PEEK AT MY WEEK
Posted on 17 april 2021 29 reacties
De quarantaine ligt nu zo’n tien dagen achter ons. In vergelijking met een paar collega’s mag ik niet klagen over de gevolgen voor mijn gezondheid, veroorzaakt door de invasie van het beestje wiens naam begint met een C. Hoe ik dat organisme haat, er zijn geen woorden voor. Ik weet dat ik er niet alleen in sta.
Ik was een depressie nabij, maar de bevrijding kwam net op tijd. Hoe zalig is het om terug naar het werk te kunnen, de deur van mijn appartement te kunnen uitstappen, zomaar, omdat het kan, omdat het mag.
Op zaterdag 3 april trokken we naar de Bourgoyen. Ik schreef er een blog over trouwens, voor het geval je nog eens wil gaan kijken hoe het er daar uitziet? Ik voelde mij er als een jong veulen dat voor het eerst weer buiten mag na een lang verblijf in één of andere donkere stal. Het weer was niet om over naar huis te schrijven maar de verse lucht deed zo een deugd. ZALIG!!!
Op zondag 4 april mocht ons moeder nog eens buiten. Het mensje is 92, volledig gevaccineerd, maar het vergde mails en telefoontjes om mogelijk te maken dat ze nog eens buiten de WZC muren mocht komen. Ik ga er niet dieper op in want dat brengt me te ver. Laat me volstaan met te zeggen dat ik alle begrip heb voor de maatregelen, absoluut, maar dat het niet de bedoeling kan zijn dat elk individueel rusthuis dan ook nog eens persoonlijke strengere maatregelen gaat hanteren…. Erg. Echt héél erg. Ze moet na elke stap buiten de grenzen van het WZC ook een week in quarantaine… Echt waar. Enfin die zondag heb ik haar meegenomen naar huis, waar ze ook nog eens mijn kinderen kon zien, alles op gepaste afstand en mét mondmasker natuurlijk.
De werkweek vliegt voorbij, en geeft geen aanleiding tot buitengewone blogonderwerpen. Of misschien wel, maar de tijd ontbreekt mij gewoon.
Tot de vrijdag 9 april. We trokken er weer op uit voor een wandeling rond Doel. Ook daar blogde ik over. Heerlijk ook, fris maar zo deugddoend.
Op zaterdag ging ik voor het eerst shoppen op afspraak met mijn dochter. Ik had consumptiecheques ontvangen, als werknemer in de gezondheidszorg, en die wou ik in geen geval over tijd laten gaan. Dus trokken wij naar twee winkels, op afspraak. Eerst zoeken waar die cheques worden aanvaard, en dan een afspraak maken. Het ging allemaal vlot. We togen naar Lovendegem, bij Antes, en naar Merelbeke, bij Les femmes heureuses. En inderdaad, ik werd er helemaal heureuse van. Al kan ik niet geloven dat de winkeliers dit ook zo ervaren. Voor de klant is het een luxe: in alle rust kiezen en passen. Ik vond mijn gading, de cheques zijn op.
Tijdens de voorbije week werd ik voor de tweede keer gevaccineerd. Joepie!!!!
Mijn moeder viel en brak haar arm. 😦 Het duurde twee dagen voor ze doorhad dat het misschien toch iets meer was dan een kneuzing. Je kan nog een té hoge pijngrens hebben ook. Nu zit ze in de plaaster voor een hele tijd…
Ik kreeg een scan van de lever, omdat ik de laatste tijd graag minstens één keer per maand een scan heb… Duhhhh. De huisarts belde dat ik toch verder moest naar een specialist. Wel ja, deze kan er ook nog wel bij natuurlijk. Het houdt niet op de laatste tijd hier.
Gisteren gingen we nog eens een grote fietstocht maken. Veel wind, ijzig koud en in my face: ik raakte na een dertig kilometer bijna niet meer vooruit. Totaal uitgeput, zelfs met de elektrische fiets..Zou het C beestje toch iets hebben nagelaten?
Vreugde en verdriet, het zijn twee kanten van de medaille die het leven is. We krijgen van elk ons deel.
Keep the spirit up!! Doe ik ook!
LOLA
TOTALLY DIFFERENT
Posted on 11 april 2021 37 reacties
We deden vrijdag extreem wild 🙂
In plaats van een promenade tussen onze geliefde bomen kozen we resoluut voor een wandeling met zicht op de koeltorens van Doel. Gek geworden? Toch niet!!
