op zich was niet buitengewoon dus ik wijd er geen aparte blogpost aan. Wel hebben wij het geografische middelpunt van Vlaanderen gevisiteerd (zie foto met vlaggenstok en guitarman 😉 ) Er was ook een niet onaantrekkelijk maar privé kasteel te bewonderen: Hof Te Melis. De wandeling zelf draagt de naam LIPPELOBOS WANDELING. Al is de naam bos wat overtrokken in dit geval. Leuk om te doen, maar niet uitnodigend tot herhaling.
Bye
Lola
BALEN ALS EEN STEKKER
Posted on 23 december 2020 32 reacties
Ik weet niet wat jullie hierover denken, maar ik vind dat een geniale uitdrukking: BALEN ALS EEN STEKKER. Het slaat nergens op (zoals je kan lezen wanneer je de link hierboven volgt naar http://www.taaluilen.nl) maar ik vind het geniaal. Het bekt ook zo geweldig, én het laat perfect zien hoe ik me voel eind 2020.
Ik schreef eerder dat ik me perfect kan vinden in de huidige situatie, al zal ook ik natuurlijk helemaal door het dolle heen zijn als we eindelijk weer onbezorgd kunnen knuffelen en feesten.
Maar de laatste weken is het gevoel van mij perfect kunnen vinden in wat ons momenteel overkomt wat verdwenen. Tot enkele weken geleden was ik namelijk in een vrij goede algemene gezondheid, een paar mindere dagjes daar gelaten. Ik kon wandelen en fietsen zoveel en zo ver als ik maar wou, en laat dat nu net mijn houvast zijn in deze droeve tijden. Zolang dat nog lukte, kon ik deze kutsituatie overleven.
Jammer genoeg heeft december wat extra gezondheidsklachten gebracht, niets ernstigs in vergelijking met wat ik soms lees bij bevriende bloggers, maar wel genoeg om mijn lichamelijke activiteit serieus in te perken. Ernstige astma opstoot, die moeilijk onder controle geraakt.
Bij de minste inspanning verander ik in een fluitende blaasbalg, of zo je wilt in een muis verwikkeld in een angstaanjagende doodsstrijd. Dat geluid op zich is nog het minste, ik geraak ook nauwelijks vooruit. Lola die anders gemakkelijk vijftien kilometer stapt, moet nu na één kilometer toegeven dat alsnog gaan wandelen geen goed idee was. Hijgend stop ik na elke honderd meter, en mijn hart bonkt alsof het elk moment uit mijn lijf kan springen. Ik puff en ik slik wat me werd voorgeschreven maar het helpt niet. Gelukkig kan ik dankzij mijn fantastische huisarts snel terecht bij de pneumoloog en krijg ik daar aangepaste medicatie die al na enkele uren verbetering brengt. Oef. Al zal het nog even duren voor ik kan verder werken aan mijn doel om uiteindelijk twintig kilometer per dag te kunnen stappen.
Het ziet er al wat minder donker uit nu ik weer kan ademen zonder de toonladder te reutelen. 🙂
De laatste wandeling die ik al hijgend aflegde, was een hele mooie. Ik heb er niet optimaal van genoten om begrijpelijke redenen, maar ik heb wel veel foto’s gemaakt. Dan kon ik immers even stil staan om op adem te komen. Die foto’s wil ik jullie niet onthouden, dan is er nog iets plezants aan dit blogje niet? Ook de link naar Komoot zet ik hier neer voor het geval jullie deze hele knappe wandeling willen doen.
Enjoy! Eens ik helemaal de oude ben, doe ik de wandeling nog eens om er met volle teugen, letterlijk dan, te kunnen van genieten!!
Stay safe, lieve mensen!!
Lola
LUNCHTIMEWALKS
Posted on 19 december 2020 21 reacties
Jullie weten ondertussen dat ik een beetje bezeten ben van wandelen. Mijn obsessie beperkt zich niet tot mijn vrije dagen, ik ga ook wandelen tijdens de werkweek! Dat zijn dan super korte maar toch deugddoende wandelingetjes in de buurt van het werk, tijdens mijn lunchpauze. Meestal dezelfde toertjes, ik heb er zo een paar die ik op een halfuurtje rond krijg.
Mijn werkplek situeert zich niet in een natuurgebied, maar wel in een volkse Gentse buitenwijk. Toch is er ook daar aandacht voor de natuur.