We volgden het advies van ROUTEN dat al geruime tijd uitnodigt om het nieuwe wandelnetwerk in het WAASLAND, meer bepaald het grenspark GROOT SAEFTINGHE te ontdekken. Gewaagd, want wat kan er nu helemaal aan natuur te beleven vallen in de buurt van dat gedrocht van een kerncentrale.
Onze mond viel open en kon niet meer dicht. Wat een natuurpracht! Natuurlijk heb je steeds van één of andere kant zicht op de ANTWERPSE HAVEN, en de kerncentrale van DOEL. Indrukwekkend, maar dan op een gruwelijk lelijke manier. De natuur maakt echter véél goed.
Op de grens tussen Waasland en Zeeland groeit het Grenspark Groot Saeftinghe, met zijn 4.700 kilometer een van Europa’s grootste getijdengebieden. Eb- en vloednatuur en het aangrenzende polder- en havenlandschap zorgen voor een bijzondere mix: terwijl steltlopers scharrelen aan je ene zijde, rijst aan je andere zijde de industrie van de Antwerpse Haven en glijden kolossale containerschepen voorbij. Tussen deze contrasten stuurt het gelijknamige wandelnetwerk je op pad langs 120 kilometer mooie en veilige wegen. Van aan De Klinge en de kreken van Kieldrecht over de Prosper- en Hedwigepolder tot helemaal in Doel en Verrebroek: knooppunten leiden je langs de grens en lokken je eroverheen, door een ongekend stuk natuurschoon waar de stilte je nog echt omarmt.
http://www.routen.be
We deden niet zó gek dat we de grens overgingen, zo zijn we niet. Maar ook binnen de Belgische grenzen is dit een wondermooi natuurgebied. Veel water, ah ja, want een getijdengebied. Overal vogels. En wat me echt bijbleef was de stilte. Heel vreemd, er waren enkel natuurgeluiden te horen, niets lawaai van de haven of de kerncentrale, enkel rustig gefluit en vrolijk gekwaak.
We deden een lus van 11.5 km die vertrok aan de informatiekeet Hedwige-Prosperproject. Daar was nog een parkeerplaatsje over. Zo niet dan kan je ook makkelijk parkeren aan de kerk van Prosper.
De Schelde is nooit ver weg. Er is onderweg een Radartoren die je kan beklimmen en vanwaar je een prachtig uitzicht zou hebben over de haven van Antwerpen. Op vele plaatsen zie je totaal vervallen boerderijen. Dat heeft op zich ook een zekere charme, al betwijfel ik of de onteigende boeren daar ook zo over dachten?
Toch heel fijn dat men de natuur niet uit het oog heeft verloren bij de uitbreiding van de haven en de ontpoldering. Als het dan toch moest gebeuren is het goed dat er een natuurpark is bijgekomen.
GENIETEN in hoofdletters is dit.
Kijk mee met mij…
Verlaten… wat had ik er graag een kijkje genpmen…. 
Een Vleermuishotel aan de Prosperhoeve 
Beetje megalomane kerk voor het piepkleine dorpje PROSPER 
SEE YOU
LOLA
SATUR 9’s WORLD 30 WEEKS PHOTOCHALLENGE – BOKEH
Posted on 10 april 2021 26 reacties
Voor u ook een bokeh? Hahahaha. Niets te boterhammekens. Ik had er (alweer) nog nooit van gehoord, maar nu weet ik dus wel wat het betekent. Tof!!!
Wil je het ook graag weten? Dan kan je een kijkje nemen op de fantastische blog van Anne van Satur9’s World. Daar staat de fotografieterm haarfijn uitgelegd.
Ook al had ik er nog nooit van gehoord, toch heb ik onbewust wel eens een foto gemaakt volgens dit principe. Gisteren zelfs nog denk ik. Soms probeer ik de macro functie op mijn gsm eens uit. En dan krijg ik wel eens bokeh.
Hoogstaande kunst zal het niet zijn, maar vooruit. Meedoen is wat telt. Dus ik post hier enkele bokeh dingetjes.
Tot binnenkort, matekens
LOLA
LUCHT.
Posted on 3 april 2021 50 reacties
De quarantaine is voorbij. Ik zou niet langer besmettelijk zijn. Oef. En wat nog mooier is: we zijn er in geslaagd om guitarman coronavrij te houden. Het leven was de afgelopen tien dagen niet echt aangenaam maar we hebben het gehaald. De restverschijnselen zullen zonder twijfel nog een hele tijd met me mee reizen. Maar na mijn volgende vaccinatie zal ik zonder twijfel voldoende antilichamen hebben verzameld om toch héél lang (please?) coronavrij te zijn.
Met lede ogen keken we vanuit onze afzondering naar de covidioten en de antivaxers die regelmatig een belangrijk deel van het dagelijkse nieuws inpalmen. Zouden ze nog steeds dezelfde praatjes hebben als zijzelf, of één van hun meest geliefde naasten aan de beademing ligt in het ziekenhuis? Ach, schluss damit. Let it go, LOLA.
Mijn dag kan niet meer stuk want sedert gisteren mag ik dus weer naar buiten. Ja, naar die plek waar de vogeltjes fluiten 🙂
Gisteren waagde ik al een eerste stapje: zoals je met je grote teen voelt of het water niet te koud is. Het is vreemd om na tien dagen opsluiting de deur open te doen, en de wind op je snoet te voelen. Elke ademteug werd met aandacht binnen gehaald. Elke vogel die floot werd waarderend beluisterd. Een mini fietstochtje van een twintig kilometer voerde ons langs al vaak bereden paden naar Destelbergen en terug. De wind was guur, en stevig. Maar wat deed het deugd!!!
Vandaag dan een eerste kleine wandeling in Natuurgebied Bourgoyen aan de rand van Gent. Puffers mee in de rugzak, voor de zekerheid.
We vertrokken zoals steeds vlak voor de middag. Het is dan nog heerlijk rustig. De parking aan het sportcomplex Bourgoyen bood nog heel wat ruimte.
We kozen voor de blauwe lus, meteen ook de langste daar, 5.5 km. Het is een prachtig natuurgebied, in de lente als alles begint te bloeien zeker. Het enige nadeel is dat het niet ver van de autosnelweg af ligt. Je wandelt niet in een stiltegebied, al valt het lawaai al bij al nog mee.
Een impressie van onze wandeling vind je hier. Zeker een aanrader!!
Hou het veilig!!
LOLA
SATUR9’S 30 weeks photochallenge part 11: Postbus.
Posted on 2 april 2021 17 reacties
Een brievenbus behoort niet tot de onderwerpen die ik graag en veel fotografeer. Toch zeker niet hier in ons Belgenlandje. Ik durf wel eens gecharmeerd geraken van een brievenbus in een ander land. Ik denk zelfs dat ik er één gefotografeerd heb toen ik vorig jaar met de kinderen op reis was in Ierland.
Et voila, hiermee deed ik mee met de challenge. Plezierig plezant is het!!
Gegroet, LOLA
OUD – de tiende week in de satur9’s 30 weeks photo challenge.
Posted on 29 maart 2021 31 reacties
OUD. Ik proef het woord op mijn tong. Het is een beladen woord.
Ik hou van het oud van gebouwen: het verval dat hier en daar zijn intrede doet, een verweerde steen, antieke cultuur, eeuwenoude bomen. Ik hou van oude mensen, tenminste als het aardige mensen zijn 😉
Maar wat heeft oud ook een negatieve connotatie. Ik wil het niet toegeven maar toch is het zo wat mij betreft .
Ooit deed ik een BanaBa geriatrie. In één van de lijvige cursussen werd ons uitgelegd waarom oud worden/zijn niet negatief hoeft te zijn. Als toen dertigjarige was ik het daar helemaal mee eens, en ik probeerde de positiviteit te verkopen aan mijn moeder die toen zo oud was als ik nu ben. Ze zal eens geglimlacht hebben en bij zichzelf gedacht hebben: dat kan allemaal wel zijn, maar dertig is beter dan zestig. En ondertussen ben ik daar ook zelf achter gekomen, daar hoef ik zelfs geen zestig voor te zijn.
In een maatschappij als de onze waar je waarde voor een groot deel afhangt van je (uiterlijke) schoonheid en jeugdige elan is het moeilijk om als ouder wordend persoon niet met een licht spottende glimlach te worden bekeken. “Ze probeert ook nog mee te kunnen”.
Dat komt bovenop het feit dat je zelf als mens ook moet verwerken dat je ouder wordt, en dat alles wat je zomaar voor waar aannam omtrent je lichaam en geest, plots niet meer vanzelfsprekend is. Ouder worden is niet zomaar een extra kaarsje uitblazen op de verjaardagstaart. Met elk jaar erbij wordt de kans op negatieve ervaringen groter, en die vinden ook plaats als we er niet aan willen toegeven. De gewrichten worden strammer, ook al blijven we lopen of wandelen als werden we achterna gezeten door een kudde met corona besmette zombies. De little grey cells verminderen in aantal, al blijven we kruiswoordraadsels oplossen en boeken lezen tot onze ogen rood en opgezwollen zijn. De aderen slibben elke dag een beetje meer dicht ook al staan we op een streng dieet van sla, tomaten en pompwater.