Foto afkomstig van website STAD GENT 
Foto afkomstig van DATABANK Publieke Ruimte Gent
Gent is ook op dat vlak een heerlijke stad. Er is veel aandacht voor de creatie van natuurplekjes, en ook al zijn die niet zo groot, toch bieden ze de mogelijkheid om even tot rust te komen tijdens de gekte van de dag.
Onlangs deed ik één van mijn dagelijkse trajectjes en merkte ik op dat er nog andere opmerkelijke dingen zijn in de buurt. Ja, soms duurt het een hele tijd voor iets tot me doordringt, zo blijkt 😉 Zo wandelde ik al tig keer voorbij de raamtekeningen in de buurt. Om pas eergisteren de idee te krijgen om er een blogpost aan te wijden. Et voilà.
Tijdens de coronacrisis groeide bij Lesley Van Osselaer alias Lesley Saurus de idee om de burgers een hart onder de riem te steken door een poëtische, grappige of tot nadenken stemmende tekst op de ramen te tekenen. (For the record: oorspronkelijk kwam het idee van CURIEUS) Mensen konden een tekst indienen, en die werd dan professioneel aangebracht door Lesley herself. Dit is echt een fijn initiatief!!
Ook op het raam van mijn werkplek, werd een prachtig gedicht geschreven. Eéntje van de hand van een collega dan nog. Behoorlijk wat talent in huis, niet?
Thanks for the little daily blessings.
Keep safe, all of you 🙂
LOLA
Another little treasure.
Posted on 13 december 2020 24 reacties
We krijgen er maar niet genoeg van. Van zodra het ook maar enigszins droog is én het ook zo belooft te blijven, springen we onze stapschoenen in en spurten we naar één of ander mooi startpunt om de Vlaamse natuur van naderbij te bekijken. Vlaamse natuur, jawel, die is er nog, en hoe. Ik verbaas me er elke keer opnieuw over. Ik loop toch al enige jaren rond hier in de buurt, en veel van die prachtige plekken heb ik nog nooit eerder gezien. Raar toch dat er eerst een duivels virus de wereld moet belagen, vooraleer ik in eigen streek de schoonheid ten volle leer ontdekken? Als dat geen bewijs is voor de theorie dat elk nadeel ook zijn voordeel heeft.
Zo gingen we de laatste zonnige dag richting natuurgebied Den Dotter in de buurt van Aaigem. Nog nooit gehoord van Aaigem? Ik ook niet, maar het schijnt het dorp te zijn waar Jan De Wilde woont. Parkeren konden we zoals wel vaker aan de kerk, in dit geval die van Aaigem, van waar de wandelroute ook startte.
Parkeren onder de kerktoren.
Het grootste deel van de wandeling bestaat uit verharde weg, waarop het makkelijk stappen is. Maar, dat is niet de hele tijd het geval. Meer op het einde zit je toch weer vast in de modder. Aangepast schoeisel is een vereiste!!
Wat ik zo tof vind aan wandelen in deze tijd van het jaar, dat zijn de voortdurend veranderende wolkenpartijen. Die zijn vaak zo ontzettend mooi. Ik hoop dat ik er een paar heb kunnen vangen met mijn feun, zodat jullie mee kunnen genieten.
Een andere geschikte naam voor deze wandeling zou kunnen zijn: de badkuipwandeling. Wil je graag een bad nemen in de vrije natuur en hecht je niet al te veel belang aan hygiene en privacy? Dan kom je tijdens deze wandeling helemaal aan je trekken. Ik heb alle badkuipen gefotografeerd die ik onderweg tegenkwam (éénmalige actie, dat doe ik geen twee keer) en dat waren er zeker meer dan twintig! Handig om de dieren te drinken te geven, maar niet echt passend in het landschap, en naar milieuvriendelijkheid heb ik ook mijn twijfels… Hieronder een bloemlezing 😉
MAKE YOUR CHOICE!!
Naast badkuipen spotten we ook heel wat diertjes, gedomesticeerd in meer of mindere mate…
Het bruine paard hierboven ziet er best aardig uit, maar het beet gewoon!! Gelukkig had ik een dikke jas aan. Heb je ooit 🙂
Mijn uiteindelijke wandeldoel, heb ik daar al iets over verteld? Ik wil met gemak meer dan twintig kilometer per dag aankunnen. Mijn streven is om bij elke wandeling verder te geraken, maar probleem hierbij is dat we té laat vertrekken. In de winter wordt het te snel donker om dan nog ver te stappen. Maar ik geef niet op. Moet lukken, tenminste als de gezondheid geen roet in het eten gooit.
Tot gauw,
Lola