In ruil voor deze geleideljke achteruitgang worden we wijzer, krijgen we meer inzicht in onszelf, worden we gematigder en begripvoller. Het is ronduit k*t dat we deze zegeningen niet kunnen combineren met een voortdurende stralende jeugdigheid.
Het is niet anders. Ik wil niet klagen, want dan ben ik een oude zeur, en God verhoede dat ik zo zou worden gepercipieerd. 😉
Maar zestig is niet beter dan dertig, net zoals negentig niet beter is dan zestig. Mijn mama zal het helemaal met me eens zijn.
En dan nu de Photochallenge
🙂
Geniet van elke dag!!
Greetings LOLA
ME TOO
Posted on 28 maart 2021 57 reacties
Niet #METOO want dat gaat ergens anders over.
Maar wel METOO want ondanks het als een zot volgen van alle maatregelen, tot in het absurde toe mag ik wel zeggen, heeft het coronabeest me in zijn greep gekregen. Ik ben er niet blij mee. En dat is een understatement.
Ik zie nauwelijks mensen. Ik knuffel enkel mijn knuffelcontact en mijn partner. Ik ga niet funshoppen, of naar feestjes. Ik ga enkel naar mijn werk en wandelen op rustige plekken. En toch, toch heb ik het zitten.
Geluk bij een ongeluk: ik heb één vaccinatie gehad. Ik vermoed dat de symptomen daardoor minder ernstig zijn. Alhoewel toch nog best pittig: erg kortademig, overal pijn, geen smaak meer… De pijn is ondertussen verdwenen. Ik vermoed dat de kortademigheid nog lang zal blijven. Als je al beschadigde longen hebt én astma, dan denk ik dat er wel wat tijd overheen gaat voor je weer de oude bent. If ever?
Ik geef toe dat ik de moed heb laten zakken toen ik het nieuws kreeg. Het is ook niet niets op ons bordje de laatste tijd. Ik ga er niet aan beginnen om het hier allemaal op te schrijven. Het is niet opwekkend. En deze tik was een tik teveel. Gelukkig is guitarman er. Ik mag hem enkel nog zien op gepaste afstand en mét mondmasker, want God verhoede dat hij ook besmet raakt. Maar hij slaagt er in om me toch nu en dan aan het lachen te brengen en om me uit de verraderlijke valkuil van zelfmedelijden te halen. Merci daarvoor.
Dus nu we over de helft zijn van de isolatieperiode, worstel ik me weer naar de oppervlakte. En bid ik dat er vanaf nu enkel nog goed nieuws onze kant opkomt.
Nog vier en een halve volle dag, en ik mag weer buiten. Ondertussen heb ik al gelezen tot ik scheel zag, Netflixseries bekeken, geslapen, en gerepeat.
Om af te sluiten met een beetje goede vibes:
Gegroet, LOLA
Stil, want uitgepraat — Hoe Vrouwen Denken
Posted on 26 maart 2021 31 reacties
“Nee, je verbeeldt het je niet. Niemand lijkt nog te willen praten vandaag de dag. Berichtjes zijn kort, antwoorden komen (te) laat. De afspraken voor Zoom-bijkletsmeetings en online cafébezoekjes zijn on hold gezet. In groepschats blijft het stil. Vorig jaar om deze tijd was dat wel anders. En nee, het ligt niet aan jou. Het…
Stil, want uitgepraat — Hoe Vrouwen Denken
Dit bericht verscheen op HOE VROUWEN DENKEN, en ik ben zo vrij het op mijn blog te delen. Het is hier stil. En ja, in dit artikel wordt precies omschreven waarom. Ik kan het niet beter zeggen. Dus zwijg ik verder.
Groetjes LOLA
Saturnein’s 30 weeks photochallenge – WATER
Posted on 21 maart 2021 28 reacties
Alweer tijd voor een volgende photochallenge. Time flies when you’re having fun!!
Water. Ik hou van water. Ik drink het graag, ik laat het graag over me heen stromen in de douche, ik geniet van het geluid van een kabbelend watertje om tot rust te komen, ik wandel er graag langs.
Een foto vinden van water in mijn archieven is geen probleem. Het is eerder een probleem om een selectie te maken 🙂
Het is genieten om er nog eens naar terug te kijken.
Groetjes
LOLA
